Stefania Woytowicz
Z Wikipedii
Stefania Woytowicz (ur. 8 października 1925 lub 1922 w Oryninie na Podolu, obecnie Ukraina, zm. 21 sierpnia 2005 w Warszawie), jedna z najwybitniejszych polskich śpiewaczek (sopran).
Była wychowanką Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie, gdzie uczyła się śpiewu u Stanisławy Zawadzkiej. W 1950 zdobyła I nagrodę na konkursie im. Bacha w Poznaniu. Początkiem jej kariery były zwycięstwa w Konkursie Bachowskim w Lipsku w 1951 i w konkursie Praskiej Wiosny w 1954. Śpiewała prawie we wszystkich krajach Europy, a także w USA, Australii, Nowej Zelandii i na Dalekim Wschodzie; uczestniczyła także we wszystkich ważniejszych festiwalach europejskich. Jej bogaty repertuar obejmował pieśni solowe, utwory kameralne, kantatowe ioratoryjne. Występowała wyłącznie na estradzie koncertowej, odmawiając udziału w spektaklach operowych.
W latach 80. działała w warszawskim Duszpasterstwie Środowisk Twórczych, zajmując się pomocą charytatywną dla środowiska muzycznego. W 1985 koncertowała dla papieża Jana Pawła II w Castel Gandolfo.
Wielokrotnie występowała na festiwalu "Warszawska Jesień"; była wykonawczynią dzieł Szymanowskiego, Pendereckiego, Bairda, Góreckiego, Szabelskiego i Bogusławskiego. Dokonała wielu nagrań dla radia, telewizji i wytwórni płytowych. W latach 1977-1992 była prezesem Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego. Zmarła 20 sierpnia 2005 w Warszawie.
