Konrad Adenauer

Z Wikipedii

Konrad Hermann Josef Adenauer ur. 1876 zm. 1967
Kanclerz Niemiec
Okres urzędowania	od 15 września 1949 do 16 października 1963
Partia polityczna	CDU
Poprzednik	Lutz Schwerin von Krosigk
Następca	Ludwig Erhard

Konrad Adenauer (ur. 5 stycznia 1876 w Kolonii, zm. 19 kwietnia 1967 w Rhöndorf k. Bonn) – polityk niemiecki i działacz partii chrześcijańsko-demokratycznej, kanclerz RFN. Z zawodu prawnik.

W latach 1917-1933 sprawował funkcję nadburmistrza Kolonii. W okresie rządów hitlerowskich nie brał udziału w życiu politycznym i jako przeciwnik nazizmu był dwukrotnie aresztowany. W 1945 r. ponownie został wybrany nadburmistrzem Kolonii. Był współzałożycielem partii chrześcijańsko-demokratycznej CDU, od 1950 do 1966 był jej przewodniczącym. W latach 1949-1963 sprawował urząd Kanclerza RFN. Doprowadził do odbudowy gospodarczej Niemiec oraz ich integracji z Europą Zachodnią, od przyjęcia planu Marshalla, poprzez członkostwo w EWG i NATO.

Był zwolennikiem zjednoczenia Niemiec, chociaż w przeciwieństwie do socjaldemokratów, nad zjednoczenie kraju przedkładał integrację europejską. Konsekwentnie nie uznawał NRD i polskiej granicy zachodniej na Odrze i Nysie Łużyckiej. Podczas podróży przez tereny NRD miał rzekomo zasłaniać okna w pociągu, by nie oglądać "tego barbarzyńskiego kraju". Doprowadził do nawiązania stosunków dyplomatycznych z ZSRR i do uwolnienia przez ZSRR ostatnich 10000 jeńcow wojennych w 1955. Ze względu na politykę kwestionowania granicy Polski, remilitaryzację Zachodnich Niemiec oraz udzielenie amnestii dla byłych nazistów, był odbierany negatywnie w Polsce. Często prezentowano zdjęcie Adenauera w płaszczu krzyżackim[1], które symbolizowało jego stosunek do niemiecko-polskich relacji. Za kontynuatora prowadzonej przez Adenauera polityki uważano Helmuta Kohla, wielokrotnego kanclerza RFN, a później kanclerza zjednoczonych Niemiec. W 1963 r. ze względu na podeszły wiek Adenauer ustąpił ze wszystkich funkcji państwowych. Człowiek Roku 1953 według magazynu Time.

Spis treści 1 Losy K. Adenauera do końca II wojny światowej 1.1 Młodość 1.2 Początkujący polityk 1.3 II wojna światowa 2 Adenauer po II wojnie światowej 2.1 Powrót do polityki 2.2 U władzy 2.3 Remilitaryzacja i ułaskawienie nazistów 2.4 Naziści a rządy Adenauera 2.5 Próba uzyskania broni nuklearnej 2.6 Odmowa uznania Polskiej granicy

[edytuj] Losy K. Adenauera do końca II wojny światowej

[edytuj] Młodość

Konrad Adenauer był trzecim dzieckiem, spośród pięciorga, sekretarza Sądu Apelacyjnego w Kolonii (Naczelnego Sądu Krajowego) i późniejszego radcy kanclerskiego Johanna Konrada Adenauera i jego małżonki Heleny z d. Scharfenberg. Frankfurt, Kolonia i inne miasta i gminy Nadrenii należały wtedy do kraju związkowego Prusy, tzw. Prowincji Nadreńskiej Prusy, w imieniu której później Konrad Adenauer zasiadał w Pruskiej Radzie Stanu jako jej prezydent od 1920 do 1933 r.

