Wojna Franków z Burgundami
Z Wikipedii
Wojna Franków z Burgundami 523-524 to konflikt wywołany próbami ekspansji frankońskiej i wewnętrznymi sporami w kwestii obsadzenia tronu Burgundii.
Do konfontacji obu państw doszło gdy Klotylda Burgundzka (474-544) druga żona frankońskiego króla Chlodwiga I i matka jego następców: Chlodomera, Childeberta I i Chlothara I (Lotara) stanęła przed trudnym obowiazkiem współrządów w królestwie, po śmierci jej ojca króla Burgundii Chilpericha II, zabitego przez swojego brata Gundobada w trakcie bratniej wojny o panowanie na tronie burgundzkim.
W roku 523 gdy syn Gundobada Sigismund nakazał zabić Sigericha, którego oskarżał o bunt po czym zawiązał sojusz pomiędzy Burgundią a Ostrogotami, w królestwie doszło do poważnego kryzysu. Klotylda uznała, że oto nadszedł najwyższy czas, aby się zemścić i oddać swoim synom władzę w królestwie.
Trzej młodsi synowie Chlodwiga nie utrzymywali większych kontaktów z bratem Klotyldy Theuderichem I, gdyż ten ożeniony był z jedną z córek Sigismunda. Wtargnęli oni do królestwa Burgundii, pokonali jej króla i zajęli jego ziemie. Następnie wraz z pojmanym królem i jego rodziną wrócili do Francji, pozostawiając na miejscu silny garnizon.
W odpowiedzi na to brat Sigismunda Godomar II na czele armii wzmocnionej wojskami posiłkowymi króla Ostrogotów Teodoryka Wielkiego wrócił do Burgundii, gdzie udało mu się zdobyć garnizon Franków.
Tymczasem Chlodomer, wróciwszy do swojej rezydencjiw w Orleanie nakazał w dniu 1 maja 524 r. zabicie Sigismunda i jego dwóch synów Gisalda oraz Gondebauda. Następnie rozpoczął drugą kampanię przeciwko Burgundom. Armia inwazyjna została pokonana przez Godomara w bitwie pod Vezeronce w dniu 25 czerwca 524 r. W bitwie śmierć poniósł Chlodomer. Frankowie wycofali się z Burgundii, sporadycznie tylko kontunując walkę.
Po śmierci Teodoryka w roku 526 Burgundowie zostali ostatecznie pokonani przez Franków pod Autun w roku 532, tracąc swoją niezależność.
