Tadeusz Gawin
Z Wikipedii
Tadeusz Gawin (ur. 1951) - publicysta i działacz polonijny oraz opozycji demokratycznej na Białorusi, pierwszy przewodniczący Związku Polaków na Białorusi w latach 1990 - 2000.
Urodził się we wsi Łosośna koło Grodna w polskiej katolickiej rodzinie. W 1972 r ukończył Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Łączności w Orle, a w 1982 r. Wojskową Akademię Łączności w Leningradzie. Początkowo odbywał służbę w wojskach pogranicznych na Dalekim Wschodzie (na Zabajkalu, w Daurii, Nerczyńskim Zawodzie, Dalniereczeńsku oraz we Władywostoku), a od 1987 r. do 1991 pełnił obowiązki szefa łączności jednostki radzieckich wojsk pogranicznych w Grodnie. Odszedł z wojska w stopniu podpułkownika. W latach 1988-1990 był prezesem Polskiego Kulturalno-Oświatowego Stowarzyszenia im. Adama Mickiewicza, a w latach 1990 - 2000 przewodniczącym Związku Polaków na Białorusi. Na początku lat dziewięćdziesiątych XX w. był doradcą do spraw narodowościowych przewodniczącego Rady Najwyższej Republiki Białorusi. Po objęciu władzy w 1994 r. przez Aleksandera Łukaszenkę przeszedł do opozycji i wraz z przedstawicielami wszystkich liczących się ugrupowań opozycyjnych podpisał się pod Kartą 97, w której zawarto ideę wolnej i demokratycznej Białorusi. Obecnie jest działaczem w białoruskiej Fundacji Wspierania Rozwoju Lokalnego. Organizator protestów w Grodnie i w Mińsku w 1999 r. przeciwko likwidacji w białoruskich szkołach klas z językiem polskim, a następnie przeciwko innym naruszeniom zasad demokracji na Białorusi, za co był kilkakrotnie aresztowany lub karany grzywnami.
Autor książki pt. "Zwycięstwa i porażki. Odrodzenie polskości na Białorusi w latach 1987-2000".
