Jameel McCline
Z Wikipedii
| Jameel McCline | |
| Statystyki | |
|---|---|
| Pseudonim | Big Time |
| Kategoria wagowa | ciężka |
| Kraj |  Stany Zjednoczone |
| Data urodzenia | 20 maja 1970 |
| Miejsce urodzenia | Harlem |
| Styl | praworęczny |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk | 48 |
| Zwycięstwa | 38 |
| Nokauty | 23 |
| Porażki | 7 |
| Remisy | 3 |
| No contests | 0 |
Jameel McCline (ur. 20 maja 1970 roku w Harlemie, Nowy Jork) - amerykański bokser wagi ciężkiej.
McCline nigdy nie boksował amatorsko. Swoją karierę zawodową rozpoczął w 1995 roku. Jej początki nie były zbyt imponujące. Mimo znakomitych warunków fizycznych (198 cm wzrostu i ok. 120 km wagi) McCline już w swojej drugiej walce został (w pierwszej rundzie) znokautowany przez znacznie niższego i lżejszego od siebie rywala, Gary Bella. W następnym roku doznał kolejnej porażki z bokserem o skromniejszych warunkach fizycznych, Gregiem Pickromem.
Przez następne cztery lata McCline walczył z mało znanymi pięściarzami w celu nabycia doświadczenia. Wszystkie pojedynki wygrał. Jego pierwszym naprawdę poważnym rywalem był w maju 2001 roku były mistrz świata w kategorii junior ciężkiej, Alfred Cole. McCline pokonał go na punkty.
W następnym pojedynku znokautował Michaela Granta swoim pierwszym ciosem w walce. Później pokonał jednogłośnie na punkty Lance Whitakera i przyszłego mistrza świata, Shannona Briggsa.
7 grudnia 2002 roku nastąpiła pierwsza z jego trzech prób (wszystkich nieudanych) zdobycia mistrzostwa świata. W dziesiątej rundzie walki z obrońcą mistrzowskiego pasa organizacji WBO, Władimirem Kliczko, McCline leżał na deskach, był liczony i zrezygnował z dalszej walki po tym starciu.
Następna okazja do zdobycia mistrzowstwa świata nadarzyła mu się dwa lata później, po stoczeniu trzech zwycięskich pojedynków, kolejno z Charlesem Shuffordem, niepokonanym wcześniej Cedrickiem Boswellem oraz Waynem Llewelynem. Tym razem 13 listopada 2004 roku w pojedynku z Chrisem Byrdem stawką był pas mistrzowski organizacji IBF. Początek walki był dla McCline'a obiecujący - już w drugiej rundzie położył na deskach Byrda. Jednak w kolejnych starciach był już znacznie wolniejszy od dużo od niego mniejszego i bardziej ruchliwego rywala i w konsekwencji przegrał walkę na punkty po niejednogłośnej decyzji sędziów.
Rok 2005 nie był zbyt udany dla McCline'a - przegrał dwie walki: z niepokonanym wówczas Calvinem Brockiem oraz z Zurim Lawrencem.
Po kolejnych dwóch latach i kilku zwycięskich walkach z mało wymagającymi rywalami McCline dostał trzecią, według komentatorów bokserskich ostatnią, szansę na zdobycie mistrzostwa świata, tym razem organizacji WBA. 20 stycznia 2007 roku zmierzył się z olbrzymem z Rosji, Nikołajem Wałujewem, obrońcą tytułu. Pojedynek przeszedł do historii boksu jako "największa" walka mistrzowska. Obaj pięściarze ważyli razem ok. 270 kg. Była to też pierwsza walka o mistrzostwo świata kategorii ciężkiej zorganizowana w Szwajcarii. Pojedynek zakończył się zwycięstwem Wałujewa w trzeciej rundzie po przypadkowej kontuzji kolana odniesionej przez McClaine'a podczas wyprowadzania ciosu.
