Witold Kamieniecki
Z Wikipedii
Witold Kamieniecki (ur. 9 marca 1883 w Warszawie, zm. 9 marca 1964 w Łodzi), polski historyk, dyplomata, senator RP, wykładowca Uniwersytetu Warszawskiego, członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.
Pochodził z rodziny szlacheckiej, był synem Feliksa i Marii z Raczyńskich. Uczęszczał do V Gimnazjum w Warszawie oraz do gimnazjum w Baku, w latach 1902-1907 studiował historię, filozofię i historię literatury na Uniwersytecie Warszawskim, Uniwersytecie Jagiellońskim i Uniwersytecie Wiedeńskim. W 1906 obronił na UJ pracę doktorską "Od elekcji do koronacji Stefana Batorego". Był m.in. asystentem Seminarium Historycznego UJ (1909-1910), kierownikiem Gabinetu Geograficzno-Historycznego Akademii Umiejętności w Krakowie (1909-1910), wicedyrektorem Biblioteki Ordynacji Krasińskich w Warszawie (1910-1914). Początek I wojny światowej spędził na Litwie, w związku z czym nie przyjął propozycji objęcia katedry na Uniwersytecie Warszawskim (1915). Pełnił funkcję wicedyrektora Departamentu Politycznego w Tymczasowej Radzie Stanu oraz kierownika Komitetu Litewskiego (1917-1918); w 1918 był prezesem Związku Budowy Państwa oraz zastępcą szefa Departamentu Ogólnego Rady Regencyjnej. W kwietniu 1919 wspólnie z Wacławem Sieroszewskim prowadził rokowania z delegacją Taryby Litewskiej w Warszawie, w n.r. brał udział w negocjacjach pokojowych z Rosją Radziecką. W latach 1919-1922 zasiadał w Sejmie Ustawodawczym, był członkiem (od lipca 1919) Narodowego Zjednoczenia Ludowego. Od lipca 1920 do 1922 był ministrem pełnomocnym RP na Łotwie. W latach 1928-1935 sprawował mandat senatora z ramienia Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Ograniczył działalność polityczną po procesie brzeskim.
Niezależnie od działalności publicznej zajmował się dydaktyką. W latach 1916-1917 wykładał historię ustroju Polski na Politechnice Warszawskiej. W 1919 pracował jako nauczyciel historii w szkołach w Białymstoku. W 1926 habilitował się na Uniwersytecie Lwowskim z historii Europy Wschodniej; w latach 1932-1937 wykładał historię polityczną Polski i Litwy w Studium Dyplomatycznym we Lwowie. W 1938 powrócił do pracy w Bibliotece Ordynacji Krasińskich w Warszawie, tym razem na stanowisko dyrektora; lata II wojny światowej spędził w swoim folwarku w Barchowie koło Łochowa. Po wojnie pracował przez dwa lata (1946-1948) jako docent w Katedrze Historii Powszechnej Średniowiecznej Uniwersytetu Warszawskiego.
Od 1914 był członkiem rzeczywistym, a od 1950 członkiem zwyczajnym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Należał również do Towarzystwa Miłośników Historii w Warszawie, Towarzystwa Badań Międzynarodowych, brał udział w pracach Komitetu Kasy im. Mianowskiego. Został odznaczony m.in. łotewskim Orderem Gwardii I klasy.
Zainteresowania naukowe Witolda Kamienieckiego obejmowały historię średniowieczną Litwy oraz filozofię. Zgromadził materiały do dziejów osadnictwa w Wielkim Księstwie Litewskim. Analizował wpływ zakonu krzyżackiego na ustrój średniowiecznej Litwy. Opracował oryginalny system filozoficzny, w którym za elementy niezbędne uznał śmierć (konieczną do rozwoju pokoleń) oraz niewiedzę (jako bodziec do poszukiwań ludzkich). Był wysoko ceniony przez Władysława Tatarkiewicza. Współpracował z pismami "Przegląd Współczesny", "Dzień Polski", "Życie Nowogródzkie". Ogłosił m.in.:
- Pobyt króla Jana Zapolyi w Polsce (1907)
- Zjazd Jędrzejowski w roku 1576 (1908)
- Rozwój własności na Litwie w dobie przed I Statutem (1914)
- Geneza państwa litewskiego (1915)
- Litwa a Konstytucja 3 maja (1917)
- Państwo litewskie w XV wieku (1918)
- Idea jagiellońska (1930)
- Polska nad Bałtykiem (1934)
- Społeczeństwo litewskie w XV wieku (1947)
- O metodzie porównawczej w historii (1948)
Źródła:
- Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 2: K-O (pod redakcją Andrzeja Śródki i Pawła Szczawińskiego), Ossolineum, Wrocław 1984
