Respirator (medycyna)
Z Wikipedii
Respirator (sztuczne płuco, także Resuscytator) — medyczne urządzenie reanimacyjne, umożliwiające sztuczne, wymuszone oddychanie tlenem, wykorzystywane w sytuacjach ustania czynności oddechowej (w wyniku urazu, choroby lub zastosowania leków blokujących przewodnictwo nerwowo-mięśniowe), bądź celem jej ułatwienia (gdy pacjent wprawdzie oddycha samodzielnie, lecz czynność ta jest utrudniona lub ze względu na stan pacjenta nie zaspokaja zapotrzebowania organizmu na tlen).
[edytuj] Historia respiratora
Respirator został wynaleziony został przez Philipa Drinkera z Uniwersytetu Harvarda w Cambridge koło Bostonu.
Urządzenie wyglądało jak duża metalowa skrzynia zamykana na klapę. Pacjent był umieszczony w środku - na zewnątrz wystawała mu tylko głowa. Szczelność aparatu zapewniały gumowe uszczelki przylegające ściśle do szyi pacjenta. Zmieniając ciśnienie wewnątrz urządzenia przy pomocy dwóch domowych odkurzaczy powodowano wymuszone podnoszenie lub ściskanie klatki piersiowej, co u pacjentów sparaliżowanych było jedyną szansą na podtrzymanie oddechu.
W październiku 1928 roku po raz pierwszy zastosowano "żelazne płuco" w bostońskim szpitalu dziecięcym. Oddychało ono za dziewczynkę chorą na Heine-Medina. Był to udoskonalony model - "Drinker Respirator" zbudowany przez Warrem Collins Inc. z Bostonu.
Pierwsza osobą żyjącą w żelaznym płucu był Frederick B. Smite junior, syn amerykańskiego magnata kolejowego. W roku 1936 w Pekinie nabawił się polio i wracał do Stanów Zjednoczonych w respiratorze. Smite, znany jako "człowiek w żelaznym płucu" zrobił wiele, żeby respirator stał się dostępny dla ludzi nie tak bogatych jak on sam. Zmarł 12 listopada 1954 roku w wieku czterdziestu czerech lat.
Nowoczesne respiratory pozwalają wtłaczać gazy oddechowe do płuc przez rurkę intubacyjną lub tracheotomijną, a wszystkie funkcje urządzenia są kontrolowane elektronicznie, za pomocą mikroprocesorów.
