Wielki testament
Z Wikipedii
Wielki testament - utwór Franciszka Villona. Ukazuje uczucia człowieka żyjacego u schyłku średniowiecza. Powstał po wyjściu poety z więzienia paryskiego. Jest to pożegnanie ze światem i swoisty rachunek sumienia. Pojawia się literacki bohater, którego nie było do tej pory w literaturze. Średniowiecze nie znało bohatera przecietnego, niczym się nie wyróżniającego.
W utworze odnaleźć można Topos ubi sunt w powtarzającym się refrenie "Ach, gdzie są niegdysieysze śniegi". Jest to sentencja, maksyma Villona. Wyraża tęsknotę za minionym czasem. W balladzie "O paniach minionego czasu", która jest częścią "Wielkiego testamentu", zawarta jest idea przemijania oraz niemożności powrotu - memento mori ("pamiętaj o śmierci"). Są także nawiązania do danse macabre, czyli tańca śmierci. Śmierć jest wszechwładna, wszechobecna, niespodziewana, okrutna. Przeważają naturalistyczne oraz turpistyczne przedstawienia człowieka i śmierci.
[edytuj] Linki zewnętrzne
Wielki Testament - streszczenie, opracowanie, fragmenty
