Romuald Gutt

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Romuald Gutt (ur. 6 lutego 1888, zm. 3 września 1974), polski architekt i wykładowca.

Studiował w Winterthur w Szwajcarii do 1908. Zadebiutował pawilonem polskim na wystawie w Rzymie w roku 1910. Do lat 20. XX wieku pozostawał pod wpływem "stylu dworkowego". Do głównych prac okresu międzywojennego należą domy jednorodzinne, szkoły, obiekty użyteczności publicznej, a także cmentarze wojenne z okresu I wojny światowej. W tym okresie w twórczości Gutta przejawia się wpływ stylu modernistycznego. Charakterystyczne dla tamtego okresu jest użycie elementów odsłoniętych cegieł i form konstrukcyjnych budynków. Sam Gutt uważał, że naczelną zasadą w architekturze jest funkcjonalność i użyteczność. Do głównych prac w Warszawie należą:

kolonie domów jednorodzinnych na Żoliborzu (przede wszystkim ulice Czarnieckiego oraz Plac Słoneczny),
Warszawska Szkoła Pielegniarek (1927-28) ul. Chałubińskiego 2
Willa własna ul. Hoene-Wrońskiego 5
Szkoła Rzemiosł i Gospodarstwa Domowego ul. Górnośląska 31/Rozbrat 26
Siedziba Zakładu Ubezpieczeń Pracowników Umysłowych z 1928 r. (obecnie szpital im. Orłowskiego) ul. Czerniakowska 231 (oraz Józef Jankowski)
Dom oficerski Funduszu Kwaterunku Wojskowego z 1931 r. ul. Koszykowa 79a/al. Niepodległości 245
budynki na ulicy Kieleckiej i Łowickiej

Poza Warszawą:

Pływalnia solankowo-termalna w Ciechocinku z 1931-1932 r. (oraz Aleksander Szniolis)
Poczta w Ciechocinku
Bank Inwestycyjny w Toruniu z lat 1930-35

Przed wybuchem II wojny światowej Gutt zajmował się przebudową domu i parku marszałka Józefa Piłsudskiego w Zułowie oraz kopcem Piłsudskiego w Krakowie. Nadbudował także drugie piętro pałacu w Nieborowie.

Po wojnie wykładał na Politechnice Warszawskiej oraz Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Jest autorem także: