Szereg harmoniczny
Z Wikipedii
Szereg harmoniczny – szereg liczbowy postaci
Jego nazwa wzięła się stąd, że długości fal kolejnych półtonów drgającej struny są proporcjonalne do 1, 1/2, 1/3, 1/4, ... Każdy wyraz szeregu od drugiego włącznie jest średnią harmoniczną dwóch wyrazów bezpośrednio z nim sąsiadujących.
Szereg harmoniczny jest rozbieżny do nieskończoności – poniższy dowód tego faktu pochodzi od Mikołaja z Oresme i jest jednym z ważnych osiągnięć średniowiecznej matematyki.
Ponieważ suma liczb w każdym nawiasie wynosi 1/2, ciąg sum częściowych szeregu nie ma granicy skończonej.
Można też dowieść, choć jest to trudniejsze[1], że rozbieżny jest również szereg odwrotności kolejnych liczb pierwszych.
Kolejne sumy częściowe szeregu harmonicznego
tak zwane liczby harmoniczne, rosną jednak bardzo powoli. Mamy bowiem następującą równość:
gdzie γ jest tzw. stałą Eulera. Oznacza to, że szereg harmoniczny rośnie tak szybko jak funkcja logarytm naturalny.
Tak zwany uogólniony szereg harmoniczny
jest rozbieżny przy dowolnych wartościach
Szeregiem harmonicznym rzędu α nazywamy szereg postaci:
Szereg ten jest zbieżny dla α>1 i rozbieżny w przeciwnym przypadku. Jeżeli dopuścimy, by α przyjmowało wartości zespolone i każdej liczbie α, dla której szereg jest zbieżny, przypiszemy jego sumę, to tak utworzona funkcja nosi nazę funkcji dzeta ς Riemanna:
Funkcja ta ma podstawowe znaczenie w teorii liczb. Związana jest z nią słynna i nierozstrzygnięta do dzisiaj hipoteza Riemanna.
Zauważmy w końcu, że naprzemienny szereg harmoniczny jest zbieżny, jednak tylko warunkowo
Wynika to na przykład z rozwinięcia funkcji logarytm naturalny w szereg Taylora.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Przypisy
- ↑ wynik ten pochodzi od Eulera