FC Barcelona

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

FC Barcelona

Pełna nazwa

Futbol Club Barcelona

Przydomek

Barça, Blaugrana,
Azulgrana, Katalończycy

Data założenia

29 listopada 1899

Stadion

Camp Nou

Liczba miejsc

98.787

Prezes

Joan Laporta

Trener

Frank Rijkaard

Liga

Primera Division (La Liga)

2005-06

miejsce pierwsze





Stroje podstawowe





Stroje dodatkowe

FC Barcelona, kataloński klub sportowy założony 29 listopada 1899 roku przez Hansa Gampera. Głównym stadionem klubu jest Camp Nou. Fani FC Barcelona nazywani są culés. Klub prócz sekcji piłki nożnej posiada również wiele innych sekcji sportowych, m.in. koszykówki, piłki ręcznej, hokeja na lodzie oraz na trawie, futbolu amerykańskiego, lekkiej atletyki, łyżwiarstwa figurowego, siatkówki, rugby i wiele innych. W każdej dyscyplinie klub zdobywał najwyższe trofea krajowe oraz europejskie.

[edytuj] Historia klubu

[edytuj] Początki i lata 20.

29 listopada 1899 r. Hans Gamper z grupą przyjaciół założył Barcelona Football Club. Początki nie były obiecujące, głównym problemem klubu był brak własnego stadionu oraz kłopoty finansowe. Trudności jednak nikogo nie zraziły, a Blaugrana już w latach dwudziestych liczyła pięć tysięcy członków. FC Barcelona pierwszy raz po Mistrzostwo Hiszpanii sięgnęła w inauguracyjnym 1929 roku.

[edytuj] Wpływ rządów generała Franco, I połowa XX wieku

Następnie, gdy w latach 30. rządy w Hiszpanii rozpoczął generał Franco, klub popłynął na dno. Aparat państwowy chciał "oczyścić" Katalończyków z ich narodowości, języka, tradycji. Jednak te działania nie odniosły pożądanych efektów. Wręcz przeciwnie, Katalończycy jeszcze mocniej chcieli podkreślić swoją odrębność. Blaugrana przyjmowała coraz to więcej nowych członków i na początku lat pięćdziesiątych liczba ta przekraczała już 25 tysięcy osób.

Ogłoszenie w magazynie Los Deportes z 22 października 1899 roku: Nasz przyjaciel i partner, Pan Kans Gamper z Sekcji Piłkarskiej (pisane "Foot-Vall") <<Sociedad Los Deportes>> i były mistrz Szwajcarii, pragnąc zorganizować kilka meczów w Barcelonie, prosi, aby wszyscy, którzy lubią ten sport, skontaktowali się z nim, przyszli do biura redakcji w czwartkowe i piątkowe noce, od 9 do 11.

[edytuj] Lata 40. i 50. - wielkie sukcesy i nowy stadion

Przełom lat czterdziestych i pięćdziesiątych to prymat Blaugrany na arenie krajowej: Mistrzostwo Hiszpanii (1949, 1950, 1952, 1953), Puchar Hiszpanii (1951, 1952, 1953), Superpuchar Hiszpanii (1949), Trofeum Mallorki (1947), Puchar Civil Governor (1949), Copa Latina (1949), Puchar Theresa Therrara (1948, 1951), Puchar Eva Duarte (1946, 1948, 1952, 1953), Puchar Martini Rossi (1950, 1952, 1953). W roku 1957 oddano do użytku stadion o nazwie El Nou Estadi del Futbol Club Barcelona, który potocznie nazywa się Camp Nou. Pierwszym rywalem Barçy na nowym stadionie była Legia Warszawa. Klub ze stolicy Polski przegrał 2:4. Rok 1957 jest dla klubu bardzo udany bo oprócz zyskania nowego stadionu, Czerwono-granatowo-niebiescy wygrywają także Puchar Hiszpanii i Mały Puchar Świata.

[edytuj] Lata 60. i 70

Na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych Barça zbiera obfite plony: Puchar Miast Targowych (1966), Puchar Hiszpanii (1968, 1971), Mistrzostwo Hiszpanii (1974), Puchar Miasta Palmy (1969, 1974), Festa D'elig (1970). Puchar Costa Brava (1973). W latach siedemdziesiątych Barcelona wygrywa między innymi: Puchar Miasta Palmy (1976), Puchar Badjozu (1977), Costa Del Sol (1977), Puchar Hiszpanii (1978) i najważniejsze Puchar Zdobywców Pucharów (1979).

