Zbigniew Ihnatowicz
Z Wikipedii
Jeśli możesz, dodaj je teraz.
Zbigniew Ihnatowicz (1906-95)
Wygrywa się dużo traktując twórczość architektoniczną nie jako pracę, lecz jako hobby (Zbigniew Ihnatowicz)
Zbigniew Ihnatowicz urodził się w Postawach na Litwie. Ukończył wileńskie gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta, a następnie podjął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Tytuł inżyniera architekta uzyskał w 1933 roku. Po studiach prowadził działalność projektową w pracowniach Kazimierza Skórewicza i Juliusza Żórawskiego (do 1934 roku). Pracował również w Biurze Planu Regionalnego Warszawy (1934-39). W czasie wojny przebywał w niemieckim obozie jenieckim w Murnau. Brał tam udział w międzynarodowym konkursie jenieckim na domy mieszkalne. Do Polski wrócił w 1946 roku i został projektantem w Głównym Urzędzie Planowania Przestrzennego (1946-49) oraz w biurach projektowych: Centralnym Biurze Studiów i Projektów Typowych Budownictwa Przemysłowego oraz w Zakładach Artystyczno – Badawczych Akademii Sztuk Pięknych. Zajmował się również działalnością dydaktyczną jako wykładowca w warszawskiej ASP i na Wydziale Architektury Uniwersytetu Laval w Quebecu. Do jego najważniejszych realizacji architektonicznych należą: - domy mieszkalne w Postawach i Cieleśnicy (1929); - Dom Polski w Pojana Mikului (Rumunia, 1937); - Centralny Dom Towarowy w Warszawie (J. Romański, 1948-51); - Ośrodek Sportowy „Warszawianka” (J. Sołtan, W. Gessler, W. Wittek, 1956-62); - pawilon gastronomiczny „Wenecja” w Warszawie (J. Sołtan, A. Szczepiński, V. Damięcka, 1949-61); - wnętrza dworca kolejowego Warszawa – Śródmieście (J. Sołtan, A. Romanowicz, P. Szymaniak, W. Gessler, A. Szczepiński, 1963); - Powszechny Dom Towarowy „Dukat” w Olsztynie (J. Sołtan, St. Brejowski, 1962); - pawilony wystawowe na międzynarodowych targach, m.in. w Nowym Jorku, Helsinkach, Budapeszcie i Damaszku (1958-68). Ihantowicz był ponadto laureatem licznych konkursów architektoniczno-urbanistycznych, m.in. Nagroda Państwowa II-go stopnia w dziedzinie sztuki, nagrody Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych za wnętrza dworca Śródmieście i zespół PDT w Olsztynie, Honorowa Nagroda SARP, a także członkiem Towarzystwa Urbanistów Polskich (1937-56) oraz Rady Naukowej Instytutu Wzornictwa Przemysłowego (1953-54) i Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej przy Naczelnym Architekcie Warszawy (1957-59). W 1934 roku otrzymał status członka zwyczajnego Stowarzyszenia Architektów Polskich. Przewodniczył Prezydium Kolegium Sędziów Konkursowych SARP i zasiadał w radzie SARP. Artykuły oraz reprodukcje projektów Ihnatowicza ukazywały się zarówno w publikacjach polskich, jak i zagranicznych . Realizacje architekta, szczególnie te, które powstały w pracowni Sołtana, uważa się za obiekty wyprzedzające swoją epokę. Projekty Ihnatowicza charakteryzowała zawsze dbałość o odpowiednie zintegrowanie budynków z otoczeniem oraz troska o nadanie im właściwego wyrazu artystycznego. Jego realizacje zajmują ważne miejsce w historii polskiej myśli architektonicznej.
Karolina Szarek (na podstawie materiałów SARP)
