Motî:fagne
Èn årtike di Wikipedia.
fagne [f.n.] plaece avou des broûs totavå, k' on n' î såreut passer. Gn aveut on spér avå l' fagne ki s' pormoennéve e fôme di fabrike. rl a: efagnî, fa. >> on boû d' fagne: onk ki n' cåze nén. F. taciturne. >> li fagne Magnan, li fagne Magrite Djandour, li fagne Mariete: nos di des plaeces di Transene. >> Mozet-Fagne: no d' ene plaece di Djalhé. | fagnete [f.n.] pitite fagne. | fagnlete [f.n.] pitite fagne | fagnote [f.n.] pitite fagne | fagnoûle [f.n.] pitite fagne. | fagnåd, e [addj. & o.f.n.] 1. li ci (cene) ki dmeure e l' Fagne. 2. onk (ene) ki n' sait ovrer comifåt. rl a: ågneu. F. amateur, dilettante. 3. fagnåd: pénson des Fagnes. Disfondowes: fagnârd. | fagneus, e [addj.] k' on-z î efagne. | fagnisse I. [o.n.] plaece ås fagnes. II. [addj.] fagneus(e). | fagnasse [addj.] fagneus(e) | fagnant, e [addj.] fagneus(e). | fagnrece I. [f.n.] tchacresse. II. [addj.] k' a a vey avou les fagnes. five fagnrece. | fagnrê I. [addj.] fagnåd (ki dmeure e l' Fagne). II. Fagnrê [n.dj.] no d' famile di Walonreye, e F. Fagneray.
