Czesław Janczarski
Z Wikipedii
Czesław Janczarski, pseudonim Jan Antkiewicz (ur. 2 września 1911 w Hruszwicy na Wołyniu, zm. 19 maja 1971 w Warszawie), poeta piszący dla dzieci, a także tłumacz z języka rosyjskiego. Ojciec Jacka Janczarskiego.
[edytuj] Przebieg kariery
W 1932 rozpoczął studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym uniwersytetu we Lwowie, od 1934 studiował filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim. W czasie studiów nawiązał kontakt z Józefem Czechowiczem oraz autentystami z kręgu "Okolicy Poetów".
Po wybuchu II wojny światowej wyjechał do Lwowa. W latach 1944-1946 uczył w szkole na Lubelszczyźnie, od 1946 mieszkał w Warszawie.
Pracował kolejno jako organizator zespołów "Żywego Słowa" (zespołów recytatorskich wyjeżdżających w teren) w wydawnictwie "Czytelnik" (1946-1950), jako członek zespołów redakcyjnych "Iskierek", a potem "Świerszczyka" (1950-1955). Z Tadeuszem Kubiakiem oraz Bogdanem Ostromęckim pracował w latach 1955-1957 w redakcji poezji Polskiego Radia.
Jest twórcą dwutygodnika dla najmłodszych "Miś". Od początku powstania tego pisma (1957) do końca swojego życia był również jego redaktorem naczelnym, jednak nadal współpracował z innymi tytułami, publikując dalej swoje wiersze w „Świerszczyku” i „Płomyczku”.
Był postacią niezwykłą, zwracała uwagę jego wyjątkowa elegancja, a jednocześnie był obdarzony olbrzymim humorem. Pod jego rządami redakcja „Misia” była zdecydowanie najweselszym miejscem w wydawnictwie „Nasza Księgarnia”. W jego piśmie debiutowało wiele, sławnych później, nazwisk literatury dla dzieci i młodzieży.
Jest twórcą literackiej postaci Misia Uszatka („misia z klapniętym uszkiem”), której plastyczny kształt wymyślił Zbigniew Rychlicki (wspólnie mieli prawa na tę postać). Miś Uszatek był bohaterem kilku książek Janczarskiego, oraz przeszło stu zrealizowanych w Se-ma-forze telewizyjnych dobranocek z niezapomnianym Mieczysławem Czechowiczem jako narratorem.
Zmarł w wyniku ataku serca, który miał miejsce w czasie spotkania autorskiego z młodzieżą w szkole podstawowej w Siedlcach, a kilka dni później nastąpił zgon w szpitalu w Warszawie.
[edytuj] Kariera pisarska
Pierwszy zbiorek liryków "Akwarelą" wydał w 1933 roku. W dwa lata później debiutował jako poeta dla dzieci w pisemku "Słonko", redagowanym przez Janinę Porazińską. Od tej pory uprawiał równolegle obydwa nurty swojej twórczości. Dla dorosłych wydał 7 zbiorków poetyckich. Twórczość dla dzieci stanowiła jednak główny nurt jego pisarstwa. jest autorem około 75 książek dla dzieci i młodzieży, a także licznych przekładów i luźnych wierszy, publikowanych w większości w "Płomyczku", "Świerszczyku" i "Misiu". Tematyka książek Janczarskiego oscyluje wokół spraw najbliższych dziecku – jego codziennego życia i sytuacji w domu czy przedszkolu. Za twórczość dla dzieci otrzymał w 1957 Złoty Krzyż Zasługi, w 1958 – nagrodę miasta stołecznego Warszawy, a w 1960 nagrodę Prezesa Rady Ministrów.
[edytuj] Twórczość
- 1950 "Jak Wojtek został strażakiem"
- 1952 "Przedszkole na Kole"
- 1953 "Ślady"
- 1956 "Wesoły Florek"
- 1957 "Świerszczykowe nutki"
- 1957 "Kopciuszek"
- 1958 "Kto w lesie mieszka"
- 1958 "Gdzie mieszka bajeczka"
- 1959 "O królewnie Śnieżce i siedmiu krasnoludkach"
- 1960 Przygody i wędrówki Misia Uszatka"
- 1960 "Srebrnogrzywek"
- 1961 "Mieszkanie Hani"
- 1962 "Abecadło przyrodnicze"
- 1963 "Co się wkoło zieleni"
- 1963 "Tygrys o złotym sercu"
- 1963 "Nowi przyjaciele Misia Uszatka"
- 1964 "Listy, listy, listy"
- 1964 "Gromadka Misia Uszatka"
- 1967 "Bajki Misia Uszatka"
- 1968 "Przedszkole Krysi i Jurka"
- 1970 "Zaczarowane kółko Misia Uszatka"
oraz pośmiertnie zbiór wierszy (w redakcji Elżbiety Brzozy)
- 1972 "Nasza ziemia i słońce"
