Tamarine Tanasugarn
Z Wikipedii
Tamarine Tanasugarn (ur. 24 maja 1977 w Los Angeles), tenisistka tajlandzka, zwyciężczyni turniejów zawodowych w grze pojedynczej i podwójnej, reprezentantka w Pucharze Federacji, olimpijka.
Jej ojciec i zarazem trener Virachai jest z zawodu prawnikiem i występował dwukrotnie na igrzyskach olimpijskich (1960, 1964) jako koszykarz. Ze względu na miejsce urodzenia (Los Angeles) Tamarine Tanasugarn posiada obok obywatelstwa Tajlandii także obywatelstwo USA. W pierwszych latach kariery występy tenisowe łączyła z nauką (studia na uniwersytecie w Bangkoku). W cyklu WTA Tour debiutowała w 1993 na turnieju w Pattaya dzięki przyznanej przez organizatorów "dzikiej karcie", ale wkrótce skoncentrowała się na występach w rywalizacji juniorek. W 1995 była w ścisłej juniorskiej czołówce światowej, co potwierdziła ćwierćfinałem French Open, półfinałem US Open i finałem Wimbledonu. Na wimbledońskiej trawie uległa w finale gry pojedynczej juniorek Aleksandrze Olszy 5:7, 6:7.
Już w 1994 oficjalnie rozpoczęła karierę zawodową. Do czołowej setki rankingu światowego przebiła się pod koniec 1996, kiedy w ostatnim turnieju w roku w Pattaya doszła do finału (przegrała z Rumunką Ruxandrą Dragomir). W 1997 debiutowała we wszystkich imprezach wielkoszlemowych (od Australian Open 1997 nie opuściła żadnego turnieju wielkoszlemowego), dochodząc do II rundy na French Open i III rundy (1/16 finału) w pozostałych. W I rundzie US Open 1997 pokonała Chandę Rubin na inaugurację nowego kortu imienia Arthura Ashe'a. Tajka była ponadto w 1997 w półfinale turnieju WTA Tour w Aucland i ostatecznie zakończyła sezon w najlepszej pięćdziesiątce rankingu. W 1998 był w półfinale w Tokio (Princess Cup) i trzech ćwierćfinałach, a na Australian Open, gdzie jako pierwsza Tajka w historii dotarła do 1/8 finału, odniosła swoje pierwsze zwycięstwo nad rywalką z czołowej dziesiątki - szóstą rakietą świata Chorwatką Majoli. Do 1/8 finału doszła także na Wimbledonie. Na koniec 1998 uplasowała się na 37. miejscu na świecie.
Po nieco słabszym sezonie 1999 (najważniejsze osiągnięcie - ponownie IV runda Wimbledonu, ze zwycięstwem nad rozstawioną Francuzką Sandrine Testud) - w 2000 przebiła się do grona trzydziestu najlepszych zawodniczek na świecie. Na kortach trawiastych w Birmingham doszła do finału, przegrywając z Amerykanką Lisą Raymond. Po raz trzeci z rzędu awansowała do IV rundy Wimbledonu, a w Australian i US Open wystąpiła w 1/16 finału. W latach 2000-2003 regularnie kończyła kolejne sezony w okolicach 30. miejsca na świecie, w maju 2002 dochodząc do najwyższej w karierze pozycji rankignowej - nr 19. W 2001 była w finale Japan Open w Tokio (porażka z Seles), w 2002 w dwóch finałach (Canberra, porażka ze Smasznową i Ad-Dauha, porażka z Seles). W 2003 odniosła pierwsze turniejowe zwycięstwo, pokonując w finale w Hyderabadzie reprezentantkę Uzbekistanu Irodę Tuliaganową. W 2001 na Wimbledonie wyeliminowała Amelie Mauresmo (nr 6 WTA), a na innym turnieju na trawie w Eastbourne Nathalie Tauziat (nr 10 WTA).
Nieco słabsze wyniki w 2004 sprawiły, że wypadła z czołowej pięćdziesiątki rankingu (na koniec sezonu nr 66), a rok później także z pierwszej setki. Do jej najważniejszych osiągnięć w tym okresie należy zaliczyć IV rundę Wimbledonu w 2004 (po raz szósty w karierze). W sezonie 2004 udanie startowała w deblu, co zaowocowało najwyższym miejscem w klasyfikacji gry podwójnej - nr 15 (we wrześniu 2004). Była m.in. w finale w Montrealu (Canadian Open) i ćwierćfinale US Open, w obu przypadkach w parze z Liezel Huber. Łącznie do maja 2006 Tajka może pochwalić się pięcioma wygranymi turniejami w deblu.
Latem 2006 Tanasugarn przeszła z powodzeniem eliminacje na Wimbledonie, a następnie dotarła do III rundy, w której uległa Polce Agnieszce Radwańskiej.
Barw narodowych w Pucharze Federacji broni już od 1993, zaliczając do 2006 29 zwycięstw i 14 porażek. W 2004 przyczyniła się do awansu Tajlandii do grupy światowej rozgrywek, w meczu barażowym o awans pokonując Australjki Samanthę Stosur i Nicole Pratt. Trzykrotnie uczestniczyła w igrzyskach olimpijskich, w debiucie w Atlancie w 1996 osiągając ćwierćfinał debla (w parze z Benjamas Sangaram, porażka z doświadczonymi Hiszpankami Martinez i Sanchez-Vicario). Na tych samych igrzyskach pełniła funkcję chorążego reprezentacji olimpijskiej. W grze pojedynczej występy olimpijskie kończyła na II rundzie (Sydney 2000, porażka z Venus Williams) lub I rundzie (Ateny 2004, porażka z Indonezyjką Angelique Widjają). Duży sukces odniosła w Pucharze Hopmana w 2000, kiedy razem z Paradornem Srichaphanem dotarła do finału imprezy, uważanej za nieoficjalne mistrzostwa świata w grze mieszanej.
Zwycięstwa turniejowe:
- gra pojedyncza:
- 2003 Hyderabad
- gra podwójna:
- 1998 Aucland (z Naną Miyagi)
- 2000 Szanghaj (z Lilią Osterloh)
- 2001 Bali (z Evie Dominikovic)
- 2003 Tokio (Japan Open), Luksemburg (oba z Marią Szarapową)
Finały turniejowe:
- gra pojedyncza:
- 1996 Pattaya
- 2000 Birmingham
- 2001 Tokio (Japan Open)
- 2002 Canberra, Ad-Dauha
- gra podwójna:
- 1998 Los Angeles (z Eleną Tatarkową)
- 2000 Oklahoma City (z Eleną Tatarkową)
- 2001 Szanghaj (z Evie Dominikovic)
- 2004 Montreal (Canadian Open, z Liezel Huber)
