Espoo

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Współrzędne: 60°12'36" N 024°39'36" E

Espoo

Herb Espoo

528 km²

Położenie

60°12' N
24°39' E

Wysokość

27 m n.p.m.

Ludność (2005)
• liczba ludności
• gęstość
• aglomeracja

229 034
734 os./km²
1 293 093

Położenie na mapie

Strona internetowa miasta

Espoo (szw. Esbo) - miasto w południowej Finlandii, na wschodzie graniczące bezpośrednio z miastem stołecznym Helsinki; drugi pod względem wielkości ośrodek miejski w Finlandii; wraz z miastami Helsinki, Vantaa i Kauniainen tworzy zespół miejski Helsinek.

Espoo obejmuje obszar 528 km², z czego 312 km² stanowi teren lądowy. Populacja Espoo liczy 229,4 tys. mieszkańców (wg danych z 2005).

Od 1972 roku, czyli od momentu utworzenia miasta, jego celem był rozwój przy jednoczesnym zachowaniu w nienaruszonej formie środowiska naturalnego, przez co miasto rozwijało się wokół kilku ośrodków. Skutkiem tego jest obecny podział Espoo na okręgi: Espoon Keskus (Centrum Espoo), Espoonlahti, Kalajärvi, Kauklahti, Leppävaara, Matinkylä-Olari oraz Tapiola.

W dzielnicy Otaniemi mieści się Helsiński Uniwersytet Technologii (Teknillinen korkeakoulu) wraz z doskonale prosperującymi ośrodkami i organizacjami naukowymi, takimi jak VTT - Fińskie Centrum Badań Technologicznych. W dzielnicy Keilaranta działa firma telekomunikacyjna Nokia oraz inne korporacje oparte na nowoczesnych technologiach, m.in. KONE (producent wind i schodów ruchomych), Fortum (branża energetyczna) i spółka telekomunikacyjna Elisa.

[edytuj] Historia

Nazwa miasta pochodzi prawdopodobnie od rzeki Espoo (Espå), której nazwa wywodzi się od szwedzkiego słowa äspe, oznaczającego skupisko topoli, osik. Po raz pierwszy nazwa ta wymieniana jest w 1431 roku.

Pierwsi mieszkańcy przybyli w rejon Espoo około 7000 p.n.e. Początki stałego osadnictwa na tym terenie datuje się na XII-XIII wiek. Historia traktu królewskiego, jaki przebiegał przez Espoo w drodze z Turku do Wyborga sięga XIII wieku. Najstarszy zachowany budynek, kościół w Espoo, pochodzi z ostatniej dekady XV wieku. W późniejszych czasach administracyjne centrum Espoo rozwijało się wokół kościoła i dworca kolejowego.

W roku 1920 Espoo było ośrodkiem wiejskim, liczącym około 9 tys. mieszkańców, z których 70% było szwedzkojęzycznych. Podstawowym źródłem dochodów trzech czwartych ówczesnej populacji Espoo było rolnictwo.

Nagły rozwój nastąpił w latach 40. i 50., Espoo szybko stało się w pełni uprzemysłowione i w 1972 roku otrzymało prawa miejskie. Bliskie położenie względem Helsinek uczyniło Espoo popularnym miejscem zamieszkania ludzi pracujących w stolicy.

W ciągu zaledwie 50 lat, od 1950 do 2000 roku, populacja miasta wzrosła z 22 tysięcy do 210 tysięcy. Od 1945 roku większość mieszkańców miasta jest fińskojęzyczna, w 2006 roku szwedzki był pierwszym językiem zaledwie 9% populacji.

[edytuj] Demografia

Według danych z 2005 roku, 95,7% mieszkańców Espoo jest narodowości fińskiej. 78,1% populacji deklaruje wyznanie luterańskie, 1,2% prawosławne, 1,4% należy do innych grup wyznaniowych, a 19,2% nie utożsamia się z żadną religią.

Liczba mieszkańców w poszczególnych rejonach Espoo w roku 2005:

Rejon	Populacja
Leppävaara	56,570
Espoonlahti	47,382
Tapiola	41,565
Matinkylä	32,635
Vanha-Espoo	31,694
Pohjois-Espoo	9,133
Kauklahti	5,506

[edytuj] Obiekty turystyczne

Helsiński Uniwersytet Technologii w dzielnicy Espoo Otaniemi

Najczęściej odwiedzane przez turystów miejsca w Espoo to:

pracownia malarza Akseliego Gallen-Kalleli w Tarvaspää, mieszcząca się w eklektycznym zamku, zaprojektowanym przez samego artystę.
Uniwersyter w Otaniemi - biblioteka oraz główny gmach uczelni są dziełem słynnego fińskiego architekta Alvara Aalto.
Tapiola (szw. Hagalund) - nowoczesne centrum handlowe, w momencie oddania do użytku uznane za arcydzieło fińskiej urbanistyki.
Park Narodowy Nuuksio, z licznymi szlakami spacerowymi, narciarskimi i miejscami kampingowymi.
stary kościół z XV w., najstarszy budynek w Espoo
Muzeum Samochodów, w którego zbiorach znajduje się ponad sto oldtimerów z początku XX w.

Ciekawostką dla polskich turystów może być wkomponowane w krajobraz naturalny osiedle mieszkaniowe, zaprojektowane przez polskich architektów: J. Chmielewskiego, J. Kazubińskiego i K. Kurasia.