Zygmunt Brynk

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Zygmunt Brynk kontradmirał
ur. 13 VI 1872 w Mohylowie zm. 26 IX 1943 w Milanówku
Kariera wojskowa w Polsce:
attaché morski w Stanach Zjednoczonych
• rzeczoznawca w Polskim Biurze Kongresowym
Kariera wojskowa w Rosji:
• główny oficer mechanik Dywizji Pancerników • oficer mechanik portu Sewastopol
Działania wojenne:
wojna rosyjsko-japońska • I wojna światowa
Odznaczenia:
Krzyż Walecznych
Order św. Włodzimierza
Order św. Stanisława
Order św. Anny

Zygmunt Brynk (ur. 13 kwietnia 1872, zm. 26 września 1943) – polski kontradmirał i inżynier mechanik okrętowy. W okresie od 1894 do 1918 służył w Imperatorskiej Marynarce Wojennej Rosji, a następnie do 1920 w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej i I wojnie światowej. Karierę w Polsce zakończył na stanowisku attaché morskiego w Stanach Zjednoczonych.

[edytuj] Służba wojskowa w Rosji

Zygmunt Brynk urodził się 13 kwietnia 1872 w Mohylowie Podolskim. W 1894 ukończył Wydział Budowy Okrętów w Morskiej Szkole Inżynierii w Kronsztadzie i otrzymał promocje oficerską oraz tytuł inżyniera mechanika okrętowego. Był również absolwentem Akademii Morskiej w Sankt Petersburgu z 1900. Po ukończeniu szkoły w Kronsztadzie służył na kanonierce "Groziaszczij", początkowo jako oficer mechanik, a następnie starszy oficer mechanik. W latach 1900-1901 brał udział w budowie pancernika "Retwiazań" w Filadelfii, na którym w późniejszym czasie był starszym oficerem mechanikiem. Od 1908 do 1917 podobną funkcję sprawował na pancernikach "Giegorij Pobiedonosiec" oraz "Imperatrica Maria". Potem został oficerem mechanikiem dywizji pancerników Floty Morza Czarnego, a także przewodniczył Komisji Nadzoru Budowy Okrętów w Nikołajewie. W 1918 piastował stanowiska oficera mechanika portu w Sewastopolu i głównego oficera mechanika dywizji pancerników. W latach 1917-1918 zasiadał w Zarządzie Związku Wojskowych Polaków w Sewastopolu oraz był delegatem Zjazdu Wojskowych Polaków do Rządu Tymczasowego.

Awansował kolejno na stopnie oficerskie:
podporucznika - 1894 porucznika kapitana - 1906	podpułkownika - 1906 (od 1913 kapitan II rangi - komandor porucznik) kapitana I rangi (komandor) - 1915 generała majora floty (generał brygady) - 1917.

[edytuj] Służba wojskowa w Polsce

W 1919 przybył do Polski, został przyjęty do Wojska Polskiego i zweryfikowany jako generał podporucznik marynarki. Następnie znalazł się w Paryżu, gdzie pełnił funkcję specjalisty w polskiej delegacji na konferencję pokojową ws. traktatu wersalskiego. Jeszcze w 1919 objął stanowisko attaché morskiego w Stanach Zjednoczonych. W 1920 został odwołany do kraju i w stopniu generała podporucznika marynarki przeniesiony w stan spoczynku. W 1921 przemianowano go na kontradmirała w stanie spoczynku. W latach 1921-1922 był dyrektorem technicznym Towarzystwa Polsko-Amerykańskiego Żeglugi Morskiej. Od 1923 do 1931 pracował w Najwyższej Izbie Kontroli, będąc radcą, rzeczoznawcą oraz naczelnikiem Wydziału Morskiego. W 1931 został członkiem Zarządu Polskich Zakładów Optycznych. W latach 1935-1939 był prezesem tej firmy. Zmarł 26 września 1943 w Milanówku. Został pochowany na warszawskich Powązkach.

[edytuj] Odznaczenia

Krzyż Walecznych
Order św. Anny II i III klasy (rosyjski)
Order św. Stanisława II i III klasy (rosyjski)
Krzyż Kawalerski z Mieczami Orderu św. Włodzimierza (rosyjski)

[edytuj] Bibliografia

Julian Czerwiński, Małgorzata Czerwińska, Maria Babnis, Alfons Jankowski, Jan Sawicki. "Kadry Morskie Rzeczypospolitej. Tom II. Polska Marynarka Wojenna. Część I. Korpus oficerów 1918-1947." Wyższa Szkoła Morska. Gdynia 1996. (ISBN 83-86703-50)