[edytuj] Lata 80.

Lata osiemdziesiąte Blaugrana zaczęła od wygranej w Pucharze Miasta Palmy (1980, 1981) następnie była triumfatorem Pucharu Hiszpanii (1981, 1983), Pucharu Zdobywców Pucharów (1982), Pucharu Ligi (1983), zdobyła Mistrzostwo Hiszpanii (1985), a w 1988 Barça zdobywa Puchar Hiszpanii.

[edytuj] Pierwsza połowa lat 90. - "Dream Team"

Jedne z najlepszych w historii Barçy były lata dziewięćdziesiąte: Mistrzostwo Hiszpanii (1991, 1992, 1993, 1994), Puchar Hiszpanii (1990), Superpuchar Hiszpanii (1991, 1993, 1995), Puchar Theresa Therrara (1990, 1993), Puchar Katalonii (1991, 1993), i Puchar Ligi Mistrzów (1992). W roku 1994 Blaugrana efektownie pokonała na Camp Nou 5:0 swojego największego rywala - Real Madryt. Bohaterem meczu był Romário, który strzelił trzy bramki. W tymże roku grająca ofensywny i widowiskowy futbol Barça okazuje się za słaba na defensywnie grający AC Milan, który pokonuje ją aż 4:0 w finale Ligi Mistrzów. Po tym okresie (wielu uważa skład FCB z tamtych lat jako Dream Team) nastały dwa słabsze sezony (porażka z późniejszym mistrzem w 1995 roku na Santiago Bernabéu aż 0:5), z zespołem żegna się Johan Cruijff.

Pierwszy oficjalny herb FC Barcelona

[edytuj] Druga połowa lat 90.

W sezonie 1996/1997 klub prowadzi Sir Bobby Robson, a do zespołu dołączają m.in. Ronaldo i niechciany w Realu Madryt Luis Enrique, a także: Vítor Baía, Fernando Couto, Laurent Blanc czy Juan Antonio Pizzi. Ronaldo i Luis Enrique spisują się świetnie, pierwszy zdobywa tytuł króla strzelców, a pochodzący z Asturii Luis Enrique znalazł na Camp Nou swój drugi dom. Barcelona zdobywa Puchar Zdobywców Pucharów wygrywając w finale 1:0 z Paris Saint Germain po golu niezawodnego Ronaldo. W lidze hiszpańskiej mimo zdobycia aż 102 goli zajmuje tylko drugie miejsce, ale zdobywa jeszcze na osłodę Puchar Hiszpanii. W sezonie 1997/1998 zespół prowadzi już Louis van Gaal. W pierwszym sezonie Holendra Barcelona zdobywa dublet (Mistrzostwo i Puchar Hiszpanii 1998). A w jubileuszowym sezonie 1998/1999 zdobywa mistrzostwo Hiszpanii. W kolejnym sezonie mimo walki na kilku frontach Barcelona nie zdobywa żadnego trofeum, a kibice mają powoli dość van Gaala, który uczynił z Barçy prawdziwą holenderską kolonię. Kolejne kilka sezonów Barcelona rozczarowuje, nie osiągając żadnych sukcesów mimo ogromnych pieniędzy wydanych na piłkarzy przez Joana Gasparta wybranego w 2000 roku na prezydenta klubu.

[edytuj] Lata 2003 - 2007 - odmłodzenie kadry

Przełomem okazuje się przybycie nowego prezydenta klubu, Joana Laporty, wybranego przez socios na to stanowisko w 2003. Mimo przegranej w walce o sprowadzenie do klubu Davida Beckhama z Realem Madryt udaje mu się, niejako na osłodę, sprowadzić do Barcelony Ronaldinho. Staje się on od razu ostoją drużyny oraz jej najpewniejszym punktem. Sezon później na Camp Nou przybywają tacy zawodnicy jak Deco, Samuel Eto'o, Ludovic Giuly i wielu innych. Razem z Ronaldinho oraz wychowankami klubu (Puyolem, Xavim, Valdesem) mają sprawić, by Barcelona błyszczała jak za dawnych lat. Pierwszym zwiastunem lepszych czasów jest zdobycie Mistrzostwa oraz Superpucharu Hiszpanii 2005. Sezon 2005/2006 był jednym z najlepszych w historii Barcelony. Po zdobyciu Mistrzostwa Hiszpanii, klub zdobył po raz drugi w historii Puchar Ligi Mistrzów. Sezon 2006/2007 Barça rozpoczęła od zwycięstwa w Superpucharze Hiszpanii przeciwko Espanyolowi Barcelona, a kilka dni później uległa Sevilli w meczu o Superpuchar Europy. Z Ligi Mistrzów drużyna odpadła w fazie pucharowej, od razu po wyjściu z grupy, z Liverpoolem, notabene zwycięzcą tych rozgrywkach dwa lata temu.

