Wężymord stepowy
Z Wikipedii
Wężymord stepowy | |
Systematyka | |
Domena | jądrowce |
Królestwo | rośliny |
Podkrólestwo | naczyniowe |
Nadgromada | nasienne |
Gromada | okrytonasienne |
Klasa | Rosopsida |
Rząd | astrowce |
Rodzina | astrowate |
Rodzaj | wężymord |
Nazwa systematyczna | |
Scorzonera purpurea L. |
Wężymord stepowy (Scorzonera purpurea) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny astrowatych. W Polsce jest rośliną rzadką, występuje wyłącznie na niżu, częściej w południowej części kraju, na północy wyłącznie wzdłuż Odry i Wisły.
Spis treści |
[edytuj] Charakterystyka
- Łodyga
- Wzniesiona, delikatnie wełniście owłosiona i przeważnie nierozgałęziająca się. Najczęściej ma wysokość 30-50 cm.
- Kłącze
- Gęsto rozgałęziające się.
- Liście
- Liczne liście odziomkowe, oprócz nich nieliczne i rzadko wyrastające liście łodygowe. Wszystkie są równowąskie, ostro zakończone i rynienkowate, spodem szare i delikatnie owłosione. Nasadą obejmują łodygę i mają prawie równoległą nerwację.
- Kwiaty
- Na jednej łodydze wyrasta z kątów liści na długiej i wzniesionej szypułce 1-5 koszyczków. Ich okrywa jest dwukrotnie krótsza od całego koszyczka i w dolnej części wełnisto owłosiona. Składa się z kilku warstw dachówkowato zachodzących na siebie i tępo zakończonych listków o jajowatym kształcie. Wszystkie kwiaty w koszyczku są języczkowe. Mają różowy kolor, a ich języczki są dwukrotnie dłuższe od rurki. Puch kielichowy złożony z więcej niż 2 rzędów poplątanych włosów. Pachnące wanilią kwiaty zapylane są przez owady. Roślina kwitnie od maja do lipca.
- Korzeń
- Szyjka korzenia okryta jest grubą warstwą obumarłych liści.
- Biotop, wymagania
- Suche, trawiaste zbocza, murawy, rzadkie zarośla. Preferuje ciepłe miejsca. Hemikryptofit. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla O. Festucetalia valesiacae, Ass. Adonido-Brachypodietum, Ass. Seslerio-Scorzoneretum[1]
[edytuj] Ochrona
Roślina objęta ochroną gatunkową. Podlega ochronie ścisłej.
[edytuj] Bibliografia
- 1.Szafer Władysław, Kulczyński Stanisław, Pawłowski Bogumił. Rośliny polskie. PWN, Warszawa, 1953.
- 2.Rutkowski Lucjan. Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 8301143428
[edytuj] Przypisy
- ↑ Matuszkiewicz Władysław. Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Wyd. Naukowe PWN, Warszawa, 2006. ISBN 8301144394.