Reguła uznania
Z Wikipedii
Reguła uznania (ang. rule of recognition) - według myśliciela prawa Herberta Harta prawo to tylko reguły. Reguły te dzielmy na pierwotne oraz wtórne. Jedną z reguł wtórnych (oprócz reguł orzekania i zmiany) jest reguła uznania.
Określa ona jakie zdarzenia muszą zaistnieć, aby reguła pierwotna mogła uchodzić za wiążącą, decydują o tym, która reguła pierwotna jest regułą prawną, a która nie. Pozwala ona także stwierdzić czy dana reguła pierwotna jest wytworem podmiotu wyposażonego w kompetencje prawodawcze.
Hart twierdzi, że dane prawo musi być uznane przez społeczeństwo. Jest to uznanie wewnętrzne każdego obywatela. Stosowanie tego prawa przez jednostki jest jednoznaczne z jego uznaniem. Nie koniecznie wiąże się to z moralnością. Nie każde obowiązujące prawo jest moralne, a pomimo to jest uznane przez społeczeństwo (np. prawo hitlerowskie)
Hart uważa również, że :
- Wiele zasad prawnych ma taki status (tj. Status prawny) ze względu na sposób powstania lub też przejęcia przez pewne powszechnie uznane i autorytatywne źródło
- Zasady prawne są rozpoznawane przez rodowód <pochodzenie>. Zostają uznane za reguły prawne np.po wprowadzeniu przez sądy. Appeal case - “zasada sąsiedztwa”
- Istniejąca wielość norm i reguł może powodować wątpliwość u użytkownika norm i reguł, co do ich zasadności => odwołując się do tej obiektywnej reguły uznania możemy oddalić wszelkie wątpliwości.
- Zasady należy traktować jako część prawa zgodnie z koncepcją reguły uznania nawet jeśli sprawdzian interpretacyjny (konstruktywna wykładnia prawa) jest jedynym kryterium identyfikacji.
- Reguła uznania musi ukazywać szczegółowo źródła prawa i hierarchiczne relacje zachodzące pomiędzy nimi.
- Istnieją systemy prawa , w których kryterium interpretacyjne jest używane do rozpoznania zasad prawa. Dzieje się tak np.w systemach anglosaskich.
