Bartolomici
Z Wikipedii
Bartolomici, bartoszkowie, księża komuniści właściwie Zgromadzenie Kleryckie Księży Życia Wspólnego (łac. Institutum Clericorum Saecularium in Communi Viventium)
Męskie zgromadzenie zakonne założone jako "zgromadzenie księży świeckich" w roku 1613 we wsi Logman w elektorstwie bawarskim przez salzburskiego kanonika ks. Bartłomieja Hozhauzera. Obowiązkiem członków zgromadzenia było prowadzenie wspólnego życia z dala od kobiet, wspólne ćwiczenia duchowe i modlitwy pod rządami jednego przełożonego. Wszystkie gromadzone przez komunistów dochody składane były do wspólnej kasy.
Zgromadzenie zatwierdzone zostało przez papieża Innocentego XI w 1680 roku.
Bartolomici zorganizowani byli we wspólnoty. Oddawali się działalności duszpasterskiej w miastach i wioskach, szczególną rolę w ich misji pełniła posługa kaznodziejska i spowiednicza. Prowadzili szkoły, kolegia i seminaria duchowne.
Oprócz ziem niemieckich działali także na Sycylii, w Portugalii, Irlandii, dotarli też do Polski, gdzie przybyli w 1683 (lub 1685) roku, sprowadzeni przez królowę Marysieńkę. Swój pierwszy dom założyli w Górze Kalwarii. Tam też pod opieką biskupa poznańskiego Stefana Wierzbowskiego zorganizowali seminarium duchowne. Ich działalność w Polsce zakończyła się oficjalnie w 1850 roku. Ich strojem zakonnym była sutanna, nie różniąca się od ubioru duchowieństwa.