Działalność tę traktował za tak ważną, że uznawał ją za kamień węgielny swojej kariery politycznej po 1945 r. Będąc na tym stanowisku uczył się wówczas obejścia i korzystania z kontaktów z ówczesnymi ludźmi władzy w gospodarce, polityce i administracji Republiki Weimarskiej, pośredniczenia w kręgach samej Rady Stanu, budowania porozumień i lansowania własnej osoby. Był on na stanowisku burmistrza miasta Kolonii tak wysoko ceniony, że brano pod uwagę jego kandydaturę na kanclerza Rzeszy. Jedną z wad dla myślących na sposób pruskich elit w Berlinie było jego nadreńskie pochodzenie i katolickie wyznanie.

5 marca 1894 zdał Konrad maturę w gimnazjum (Apostelgymnasium) w Kolonii, potem studiował nauki prawnicze i wiedzę o państwie (gospodarkę narodową) na uniwersytetach we Fryburgu i Monachium, był członkiem katolickich organizacji studenckich, z którymi utrzymywał związki w ciągu całego swojego życia. Jako człowiek z Nadrenii lubił towarzystwo i wcześnie dał się poznać jako znawca win. Był towarzyski. Potrafił, jeśli chciał, być wyjątkowo uroczym i gościnnym gospodarzem. Konrad Adenauer był jednak także nieufny, omawiał swoje decyzje, jeśli w ogóle to czynił, tylko w wąskim gronie zaufanych osób. Angażował się jednak w taką realizację postanowień, jaką sam uważał za właściwą. Miał dar milczenia, trzeźwej analizy sytuacji, odporności na wpływy panujących nastrojów.

W latach 1897 i 1901 zdał egzaminy państwowe jako prawnik. Ze względów zdrowotnych(!) nie musiał odbywać służby wojskowej. W 1905 r. ożenił się z Emmą Weyer, wchodząc w ten sposób do wyższych sfer Kolonii. Jego pierwsza żona zmarła przedwcześnie w 1916 r. w wieku 36 lat. W 1919 r. ożenił się ponownie. Jego drugą żoną była Augusta Zinser. Z obu małżeństw miał 8 dzieci. Swoją drugą żonę, Gussi Zinser, przeżył o wiele lat: zmarła ona w 1948 r. w Rhöndorf na skutek choroby po pobycie w więzieniach Gestapo.

[edytuj] Początkujący polityk

W latach 1901-1906 był asesorem sądowym przy prokuraturze w Kolonii, przedstawicielem kancelarii adwokackiej radcy prawnego Hermanna Kausen przy Krajowym Sądzie Najwyższym w Kolonii, sędzią pomocniczym Sądu Krajowego w Kolonii. W 1906 r. przystępuje do Partii Centrum i jeszcze w tym samym roku zostaje wybrany na radnego miasta Kolonii. W 1909 r. zostaje wybrany na pierwszego radnego i tym samym zastępcę nadburmistrza Kolonii. W 1917 r. zostaje wybrany na nadburmistrza Kolonii, i staje się w ten sposób najmłodszym wtedy burmistrzem (41 lat) dużego niemieckiego miasta (ponad 700 000 mieszkańców), na którym to stanowisku trwał niezagrożony do 1933 r.

Konrad Adenauer odznaczał się jako nadburmistrz podczas I wojny światowej niezwykłą dalekowzrocznością i już dość wcześnie uważał wojnę za przegraną. Podczas kiedy inni cieszyli się zwycięstwami, on sam zaczyna gromadzić żywność dla ludności, głównie kaszę. Po zakończeniu wojny mieszkańcy Kolonii mieli dzięki temu co jeść i nazywali Adenauera "Kaszowcem" (Graupenauer). Zlecił likwidację pierścienia umocnień wokół miasta (jako zbędnych) i założenie na ich miejscu terenów zielonych. Spowodował reaktywację Targów Kolońskich i Uniwersytetu Kolońskiego, oraz ich rozbudowę. Znaczący był jego udział w utworzeniu zakładów Forda i w budowie wspaniałych obiektów komunikacyjnych, jak np. mostu Mühlheim i autostrady Kolonia – Bonn w 1932 r., pierwszej autostrady niemieckiej. W razie konieczności negocjuje także ze skrajnymi politycznymi przeciwnikami (np. z KPD), aby przeforsować swoje projekty w radzie miejskiej. W 1928 r. otwarł pierwszą światową wystawę prasową "Pressa" w Kolonii.

