Antoni Macierewicz

Z Wikipedii

Antoni Macierewicz ur. 3 sierpnia 1948 w Warszawie
Minister Spraw Wewnętrznych Rzeczypospolitej Polskiej
Okres urzędowania	od 23 grudnia 1991 do 5 czerwca 1992
Partia polityczna	Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe
Poprzednik	Henryk Majewski
Następca	Andrzej Milczanowski

Antoni Macierewicz (ur. 3 sierpnia 1948 w Warszawie) – polski polityk prawicowy, jeden z liderów partii Ruch Patriotyczny, minister spraw wewnętrznych w latach 1991-1992, od 21 lipca 2006 do 4 października 2006 wiceminister obrony narodowej w rządzie Jarosława Kaczyńskiego, od 4 października 2006 szef nowej Służby Kontrwywiadu Wojskowego, poseł na Sejm RP I, II i IV kadencji; jeden z liderów opozycji demokratycznej w PRL w latach 1968-1989, współtwórca Komitetu Obrony Robotników.

Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego. Jako doktorant Instytutu Historii PAN w Warszawie, zajmował się zagadnieniami podboju i chrystianizacji Ameryki Południowej. Był współorganizatorem konspiracji i ruchu studenckiego w l. 1966 -1968 i strajków studenckich w Marcu 1968 za co został aresztowany.

Był instruktorem harcerskim, przez wiele lat drużynowym 1. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Romualda Traugutta "Czarna Jedynka" przy warszawskim liceum im. Tadeusza Reytana. Współorganizował Gromadę Włóczęgów – krąg starszoharcerski przygotowujący kadry do przyszłych działań niepodległościowych, będący jednym z nielicznych w PRL-u forów swobodnej wymiany myśli.

Po masakrze robotników na Wybrzeżu w 1970 zorganizował akcję pomocy, polegającą na oddawaniu krwi dla ofiar. W latach 1973-1975 koordynował akcję pisania listów protestacyjnych do Sejmu PRL przez wyższe uczelnie, w których sprzeciwiano się zmianom w konstytucji, prowadzącym do wasalizacji PRL wobec ZSRR.

W 1976 wraz z harcerzami Czarnej Jedynki przeprowadził akcję bojkotu wyborów do sejmu PRL (m.in. liczono wchodzących do lokali wyborczych ku ich konsternacji).

Po pacyfikacjach wystąpień robotników w czasie Czerwca 1976, Macierewicz zorganizował akcję niesienia pomocy robotnikom Radomia, Ursusa, Nowego Targu, Płocka i Grudziądza. W oparciu o Czarną Jedynkę założył konspiracyjną strukturę, która zajmowała się zbieraniem pieniędzy, udzielaniem pomocy prawnej i lekarskiej represjonowanym. We wrześniu 1976 był jednym z założycieli Komitetu Obrony Robotników, którą to nazwę sam wymyślił, był autorem pierwszego apelu KOR i rozpoczął wydawanie Komunikatu KOR-u. Blisko współpracował wówczas z Jackiem Kuroniem i Adamem Michnikiem. W 1977 rozpoczął (po konflikcie z Michnikiem) wydawanie podziemnego miesięcznika Głos.

W sierpniu 1980 współorganizował Wolne Związki Zawodowe, a później NSZZ "Solidarność" w Warszawie. Od września 1980 kierował Ośrodkiem Badań Społecznych NSZZ "Solidarność" i rozpoczął wydawanie pierwszego niezależnego dziennika Wiadomości Dnia. Był członkiem zespołu Doradców Krajowej Komisji Porozumiewawczej a później Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność". 27 września 1981 był jednym z sygnatariuszy deklaracji założycielskiej Klubów Służby Niepodległości. W grudniu 1981 był członkiem komitetu strajkowego Stoczni Gdańskiej. Internowany, został osadzony najpierw w więzieniu w Iławie, następnie w Kielcach, Rzeszowie i Łupkowie, z którego uciekł. Ukrywał się do 1984 kierując pracami grupy "Głos" wydającej w podziemiu miesięcznik (GŁOS) i tygodnik (Wiadomości). Członek zespołu kierowniczego Archidiecezjalnego Duszpasterstwa Ludzi Pracy w Warszawie. Twórca stowarzyszenia "Wolność i Sprawiedliwość". Członek Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie.

