Karol Mikołaj Radziwiłł
Z Wikipedii
Karol Mikołaj Radziwił herbu Trąby (5 grudnia 1886 - 24 października 1968) - książę, drugi ordynat dawidgródzki (po śmierci stryja Stanisława).
Urodził się 5 grudnia 1886 w Berlinie. Syn Jerzego Fryderyka i Marii Róży z domu Branickiej. Młodszy brat Albrechta. Córka Róża Izabela wyszła za kuzyna Edmunda Radziwiłła, syna Janusza, ordynata ołyckiego.
Ukończył gimnazjum klasyczne w Warszawie, studiował rolnictwo na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1914 podjął służbę w armii rosyjskiej. Od 1916 w Legionie Puławskim jako dowódca szwadronu, później w 1. Pułku Ułanów Krechowieckich. Był adiutantem generała Dowbor-Muśnickiego. Od 18 listopada 1918 w 12. Pułku Ułanów Podolskich w stopniu porucznika, jako dowódca szwadronu ckm. W latach 1919-1920 walczył na Ukrainie, do rezerwy przeszedł w stopniu rotmistrza.
Był właścicielem ok. 155 tys. hektarów ziemi, na których organizował wzorowe tereny łowieckie. Mieszkał w Mankiewiczach, gdzie znalazło schronienie wielu dawnych kolegów z wojska, urządzał tam święta pułkowe 12. Pułku Ułanów. W 1939 zmobilizowany do ośrodka kawalerii w Łukowie. Następnie w szwadronie ochrony Sztabu Generalnego w Brześciu, później w SGO Polesie. Ujęty do niewoli pod Kockiem, ale zbiegł. Udało mu się uzyskać wizę włoską, po czym wyjechał do Włoch, następnie do Francji. Tam wstąpił do Wojska Polskiego. Po rozbiciu jego oddziału przedostał się do Londynu, gdzie dalej służył w WP. Od września 1944 był inspektorem do spraw zarządu wojska. W 1947 wyemigrował do RPA, gdzie prowadził fermę drobiarską. W 1964 gen. Anders mianował go majorem. W 1967 wraz z żoną Izabellą z Radziwiłłów wrócił do kraju. Zmarł 24 października 1968 w Warszawie.
Był odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, The War Medal 1939-1945.
Był kawalerem honoru i dewocji zakonu maltańskiego, kawalerem wielkiego krzyża sprawiedliwości (GCLJ-J) i wielkim przeorem Polski zakonu lazarytów.
