Historia Politechniki Warszawskiej
Z Wikipedii
Spis treści |
[edytuj] Działania Stanisława Staszica
Powstanie Politechniki Warszawskiej było poprzedzone staraniami Stanisława Staszica o stworzenie w Warszawie uczelni technicznej. Częściowo zabiegi te udało się zrealizować, gdyż w roku 1826 otwarto Szkołę Przygotowawczą w Pałacu Kazimierzowskim na terenie Uniwersytetu Warszawskiego. Jednak już w roku 1831 została ona zamknięta w ramach represji po powstaniu listopadowym. Niemal do końca XIX w. Polacy wciąż nie mieli w kraju ośrodka kształcącego inżynierów, chociaż druga rewolucja przemysłowa dobiegała już końca.
[edytuj] Od uchwały do pierwszych zajęć
12 października 1897 roku Sekcja Techniczna Warszawskiego Oddziału Towarzystwa Popierania Rosyjskiego Przemysłu i Handlu podjęła uchwałę, na mocy której rozpoczęto starania o utworzenie w zaborze rosyjskim wyższej uczelni technicznej. 21 października powołano komisję, której zadaniem było przygotowanie memoriału dla władz rosyjskich w sprawie utworzenia takiej uczelni. Komisji przewodniczył Kazimierz Obrębowicz, a należeli do niej również: Pius Altdorfer, Jan Bloch, Samuel Dickstein, Edmund Diehl.
Komisja oprócz Warszawy rozważała także zlokalizowanie Politechniki w Sosnowcu lub Łodzi. Ostatecznie wybrano Warszawę ze względu na istniejący tam różnorodny przemysł, liczne szkoły średnie oraz Uniwersytet Warszawski. Przewidywano czteroletni okres studiów z systemem nauczania będącym połączeniem cech uczelni niemieckich oraz francuskich.
Adresatem memoriału był książę generał-gubernator Aleksander Konstantynowicz Imeretyński. Na podstawie otrzymanego memoriału opracował własny, który przesłał carowi Mikołajowi II. Do argumentów dołączył możliwość indoktrynacji i rusyfikacji młodzieży. Car odwiedził Warszawę jeszcze w tym samym roku, co mieszkańcy wykorzystali przekazując mu swoją prośbę o utworzenie uczelni technicznej i milion rubli zebranych na ten cel. Car zgodził się pod warunkiem zebrania jeszcze 2,5 miliona rubli, co bardzo szybko zostało osiągnięte. 8 czerwca 1898 roku powstał Warszawski Instytut Politechniczny imienia Mikołaja II z wykładowym językiem rosyjskim.
Przemysłowiec i członek komisji kierowanej przez Kazimierza Obrębowicza, Jan Bloch przekazał na rzecz nowo powołanego Instytutu gmachy, które przystosowano do prowadzenia zajęć dydaktycznych. Zarząd Miasta Warszawy podarował tereny o wartości miliona rubli, które wcześniej planowano na "zieleniec". Był to dokładnie ten fragment Warszawy, w którym do dziś znajduje się główny kompleks budynków Politechniki. Instytut miał początkowo trzy wydziały: Mechaniczny, Chemiczny i Inżynieryjno-Budowlany[1]. Zajęcia rozpoczęły się 5 września 1898 r. Kadrę naukową stanowili głównie Rosjanie. Polaków przyjmowano niechętnie i praktycznie nie osiągali ważniejszych stanowisk.
[edytuj] Od Instytutu Politechnicznego do Politechniki Warszawskiej
[edytuj] Okres międzywojenny
W 1928 ppłk mgr inż. Grażyna Lipińska (Sybiraczka), ukończyła studia na Wydziale Chemii - jako jedna z pierwszych kobiet. Jedyna absolwentka walcząca w czasie II wojny światowej w randze kapitana i jedynej w PW odznaczonej Krzyżem Kawalerskim Orderu "Virtuti Militari".
[edytuj] Okres okupacji
[edytuj] Lata powojenne
[edytuj] Dzieje najnowsze
[edytuj] Przypisy
- ↑ Dzisiejsze budynki: Gmach Mechaniki przy Nowowiejskiej, Gmach Chemii przy Noakowskiego i Stara Kreślarnia na rogu Noakowskiego i Koszykowej.
