Jan Szewczyk
Z Wikipedii
Jan Szewczyk (ur. 1930, Lublin, zm. 1975) – polski filozof marksistowski.
Od dwunastego roku życia należał do "Szarych Szeregów" ("Zawisza"), a następnie uczestniczył w powstaniu warszawskim jako strzelec 227 plutonu harcerskiego AK na Żoliborzu. Wywieziony po kapitulacji Warszawy do Niemiec, pozostał po wyzwoleniu za granicą (Niemcy, Austria, Włochy, Wielka Brytania) – m.in. służąc w polskich formacjach wojskowych i pracując jako robotnik. Powróciwszy do kraju w 1953 r., skończył liceum korespondencyjne, pracując równocześnie jako górnik i metalowiec. W 1957 r. podjął studia filozoficzne na Uniwersytecie Jagiellońskim, a po ich ukończeniu, w 1962 r., rozpoczął pracę naukowo-dydaktyczną w katedrze filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Doktorat z filozofii uzyskał w 1966 r., na podstawie rozprawy Krytyka teorii przyczynowości Davida Hume'a, napisanej pod kierunkiem Romana Ingardena. Od 1969 r. aż do śmierci był pracownikiem naukowym Ośrodka Badania Stosunków Wschód-Zachód w Warszawie.
Autor wielu artykułów naukowych w polskich czasopismach filozoficznych; wraz z Ewą Sową teoretyk marksizmu jako "filozofii pracy".
[edytuj] Prace
[edytuj] Dzieła
- Filozofia pracy, wyd. Wydawnictwo Literackie, Kraków 1971;
- Dialektyka uprawiania marksizmu, wyd. Książka i Wiedza, Warszawa 1974;
- Krytyka teorii przyczynowości Dawida Hume'a: na podstawie I tomu "Traktatu o naturze ludzkiej", wyd. Wydawnictwo Literackie, Kraków 1980;
- O fenomenologii Edmunda Husserla, wyd. Kolegium Otryckie, Warszawa 1987.
