Zbigniew Kuderowicz
Z Wikipedii
Zbigniew Kuderowicz (ur. 1931) - polski filozof.
Profesor i były kierownik Katedry Filozofii na Uniwersytecie w Białymstoku. Zajmuje się historią filozofii niemieckiej i polskiej XIX i XX wieku.
[edytuj] Prace
- Doktryna moralna młodego Hegla: analiza teorii wolności (1959);
- Problematyka wolności w doktrynie społecznej Adama Müllera (1961);
- Scheler czyli personalizm etyczny (1962);
- Fichte (1963);
- Światopogląd a życie u Diltheya (1966);
- Struktura i Historia u Zygmunta Łempieckiego (1967);
- Hegel a problem ciągłości kultury (1970);
- Biografia kultury (1973);
- Filozofia dziejów: rozwój problemów i stanowisk (1973, II wyd. 1983);
- Historyk filozofii jako "opiekun spolegliwy" (1976);
- Przegląd metod historii filozofii (1978);
- Klasyczna filozofia niemiecka jako źródło współczesnej antropologii filozoficznej (1978);
- Dylematy historiozoficzne w myśli polskiego modernizmu (1979);
- Nietzsche (1976, IV wyd. 2004);
- Artyści i Historia (1980);
- Cierpienie a sens historii (1981);
- Wolność i historia: studia o filozofii Hegla i jej losach (1981);
- Hegel i jego uczniowie (1984);
- Polska próba neoheglizmu (1984);
- Nowatorstwo czy kontemplacja (1986);
- Dilthey (1967, II wyd. 1987);
- Wpływ walki z faszyzmem na filozofię europejską (1988);
- Filozofia nowożytnej Europy (1989);
- Nietzsche - fenomen kultury nowoczesnej (1992);
- Idea a sens świata: o koncepcji idei w filozofii Kanta (1993);
- Filozofia o szansach pokoju. Problem wojny i pokoju w filozofii XX w. (1995);
- Ocena heglizmu w kręgu polskiego modernizmu: Stanisław Brzozowski i Karol Irzykowski (1998);
- Kant (2000)
- Koncepcja praw historii w ujęciu Feliksa Konecznego (2000)