[edytuj] II wojna światowa

Po przejęciu władzy przez nazistów w 1933 r. skończyła się jego kariera polityczna. Musiał się nawet obawiać o życie swoje i żony. 6 lutego przeciwstawił się jako prezydent Rady Stanu centralizacji politycznej i tym samym rozwiązaniu parlamentu krajowego Prus. 19 listopada odmówił przyjęcia przybywającego z mową wyborczą z Berlina do Kolonii kanclerza III Rzeszy, Adolfa Hitlera, i nakazał zdjąć z mostu Deutza wywieszone tam sztandary ze swastykami. W wyniku wyborów komunalnych 12 marca i z powodu braku "politycznej wiarygodności" stracił swój urząd nadburmistrza, a wkrótce także stanowisko prezydenta Rady Stanu. Zarzucano mu publicznie wykroczenia służbowe. Jego dom został zarekwirowany, a jego życie było w niebezpieczeństwie. Na faszystowskich afiszach wyborczych wypisywano hasło: "Adenauera pod ścianę!".

Schronił się w opactwie klasztoru Maria Lach (w górach Eifel) gdzie był goszczony przez swego kolegę szkolnego i opata Herwegena przez rok. Z tego miejsca wytoczył przeciwko samemu sobie służbową sprawę karną. Postępowanie zostało przerwane i wprowadził się z żoną w kwietniu 1934 r. do domu w Neubabelsbergu, przedmieściu Poczdamu. 30 czerwca 1934 został aresztowany w związku z puczem Röhma, jednak po 2 dniach został znowu zwolniony. W następnych latach często zmieniał miejsce pobytu i ukrywał się okazjonalnie u przyjaciół. W 1937 r. uzyskał po upartej walce emeryturę i odszkodowanie za swój zarekwirowany dom, dzięki czemu zbudował dom w Rhöndorfie. Prowadzenie działalności prawniczej było wobec panującego w III Rzeszy bezprawia prawną i polityczną dezynwolturą.

Działacze różnych grup ruchu oporu, głównie katoliccy, starali się go pozyskać dla siebie, on jednak wszystkim odmawiał, ponieważ nie wierzył w powodzenie działań antyfaszystowskich w Niemczech.

K. Adenauer razem z żoną był po nieudanym zamachu na Hitlera znowu zagrożony. Został aresztowany 23 sierpnia i dostał się do obozu koncentracyjnego na terenach targowych Kolonii. Żona także zostaje aresztowana. Z końcem września udało mu się zbiec, ale wkrótce potem został ponownie ujęty i jako pojedynczy więzień został zamknięty w więzieniu Gestapo w Brauweiler (gmina w powiecie Kolonia), ale był tam traktowany stosunkowo łagodnie. Jego syn Max uzyskał umorzenie aresztu ojca, ponieważ w Berlinie nie było żadnych dowodów przeciwko niemu. O jego dossier po prostu zapomniano, o jego uwolnieniu też. 26 listopada 1944 opuścił więzienie Gestapo, nie wolno mu jednak było przebywać w Kolonii. Koniec wojny zastał go wraz z już wcześniej zwolnioną i ciężko chorą żoną w domu w Rhöndorfie, który to dom znalazł się pod ostrzałem artyleryjskim i został poważnie uszkodzony.

[edytuj] Adenauer po II wojnie światowej

W maju 1945 r. 69-letni Adenauer został wyznaczony przez amerykański rząd wojskowy ponownie na stanowisko nadburmistrza Kolonii. Adenauer znajdował się na amerykańskiej tzw. Białej Liście (dla całych Niemiec) na pierwszym miejscu. 2 września został członkiem-założycielem i członkiem zarządu Partii Chrześcijańsko-Demokratycznej (CDP) w Nadrenii. Po przejęciu Kolonii przez brytyjskie władze okupacyjne został jednak zwolniony 6 października 1945 z powodu "nieprzydatności na urzędzie", i nie wolno mu było uprawiać działalności politycznej. Miał to prawdopodobnie do zawdzięczenia intrygom kolońskiego przewodniczącego SPD, Roberta Görlingera, a także swojemu energicznemu wstawiennictwu na rzecz ludności miasta. W przeciwieństwie do Amerykanów, Brytyjczycy mieli bardzo negatywny stosunek zarówno do Adenauera, jak i Niemców w ogóle. Ludność była źle traktowana. Niemcy, ich zdaniem, winni pokutować biedą za swe wojenne czyny. Adenauer żądał węgla na opał dla miasta, ale nie otrzymał go. Wtedy poinformował prasę, wskazując na fakt, że poprzez takie działanie wciska się Niemców w objęcia Stalina. To właśnie było powodem jego zwolnienia z racji "nieprzydatności".