[edytuj] Hymn

Pierwsza zwrotka

Tot el camp
és un clam
som la gent blaugrana
Tant se val d’on venim
si del sud o del nord
ara estem d’acord, ara estem d’acord
una bandera ens agermana

Refren

Blaugrana al vent
un crit valent
tenim un nom
el sap tothom
Barça, Barça, Baaarça!

Druga zwrotka

Jugadors, seguidors
tots units fem força
Son molt anys plens d’afanys
son molts gols que hem cridat
i s’ha demostrat, i s’ha demostrat
que mai ningu no ens podrà torcer

Refren

Blau-grana al vent
un crit valent
tenim un nom
el sap tothom
Barça, Barça, Baaarça!

[edytuj] Ciekawostki

FC Barcelona od momentu założenia Primera División, czyli od 1929 r. nieprzerwanie gra w najwyższej klasie rozgrywkowej Hiszpanii.
Drużyna z Camp Nou na arenie międzynarodowej startuje nieprzerwanie od 50 lat, czyli od początku powstania europejskich pucharów. Żadna inna drużyna nie może pochwalić się takim osiągnięciem.
Najwięcej bramek dla klubu strzelił Paulino Alcántara (357).
Najwięcej spotkań w barwach FC Barcelony rozegrał Migueli (670).
Najwięcej tytułów z Barceloną wywalczył Amor (17).
Najwyższa wygrana w historii: FC Barcelona - Gimnàstic Tarragona 10:1 (1949/50).
Najwyższa porażka w historii: Athletic Bilbao - FC Barcelona 12:1 (1930/31).
Od sezonu 2006-07 zawodnicy noszą na koszulkach logo UNICEF-u, wspieranego w ten sposób przez klub.
Najmłodszym piłkarzem, który zagrał mecz w barwach pierwszego składu to Giovanni Dos Santos. Meksykanin miał zaledwie 16,5 roku kiedy zagrał na Tournee w USA z jedną z amerykańskich drużyn.

[edytuj] Sukcesy

[edytuj] Międzynarodowe

Liga Mistrzów: 2

Puchar Ligi Mistrzów

1991/1992 1:0 (dogrywka) rywal: Sampdoria Genua; bramka: Ronald Koeman w 111 minucie z rzutu wolnego

2005/2006 2:1 rywal: Arsenal; bramki: Samuel Eto'o w 76 minucie i Juliano Belletti w 81 minucie

Finał Ligi Mistrzów: 3

1960/1961 2:3 rywal: Benfica Lizbona

1985/1986 0:0 (karne 0:2) rywal: Steaua Bukareszt

1993/1994 0:4 rywal: A.C. Milan

Puchar UEFA (Puchar Miast Targowych): 3

1957/1958 2:2 i 6:0 rywal: Reprezentacja Londynu

1959/1960 0:0 i 4:1 rywal: Birmingham City

1965/1966 0:1 i 4:2 rywal: Real Saragossa

Finał Pucharu UEFA: 1

1961/1962 2:6 i 1:1 rywal: Valencia CF

Puchar Zdobywców Pucharów: 4

1978/1979 4:3 rywal: Fortuna Düsseldorf

1981/1982 2:1 rywal: Standard Liege

1988/1989 2:0 rywal: Sampdoria Genua

1996/1997 1:0 rywal: Paris Saint-Germain

Finał Pucharu Zdobywców Pucharów: 2

1968/1969 2:3 rywal: Slovan Bratysława

1990/1991 1:2 rywal: Manchester United F.C.

