Wojna radziecko-fińska 1941-1944
Z Wikipedii
Wojna radziecko-fińska 1941-1944 – wojna, zwana również wojną kontynuacyjną lub Jatkosotą, tocząca się w okresie od 25 czerwca 1941 do 4 września 1944.
Wielka Brytania wypowiedziała wojnę Finlandii 6 grudnia 1941, jednakże praktycznie w niej nie uczestniczyła. Dla Finlandii celem wojny było odzyskanie granic z 1939, co udało się zrealizować do września 1941. 25 listopada 1941 Finlandia przystąpiła też do paktu antykominternowskiego. Następnie ofensywa w kierunku Leningradu została wstrzymana. Następnie Finowie zajęli tereny, aż do jeziora Onega. Tam front stanął przez następne dwa i pół roku, do czerwca 1944. Mimo niezawarcia sojuszu z III Rzeszą, Finlandia udostępniła Niemcom północną część swego terytorium, skąd siły niemieckie prowadziły nieudaną ofensywę w kierunku Murmańska. Po operacji karelskiej Armii Czerwonej w lecie 1944, Finlandia utraciła port Wyborg oraz Linię Mannerheima i została zmuszona do podpisania rozejmu. Następnie Finlandia była zmuszona podjąć działania przeciw wojskom niemieckim w Laponii (wojna laplandzka). Wojna oficjalnie zakończyła się traktatem paryskim podpisanym 10 lutego 1947, w którym potwierdzono radzieckie zdobycze terytorialne z 1940. Ponadto Finlandia utraciła na rzecz ZSRR kolejne tereny (okolice Petsamo) oraz flotę wojenną, zgodziła się na limity we własnej armii, oraz dzierżawę półwyspu Porkkala na 50 lat i spłatę odszkodowań wojennych.
