Witold Minkiewicz
Z Wikipedii
Witold Minkiewicz (ur. 17 czerwca 1880 w Irkucku, zm. 24 stycznia 1961 w Gdańsku) - inżynier architekt
Urodził się w rodzinie polskich powstańców z 1863 zesłanych dożywotnio na Syberię. Ukończył szkołę realną w Tobolsku, następnie był studentem Wydziału Inżynieryjno-Budowlanego Politechniki Warszawskiej. Po dwóch latach przeniósł się do Lwowa na Politechnikę, gdzie w latach 1901-1908 studiował architekturę. W latach 1911-1920 pracował jako nauczyciel w Szkole Przemysłowej we Lwowie, zaś w roku 1920/21 został powołany na profesora nadzwyczajnego w II katedrze architektury PLw. W 1925 został mianowany profesorem zwyczajnym. W roku akademickim 1930/31, po rezygnacji z funkcji rektora powołanego na urząd premiera Kazimierza Bartla, został rektorem PLw. W 1938 został doktorem honoris causa Politechniki Lwowskiej.
Podczas wojny i obu okupacji: sowieckiej i niemieckiej pozostał na uczelni, w lutym 1945 aresztowany przez NKWD i zesłany wraz z innymi profesorami do Krasnodonu w Donbasie. Zwolniony w czerwcu 1945 powrócił do Lwowa, skąd wyjechał w 1946 do Gdańska w ostatnim transporcie wysiedleńców-pracowników Politechniki Lwowskiej.
Rektor Politechniki Gdańskiej powierzył mu organizację i kierowanie Katedrą Architektury Monumentalnej, projektowanie i rekonstrukcję gmachu głównego PG. W 1960 otrzymał tytuł doctora honoris causa tej uczelni.
Witold Minkiewicz pochowany został na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku Wrzeszczu.