Superpuchar Europy: 2

1993 1:1 i 2:1 rywal: Werder Brema

1998 2:0 i 1:1 rywal: Borussia Dortmund

Przegrane finały: 4

1979 0:1 i 1:1 rywal: Nottingham Forest

1982 1:0 i 0:3 (po dogrywce) rywal: Aston Villa

1989 1:1 i 0:1 rywal: A.C. Milan

2006 0:3 (0:2) rywal: FC Sevilla

Puchar Interkontynentalny: 0

Przegrane finały: 2

1992 1:2 rywal: Corinthians Sao Paulo

2006 0:1 rywal: Internacional Porto Alegre

[edytuj] Krajowe

Mistrzostwo Hiszpanii: 18

Wyniki uzyskane przez FC Barcelona w Primera Division (w latach 1937-1939 z powodu wojny domowej w Hiszpanii nie prowadzono rozgrywek)

2 miejsce: 21

2003/2004

3 miejsce: 11

1995/1996

Puchar Hiszpanii: 24

Przegrane finały: 9

Superpuchar Hiszpanii: 7

1983 3:1 i 0:1 rywal: Athletic Bilbao

1991 1:0 i 1:1 rywal: Atlético Madryt

1992 3:1 i 1:2 rywal: Atlético Madryt

1994 0:2 i 4:5 rywal: Real Saragossa

1996 5:2 i 1:3 rywal: Atlético Madryt

2005 3:0 i 1:2 rywal: Betis Sewilla

2006 1:0 i 0:3 rywal: Espanyol Barcelona

Przegrane finały: 7

Mistrzostwo Katalonii: 21

1937/1938

Puchar Ligi: 2

1982/1983 2:2 i 2:1 rywal: Real Madryt
1985/1986 0:1 i 2:0 rywal: Betis Sewilla

Puchar Katalonii: 3

1999/2000 3:0 rywal: Mataró
2003/2004 1:0 rywal: Espanyol Barcelona
2004/2005 2:0 rywal: Espanyol Barcelona

Trofeum Gampera: 30

2006

[edytuj] Najlepsi strzelcy Primera Division w barwach FC Barcelony

Mariano Martín (1942/1943 - 32 bramki)
César Rodríguez (1948/1949 - 28 bramek)
Cayetano Re (1964/1965 - 25 bramek)
Carles Rexach (1970/1971 - 17 bramek)
Hans Krankl (1978/1979 - 29 barmek)
Quini (1980/1981 - 20 bramek, 1981/1982 - 26 bramek)
Romário (1993/1994 - 30 bramek)
Ronaldo (1996/1997 - 34 bramki)
Samuel Eto'o (2005/2006 - 26 bramek)

[edytuj] Najlepsi bramkarze Primera Division w barwach FC Barcelony

Velasco (1947/1948 - średnia wpuszczonych bramek na mecz: 1,19)
Antonio Ramallets (1951/1952 - 1,42; 1955/1956 - 0,82; 1956/1957 - 1,20; 1958/1959 - 0,82; 1959/1960 - 0,88)
José Manuel Pesudo (1965/1966 - 0,68)
Salvador Sadurni (1968/1969 - 0,60; 1973/1974 - 0,73; 1974/1975 - 0,79)
José Manuel Reina Páez (1972/1973 - 0,66)
Pedro María Artola (1977/1978 - 0,82)
Francisco Javier Urruti (1983/1984 - 0,78)
Andoni Zubizarreta (1986/1987 - 0,67)
Víctor Valdés (2004/2005 - 0,71)

[edytuj] Kadra na sezon 2006/2007

Bramkarze Víctor Valdés Arribas Albert Jorquera Fortia Rubén Iván Martínez Andrade	Obrońcy Carles Puyol Lilian Thuram Juliano Haus Belletti Rafael Márquez Giovanni van Bronckhorst Silvio Mendes Campos Junior Oleguer Presas Renom Gianluca Zambrotta Jesus Olmo Lozano Daniel Fragoso Escribano Marc Valiente Hernández	Pomocnicy Ronaldinho Gaucho Thiago Motta Xavier Hernandez Creus Ludovic Giuly Anderson Luis de Souza Andrés Iniesta Edmílson José Gomes de Moraes Giovanni dos Santos Andrea Orlandi Stabilni Jordi Gómez García Josep Comadevall Crous Marc Crosas Fortía Lluís Sastre Reus	Napastnicy Eidur Gudjohnsen Santiago Ezquerro Marin Samuel Eto'o Fils Javier Pedro Saviola Oriol Riera Llorenç Riera Ortega Lionel Messi