Wincenty Lutosławski
Z Wikipedii
Wincenty Lutosławski (ur. 1863, zm. 1954) – najstarszy syn Franciszka Dionizego Lutosławskiego, profesor filozofii, mesjanista, poliglota i publicysta, działacz narodowy.
Dzieciństwo spędził w rodzinnym Drozdowie. W 1885 r. uzyskał stopień kandydata w zakresie chemii na Uniwersytecie w Dorpacie, a w 1886 r. w zakresie filozofii. Rok później rozpoczął studia nad Platonem i uzyskał magisterium z filozofii. Pracował w Moskwie, Londynie i Kazaniu, gdzie otrzymał docenturę na Uniwersytecie.
[edytuj] Działalność polityczna i społeczna
W 1899 r osiedlił się z rodziną na kilka lat w Krakowie, gdzie wykładał na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jego dom był miejscem ożywionego życia artystycznego i spotkań patriotycznych.
Wincenty Lutosławski przejawiał także aktywność jako członek Ligi Narodowej. Założył Koło Filaretów oraz pismo Eleusis stowarzyszenia Eleuteria uważane za zalążek polskiego harcerstwa. W 1913 r założył tzw. Kuźnicę w Chateau Barby we Francji. W czasie Kongresu Wersalskiego opracowywał ekspertyzy dla delegacji polskiej. Po zakończeniu wojny został profesorem na Uniwersytecie Wileńskim. Po przejściu na emeryturę, po krótkich pobytach w różnych miejscach i krajach, osiadł w Krakowie, gdzie jeszcze w latach 1946-1948 wykładał na Uniwersytecie Jagiellońskim.
[edytuj] Filozofia
Do największych zasług Wincentego Lutosławskiego należy chronologiczne uporządkowanie Dialogów Platona. Podjął także próbę opracowania polskiego narodowego systemu filozoficznego łączącego platoński idealizm z mesjanizmem polskiego romantyzmu. Znany był jako obrońca sprawy Polskiej i polskości Gdańska.
Jego żoną była poetka Sofia Perez Eguia y Casanova zaś braćmi : Stanisław, Marian, Jan, Kazimierz i Józef a bratankiem Witold Lutosławski (por. Lutosławscy).
