Chris Byrd
Z Wikipedii
| Chris Byrd | |
| Statystyki | |
|---|---|
| Pseudonim | Rapid Fire |
| Kategoria wagowa | ciężka |
| Kraj |  Stany Zjednoczone |
| Data urodzenia | 15 sierpnia 1970 |
| Miejsce urodzenia | Flint |
| Styl | leworęczny |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk | 43 |
| Zwycięstwa | 39 |
| Nokauty | 20 |
| Porażki | 3 |
| Remisy | 1 |
| No contests | 0 |
Chris Byrd (ur. 15 sierpnia 1970 roku w Flint, Michigan) - amerykański bokser wagi ciężkiej, były mistrz świata organizacji WBO i IBF.
[edytuj] Kariera amatorska
Byrd zaczął boksować w akademii bokserskiej prowadzonej przez swojego ojca. W latach 1989, 1991 i 1992 był trzykrotnym amatorskim mistrzem Stanów Zjednoczonych w kategorii średniej. Zdobył też srebrny medal na Igrzyskach Olimpijskich w 1992 roku w Barcelonie, przegrywając w finale z Kubańczykiem Arielem Hernandezem. Karierę amatorską zakończył z imponującym bilansem 275 wygranych walk.
[edytuj] Kariera zawodowa
Pierwszą zawodową walkę stoczył w styczniu 1993 roku. Dosyć szybko zmienił kategorię wagową ze średniej na ciężką. Braki wynikające z niezbyt imponujących warunków fizycznych (przede wszystkim mała siła ciosów) nadrabiał szybkością i doskonałą techniką.
W latach 1993 - 1998 stoczył 26 walk - wszystkie zakończone zwyciestwami. Pokonał między innymi byłego mistrza świata kategorii ciężkiej Jimmy Thundera, Berta Coopera oraz przyszłego mistrza świata w kategorii junior ciężkiej, Uriah Granta.
Pierwszą porażkę zanotował 20 marca 1999 roku, w pojedynku z Ike Ibeabuchim. W marcu 2000 roku, po kolejnych czterech wygranych walkach, dostał propozycję zastąpienia w ostatniej chwili Donovana Ruddocka w walce z Witalijem Kliczko o mistrzostwo świata organizacji WBO. Mimo braku czasu na odpowiednie przygotowanie się do walki, Byrd podjął wyzwanie i sensacyjnie pokonał Kliczkę przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie (Kliczko doznał kontuzji ręki w dziewiątej rundzie i po przerwie zrezygnował z dalszej walki).
Byrd cieszył się tytułem mistrza świata zaledwie kilka miesięcy. W swoim następnym pojedynku, 14 października 2000 roku, przegrał na punkty z bratem Witalija, Władimirem Kliczko. W tej walce Byrd dwukrotnie, w dziewiątej i jedenastej rundzie, leżał na deskach.
W sierpniu 2001 roku Byrd pokonał Davida Tuę i zdobył pas jednej z pomniejszych organizacji bokserskich, USBA, co jednak dawało mu duże szanse na walkę o mistrzostwo świata organizacji IBF. Do walki tej doszło 14 grudnia 2002 roku. Obrońcą tytułu był legendarny Evander Holyfield. Byrd w przekonującym stylu pokonał na punkty Holyfielda i po raz drugi został mistrzem świata.
Pierwsza obrona tytułu, z Fresem Oquendo, zakończyła się zdecydowanym zwycięstwem Byrda na punkty. Natomiast następna walka, z Andrzejem Gołotą, zakończyła się bardzo kontrowersyjnym wynikiem. Po dwunastu rundach sędziowie orzekli remis, co większość obserwatorów uznała za skandal. W powszechnej opini to Gołota powinien wygrać tą walkę.
Kolejne dwie walki stoczył z pięściarzami, którzy według wielu komentatorów nie zasługiwali na to, by walczyć o mistrzostwo świata. Najpierw niejednogłośną decyzją pokonał na punkty Jameela McCline'a, mimo że w drugiej rundzie leżał na deskach. W następnym pojedynku, także na punkty, pokonał po bardzo nudnej walce DaVaryla Williamsona.
22 kwietnia 2006 roku, w swojej piątej obronie mistrzowskiego pasa, Byrd po raz drugi w swojej karierze przegrał z Władimirem Kliczko przez techniczny nokaut w siódmej rundzie.
Była to jego ostatnia do tej pory walka. Obecnie przygotowuje się do pojedynku z Paulem Marinaccio, który odbędzie się 18 kwietnia 2007 roku.
