Jaskinia Mylna
Z Wikipedii
Jaskinia Mylna - jaskinia położona w Dolinie Kościeliskiej na wysokości około 1098 m n.p.m.. Jest jedną z ciekawszych jaskiń tatrzańskich, którą można zwiedzać bez przewodnika. Łączna długość korytarzy wynosi 1300 m, jednak dla turystów została udostępniona tylko 300 m trasa. Jaskinia została po raz pierwszy zbadana w roku 1885 przez Jana Gwalberta Pawlikowskiego. Jest to poziomy ciąg korytarzy i niedużych komór. Korytarze tworzą liczne rozgałęzienia. Brak nacieków, z wyjątkiem mleczka wapiennego.
Jaskinia znajduje się w masywie Raptawickiej Turni, tuż ponad Polaną Pisaną. Do jaskini (i przez nią) prowadzi szlak czerwony 
, dojście trwa ok. 12 min, przejście przez jaskinię 30 min. Trasa jest jednokierunkowa. Wyjście znajduje się w innym miejscu, skąd prowadzi ścieżka zejściowa z powrotem do Kościeliskiej Doliny, naprzeciwko Skały Pisanej. W jaskini nie ma sztucznego oświetlenia, należy więc zabrać ze sobą swoje źródło światła (latarkę lub czołówkę). W lecie temperatura w jaskini oscyluje w granicach +5 ° C. Zimą w części jaskini panują ujemne temperatury, co jest skutkiem wykonania sztucznego przekopu.
Uwaga: w przypadku uszkodzenia latarki możliwość pobłądzenia, w przeszłości zdarzało się to wielu turystom. Ze względu na to nie wskazane samotne wejścia. W lipcu 1945 r. w labiryntach jej podziemnych korytarzy zabłądził i zmarł z wycieńczenia ks. J. Szydłowski, jego zwłoki znaleziono dopiero dwa lata później w odległym końcu korytarza.
Pierwszą komorę, tzw. Obłazową Jamę można zwiedzić bez światła. Znajdują się w niej bowiem okna skalne, tzw. okna Pawlikowskiego, przez które widać m. in. Bystrą (2 248 m n. p. m.) i Błyszcz (2158 m n.p.m.). Potem ciąg podziemnych, rozgałęzionych korytarzy i komór, gdzieniegdzie specjalnie dla turystów poszerzonych, nadal jednak są to miejsca ciasne i mokre, z plecakiem trudne do pokonania. Na dnie spotyka się otoczaki – ślad po Kościeliskim Potoku, który w przeszłości wyżłobił tę jaskinię. W miejscach, gdzie przecinają się korytarze przeważnie występują komory. jedno z większych bocznych odgałęzień prowadzi do tzw. Wielkiej Izby, zakończonej kominem wyprowadzającym na powierzchnię. Inne odgałęzienie, bardzo niskie, tzw. ulica Pawlikowskiego prowadzi do komory Chóry. Przepływa przez nią niewielka struga wody, w której znaleziono typowo jaskiniowy gatunek ślepego skorupiaka - studniczka. Do odgałęzień tych prowadzą inne znaki - czerwone trójkąty . Na głównej trasie korytarz prowadzi przez tzw. Białą Ulicę, której ściany są białe od występujących dawniej nacieków wapiennych. Dalej znajduje się eksponowane i ubezpieczone łańcuchem przejście skalnym gzymsem do północno-wschodniej części jaskini i wyjście sztucznie wykonanym przebiciem.
