SN 1987A
Z Wikipedii
| SN 1987A | |
 Pozostałości po supernowej SN 1987A. Zdjęcie z HST |
|
| Odkrywca | Ian Shelton i Oscar Duhalde z Las Campanas Observatory oraz niezależnie Albert Jones z Nowej Zelandii i Colin Henshaw z Zimbabwe. |
| Data odkrycia | 23 lutego 1987 |
| Dane obserwacyjne (J2000) | |
| Typ supernowej | II-P |
| Galaktyka | Wielki Obłok Magellana |
| Gwiazdozbiór | Złota Ryba |
| Rektascensja | 5h 35m 28,03s |
| Deklinacja | −69° 16' 11.79" |
| Odległość | 168 kly (51,5 kpc) |
| Największa jasność | 3m |
| Charakterystyka fizyczna | |
| Przodek | Sanduleak -69° 202a |
| Typ przodka | błękitny nadolbrzym |
SN 1987A - gwiazda supernowa zaobserwowana 23 lutego 1987 roku w Wielkim Obłoku Magellana. Najjaśniejsza supernowa od 1604 roku, widoczna gołym okiem. Maksymalną jasność osiągnęła 18 maja 1987 roku. Regularnie obserwowana za pomocą Teleskopu Hubble'a od czasu jego wystrzelenia w 1990 roku (pierwsze zdjęcie wykonano w 1278 dniu po wybuchu). Możliwość obserwacji "na żywo" przebiegu eksplozji SN 1987A i ewolucji jej otoczenia po wybuchu dała naukowcom wyjątkową możliwość weryfikacji teorii dotyczących supernowych. Neutrina wysłane w czasie wybuchu supernowej zostały zarejestrowane przez detektory Kamiokande i IMB, dając początek astronomii neutrinowej.
