Wilhelm von Humboldt
Z Wikipedii
Wilhelm von Humboldt baron (ur. 22 czerwca 1767 w Poczdamie, zm. 8 kwietnia 1835 w Tegelu, koło Berlina ) niemiecki filozof, językoznawca. Brat Aleksandra.
[edytuj] Kariera
W latach (1801 — 1808) rezydent pruski w Rzymie, gdzie obcował blisko z światem naukowo - artystycznym i uprawiał studia filozoficzne, filologiczne i archeologiczne, od 1809 kierownik pruskiego ministerstwa wyznań i oświecenia, stał się właściwym założycielem uniwersytetu berlińskiego, 1810 minister stanu, (1813 — 1815) czynny dyplomatycznie przy wciągnięciu Austrii do Koalicji i zawieraniu pokoju z Francją, na kongresie wiedeńskim starał się o zjednoczenie Niemiec; 1817 odbył misję nadzwyczajną do Londynu, 1818 reprezentował Prusy na kongresie akwizgrańskim, 1819 ustąpił z służby państwowej, nie mogąc skłonić króla do nadania Prusom konstytucji, wywierał w dalszym ciągu decydujący wpływ na życie artystyczne, mianowicie organizację muzeum berlińskiego.
[edytuj] Poglądy
Przeciwstawiał się scjentyzmowi. Podkreślał specyfikę i metodologiczną odrębność nauk humanistycznych jako badających wytwory ducha. Za główny cel człowieka uznawał harmonijny rozwój z uwzględnieniem indywidualnych dyspozycji i uzdolnień. Powoływał się przy tym na ideały starożytnej Grecji, gdzie według niego realizowano to założenie najlepiej. Sformułował tezę o istnieniu tzw. wewnętrznej formy językowej, co czyniło z języka element aktywny. Uważał, że każdy naród, społeczność kształtuje charakterystycznie swój język, kształtując tym samym ducha narodu. Zajmował się również problemami relatywizmu językowego.
[edytuj] Prace
Pisał prace z dziedziny krytyki literackiej (o Goethem, Schillerze, z którym utrzymywał bliskie stosunki); większe znaczenie posiadają jego studia z zakresu językoznawstwa porównawczego . Krytyczne wydanie jego zbiorowych dzieł sporządziła Pruska Akademia Umiejętności (1903 — 1918, 15 tomów).
