Stanisław Błaszkowiak
Z Wikipedii
Stanisław Błaszkowiak (ur. 10 listopada 1893 w Radzewie, Poznańskie, zm. 8 listopada 1975 w Gdańsku), polski specjalista budowy mostów, profesor Politechniki Gdańskiej, członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.
Był synem Franciszka (cieśli) i Józefy z Nawrotów. Uczęszczał do gimnazjum w Śremie (1904-1913), następnie podjął studia inżynierskie na politechnice w Charlottenburgu (1913-1916); nie ukończył studiów, został powołany do armii niemieckiej i w jej szeregach uczestniczył w walkach I wojny światowej. Po wojnie rozpoczął pracę w PKP w kierownictwie budów linii kolejowych. W latach 1921-1925 studiował na Politechnice Gdańskiej; pracował jednocześnie - do wybuchu II wojny światowej - jako kierownik Działu Podtorza i Mostów w dyrekcjach okręgowych kolei w Gdańsku (1923-1929), Toruniu (1929-1938) i Poznaniu (1938-1939). W czasie okupacji pracował jako księgowy w fabryce pończoch w Częstochowie, następnie w kolejnictwie w Krakowie; pozostał związany z koleją krótko po wojnie - w Krakowie (styczeń-luty 1945) i Poznaniu (1945-1947). W latach 1945-1946 uczył w Liceum Drogowym i w Szkole Inżynierskiej w Poznaniu, w 1946 związał się z Politechniką Gdańską; kierował Katedrą Mostów Stalowych, w 1947 obronił doktorat nauk technicznych (na podstawie pracy Przyczynki do metody Crossa), od 1949 był profesorem nadzwyczajnym, od 1960 profesorem zwyczajnym. Przeszedł na emeryturę w 1964.
W 1951 został członkiem zwyczajnym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Polska Akademia Nauk przyznała mu nagrodę im. Feliksa Jasińskiego (1961), otrzymał również odznaczenia państwowe - Złoty Krzyż Zasługi (1936) i Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1957). 80-lecie urodzin prof. Błaszkowiaka uczczono specjalnym posiedzeniem Rady Naukowej Instytutu Budownictwa Lądowego Politechniki Gdańskiej. Jednym z jego studentów był znany fizyk, generał Sylwester Kaliski.
W pracy naukowej zajmował się budową mostów, konstrukcjami budowlanymi oraz mechaniką budowli. Opracował m.in. projekt wzmocnienia mostu kolejowego na Wiśle w Toruniu. Badał problematykę statyki i dynamiki kratownic i ram. Ogłosił szereg prac naukowych, m.in.:
- Metoda Crossa. 82 przykłady (1948)
- Przyczynek do dynamiki kratownic. Metoda Pohlhausen-Cross (1949, ze Zbigniewem Kączkowskim)
- Kraty rombowe i złożone. Obliczenie metodą Crossa (1950)
- Bestimmung der Groesstdurchbiegung eines parallelgurtigen Vierendeeltraegers (1956)
- Metoda Crossa (1959, ze Zbigniewem Kączkowskim)
- Interactive Methods in Structural Analysis (1966)
Źródła:
- Biogramy uczonych polskich, Część IV: Nauki techniczne, Wrocław 1988
