Ferdynand Goetel
Z Wikipedii
Ferdynand Goetel (ur. 15 maja 1890 w Suchej Beskidzkiej, zm. 24 listopada 1960 w Londynie) – polski prozaik, dramatopisarz, publicysta, scenarzysta i działacz polityczny, członek Polskiej Akademii Literatury od 1935, prezes polskiego PEN Clubu w latach 1926-1933, laureat Złotego Wawrzynu PAL.
Studiował architekturę na politechnice w Wiedniu. Był członkiem Związku Strzeleckiego. Od 1912 zamieszkał w Warszawie. W wyniku wybuchu I wojny światowej jako poddany austriacki został przez Rosjan deportowany do Turkiestanu. W czasie rewolucji bolszewickiej wszedł do Rady Delegatów Robotniczych i Żołnierskich w Taszkiencie, wcielony do Armii Czerwonej. Uciekł od bolszewików w 1920 i powrócił do Polski przez Iran i Indie w 1921.
W latach 1921-1925 był sekretarzem Akademii Górniczej w Krakowie. W 1925 zamieszkał w Warszawie. W latach 1926-1933 był prezesem polskiego PEN Clubu.
W czasie II wojny światowej był redaktorem podziemnego pisma Nurt. Za wiedzą Delegatury Rządu na Kraj wziął udział z ramienia Czerwonego Krzyża w misji niemieckiej, która badała groby polskich oficerów w Katyniu w 1943. Po wojnie został przez władze komunistyczne oskarżony o kolaborację i wyjechał do Londynu.
[edytuj] Dzieła
- Kar Chat (1923),
- Pątnik Karapeta... (1923).
- Przez płonący Wschód (1924),
- Z dnia na dzień (1925).
- Egipt (1927),
- Wyspa na chmurnej północy (1928)
- Samule Zborowski (1929)
- Serce lodów (1930)
- Dziesięciu z Pawiaka (scenariusz) 1931
- Pod znakiem faszyzmu (1939)
- Czasy wojny (1955).
- Nie warto być małym (1959),
- Anakonda (1964)
