Komitet Obrony Robotników

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Komitet Obrony Robotników - organizacja opozycjonistów, która wystosowała 23 września 1976 roku "Apel do społeczeństwa i władz PRL". W apelu tym ogłoszono powstanie Komitetu Obrony Robotników - ofiar represji w związku z wydarzeniami 25 czerwca 1976.

KOR w "Apelu" domagał się:

przyjęcia do pracy wszystkich zwolnionych,
amnestionowania skazanych i więzionych za udział w strajkach,
ujawnienia rozmiarów zastosowanych represji,
ukarania osób winnych łamania prawa.

"Apel" podpisało 14 osób (członków-założycieli KOR):

W składzie KOR znaleźli się ludzie o różnych światopoglądach (od chadeków, poprzez prawicę po lewicę i socjalistów). 29 września wyszedł pierwszy numer "Komunikatu KOR", w którym podano nazwiska 33 członków KOR i ich adresy oraz telefony. Utajnione były jedynie nazwiska zaufanych adwokatów opozycji: Władysława Siły-Nowickiego, Jana Olszewskiego i Jacka Taylora. Wydawano także "Biuletyn Informacyjny KOR". Działalność KORu szeroko komentowało Radio Wolna Europa, dzięki czemu złamany został monopol informacyjny państwa komunistycznego. Ostatecznie skład Komitetu Obrony Robotników stanowiło trzydzieści osiem osób:

Jerzy Andrzejewski, 1909-1983

Stanisław Barańczak

Konrad Bieliński

Seweryn Blumsztajn

Bogdan Borusewicz

Andrzej Celiński

Mirosław Chojecki

Ludwik Cohn, 1902-1981

Jerzy Ficowski, 1924-2006

Ks. Zbigniew Kamiński, 1900-1991

Stefan Kaczorowski, (1899-1988)

Wiesław Piotr Kęcik

Jan Kielanowski, 1910-1989

Leszek Kołakowski

Anka Kowalska

Jacek Kuroń, 1934-2004

Edward Lipiński, 1888-1986

Jan Józef Lipski, 1926-1991

Jan Lityński

Antoni Macierewicz

Adam Michnik

Halina Mikołajska, 1925-1989

Ewa Milewicz

Emil Morgiewicz

Piotr Naimski

Jerzy Nowacki

Wojciech Onyszkiewicz

Antoni Pajdak, 1894-1988

Zbigniew Romaszewski

Józef Rybicki, 1901-1986

Aniela Steinsbergowa, 1896-1988

Adam Szczypiorski, 1895-1979

Józef Śreniowski

Maria Wosiek

Henryk Wujec

Wacław Zawadzki , 1889-1978

Ks. Jan Zieja, 1897-1991

W 1977 roku władze przystąpiły do kontrofensywy wobec opozycji. 7 maja 1977 r. znaleziono ciało krakowskiego studenta Stanisława Pyjasa. Jego śmierć wstrząsnęła środowiskiem opozycji - organizowano czarne procesje, msze żałobne, rozdawano ulotki. Podczas czarnej procesji 15 maja powołano Studencki Komitet Solidarności, który miał zainicjować prace nad stworzeniem autentycznej i niezależnej reprezentacji studentów. SKS domagał się wyjaśnienia okoliczności śmierci Pyjasa oraz ukarania sprawców "profanacji po Staszku" (w Krakowie trwały w tym czasie juwenalia zorganizowane przez Socjalistyczny Związek Studentów Polskich). W następstwie wydarzeń krakowskich aresztowano Kuronia, Michnika, Macierewicza i innych (w sumie ponad 50 osób). Aresztowania trwały do 20 maja, kiedy w nocy zaczęto zwalniać uwięzionych. W więzieniu pozostawało jednak jeszcze 9 najaktywniejszych działaczy i współpracowników KORu. Zorganizowano wówczas głodówki - najsłynniejsza z nich rozpoczęła się 24 maja w kościele św. Marcina w Warszawie. Uczestniczyli w niej:

Bogusława Blajfer
Danuta Chomicka
Lucyna Chomicka
Bohdan Cywiński
Jerzy Geresz
ks. Aleksander Hauke-Ligowski
Barbara Toruńczyk
Henryk Wujec

Później dołączyli do nich: Eugeniusz Kloc, Ozjasz Szechter, Joanna Szczęsna, Stanisław Barańczak, Zenon Pałka i Kazimierz Świtoń. Głodówkę podjęto jako apel o uwolnienie wszystkich ofiar wypadków czerwcowych i tych, którzy stanęli w ich obronie. Za pośrednictwem Tadeusza Mazowieckiego oświadczenie głodujących przekazano Radzie Państwa, episkopatowi i dziennikarzom. Ekipa Gierka przestraszyła się nacisków Zachodu i 19 lipca (w związku ze świętem 22 lipca) ogłoszono amnestię. Objęła ona 5 więzionych jeszcze robotników oraz aresztowanych korowców. Wszyscy wyszli na wolność 23 lipca 1977 r. Główny cel postawiony przez KOR został osiągnięty.

Następcą KOR-u był KSS KOR.