Był działaczem Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego. W rządzie Jana Olszewskiego w 1991-1992 pełnił funkcję ministra spraw wewnętrznych. Wykonując uchwałę sejmową na wniosek Janusza Korwin-Mikke ogłosił tzw. Listę Macierewicza, zawierającą informacje o współpracy znanych polityków (m.in. ówczesnego prezydenta Lecha Wałęsy i marszałka Sejmu, szefa jego własnej partii Wiesława Chrzanowskiego) ze Służbą Bezpieczeństwa PRL. Wywołało to poważny kryzys polityczny i było jednym z powodów odwołania rządu. Hipotetyczny przebieg zdarzeń z czerwca 1992 roku przedstawia film Nocna Zmiana na podstawie książki "Lewy czerwcowy".

Od 1996 wiceprzewodniczący Rady Naczelnej Ruchu Odbudowy Polski. Po rozłamie w tej partii został prezesem partii Ruch Katolicko-Narodowy, stronnictwa o charakterze konserwatywnym. Poseł na Sejm w latach 1991-1993 oraz 1997-2005. W latach 1996-1997 współdziałał w opracowaniu Obywatelskiego Projektu Konstytucji. Członek sejmowej komisji śledczej ds. prywatyzacji PKN Orlen.

W wyborach samorządowych w 2002 kandydował na stanowisko Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy. Kampanię zakończył w pierwszej turze, z poparciem 5849 wyborców (1,09%), zajmując 8. miejsce na czternastu kandydatów.^[1]

Wraz z Janem Olszewskim i z poparciem Anny Walentynowicz przed wyborami w 2005 roku stworzył prawicową partię Ruch Patriotyczny, która w wyborach do Sejmu nie przekroczyła progu wyborczego uzyskując 1,05% głosów.Ruch Patriotyczny charakteryzuje silna postawa antylewicowa i antyliberalna, co kreuje antydemokratyczny wizerunek tej partii i jej lidera Macierewicza.

21 lipca 2006 został mianowany na stanowisko wiceministra obrony narodowej w rządzie Jarosława Kaczyńskiego jako weryfikator funkcjonariuszy Wojskowych Służb Informacyjnych a także pełnomocnik ds. tworzenia służby kontrwywiadu wojskowego, pełnił tą funkcję do 4 października 2006.

20 sierpnia 2006 Macierewicz w Telewizji Trwam, odnosząc się do listu byłych szefów MSZ krytykującego odwołanie szczytu Trójkąta Weimarskiego przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego, stwierdził, że większość dawnych ministrów spraw zagranicznych była "agentami sowieckich służb specjalnych". Niekonsultowane wcześniej i niepoparte żadnymi dowodami oskarżenie wywołało zdziwienie w kręgach rządowych i żądanie dymisji ze strony opozycji i części koalicji (Samoobrona; LPR przypomniał swój wcześniejszy sprzeciw wobec powoływania Macierewicza). 24 sierpnia sejmowa Komisja Spraw Zagranicznych jednogłośnie przegłosowała uchwałę potępiającą wypowiedź Macierewicza i żądającą wyjaśnień.

25 sierpnia Macierewicz przesłał swemu bezpośredniemu zwierzchnikowi ministrowi obrony narodowej Radosławowi Sikorskiemu list z wyjaśnieniami. W tym dniu oświadczył też, że: "Mówiąc o agenturalnej przeszłości byłych szefów MSZ, użyłem niewłaściwego skrótu myślowego", nie cofając wprost swoich oskarżeń. Jednocześnie przeprosił urażone osoby, jednak nie przeprosił expressis verbis oskarżonych przez siebie ministrów. 28 sierpnia minister Sikorski ogłosił, że przesłał Macierewiczowi pisemne upomnienie i, podobnie jak premier, uważa sprawę za zamkniętą.

4 października 2006 został powołany na stanowisko szefa nowej Służby Kontrwywiadu Wojskowego.

Macierewicz jest żonaty, ma córkę i dwoje wnucząt.

[edytuj] Zobacz

• służby specjalne
• lustracja
• lista Macierewicza
• raport Macierewicza
• film Nocna zmiana

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Strona tygodnika "Głos"
• Strona partii Ruch Patriotyczny

[edytuj] Przypisy