Aleksander Mienszykow
Z Wikipedii
Aleksander Daniłowicz Mienszykow, ros. Александр Данилович Меншиков (ur. 6/16 listopada 1673, zm. 22 października/2 listopada 1729), był rosyjskim księciem i feldmarszałkiem, bliskim współpracownikiem cara Piotra I Wielkiego. Podczas III wojny północnej zwyciężył Szwedów pod Kaliszem, brał udział w bitwie pod Połtawą. Popadł w niełaskę w 1723. Przyczynił się do wyniesienia Katarzyny na tron po śmierci Piotra w 1725.
Mienszykow urodził się nie wcześniej niż w 1670 i nie później niż w 1673. Według jego wrogów, jego ojciec miał pochodzić z gminu, najprawdopodobniej wywodził się jednak z drobnej szlachty. Dzieciństwo spędził błąkając się po ulicach Moskwy, sprzedając pierożki mięsne. Franz Lefort, pierwszy faworyt cara Piotra, dostrzegł u niego siłę woli i prezencję, które spowodowały przyjęcie Mienszykowa do służby carskiej. Gdy Lefort zmarł w 1699 roku, Mienszykow został głównym faworytem i powiernikiem cara. Mimo że był skorumpowanym ignorantem, zasługiwał na zaufanie cara. Umiał znakomicie musztrować armię i dowodzić nią. Tak jak car pracował w stoczniach Amsterdamu i znał nieco potocznego języka holenderskiego i niemieckiego. Do cara zwracał się per: Min Herz. Brał czynny udział w kampanii wokół Azowa (1695-96) i zastąpił gen. Ogilvie jako naczelny dowódca nękającej Szwedów (Karol XII) armii w 1708, uczestniczył też w bitwie pod Hołowczynem, i zwycięstwie połtawskim (Połtawa 26 VI 1709), po której dostał buławę marszałkowską. Podczas krótkich rządów Katarzyny I (II 1725 - V 1727), zyskał przemożne wpływy na władzę (Aleksander Puszkin miał powiedzieć o nim kiedyś "półcar"), które skończyły się, gdy w 1727 próbował wydać swą córkę za cara Piotra II. Wywołało to gniew starej szlachty Dołgorukich i Golicynów). Został pozbawiony wszystkich tytułów i urzędów i zesłany na Syberię, gdzie zmarł w 1729 roku.