[edytuj] Powrót do polityki

Wymuszona przez nazistów, a potem przez władze brytyjskie bezczynność nie położyła jednak kresu jego politycznej pasji. Warunki uległy zmianom i w 1949 r. w wieku 73 lat wznowił swoją niezwykłą karierę jako pierwszy kanclerz Republiki Federalnej Niemiec. Po 14 latach sprawowania urzędu, w 1963 r. złożył urząd kanclerza. Konrad Adenauer wyrósł na kanclerza, który podejmował decyzje państwowe o kluczowym znaczeniu i wpływał w istotny sposób na los Niemiec. Żaden z polityków Republiki Federalnej nie miał tak istotnego wpływu na ich historię.

Adenauer tworzył swoją wizję przyszłych Niemiec, przewidując, że sojusz Rosji i mocarstw zachodnich nie potrwa długo - w czym dostrzegł szansę odbudowy państwa niemieckiego, a nawet późniejszego jego zjednoczenia. Wina Niemców w II wojnie światowej nie ulegała dla niego wątpliwości, rozróżniał jednak pomiędzy nazistami, aktywnymi zbrodniarzami, ludźmi biernymi, oszukanymi, niewinnymi i antyfaszystami. Jego zadaniem politycznym było zapobieżenie skomunizowaniu całych Niemiec.

Wchłonięciu całych Niemiec można było zapobiec tylko przez pomoc w odbudowie zachodnich stref okupacyjnych, gdyż strefa wschodnia była aktualnie stracona. Gdyby tej pomocy zabrakło, mogłoby nawet dojść do utraty całej Europy. Był to pogląd podzielany także przez Churchilla, który musiał jednak swoją władzę przekazać w 1945 r. laburzyście Attlee'a. Ponowne zjednoczenie Niemiec będzie wymagało bardzo długiego czasu i będzie możliwe tylko w ramach utworzonych stanów zjednoczonych Europy.

W grudniu 1945 r. dostał zgodę na udział w zjeździe Chrześcijańskich Demokratów w Bad Godesberg. Tam został wybrany na pierwszego przewodniczącego zgromadzenia, aby zostać 22 stycznia 1946 przewodniczącym nowoutworzonej CDU w brytyjskiej strefie okupacyjnej. Od lutego został członkiem Rady brytyjskiej strefy okupacyjnej, która w zasadzie nie odgrywała żadnej roli politycznej, i której zadaniem było raczej przytakiwanie decyzjom brytyjskiej administracji. Na jego wielkiego rywala wyrastał wtedy socjaldemokrata Kurt Schumacher, którego Adenauer uważał wprawdzie za wysoce inteligentnego, ale niezbyt poważnego, a w ramach koncepcji przyszłych Niemiec wprost niebezpiecznego.

W 1947 r. zapadła decyzja o realizacji tzw. planu Marshalla. Były nim objęte także zachodnie strefy okupacyjne Niemiec. Powstała Organizacja Europejskiej Współpracy Gospodarczej z siedzibą w Paryżu. Europejscy beneficjenci planu Marshalla musieli współpracować. Stalin zabraniał krajom będącym pod jego dominacją przyjęcia tej pomocy. 1 lipca 1948 zostały przekazane tzw. Dokumenty Frankfurckie niemieckim premierom, powstała Rada Parlamentarna z miejscem obrad w Bonn, a jej przewodniczącym został Konrad Adenauer. Wprawdzie SPD i CDU były jednakowo mocne politycznie, jednak za Adenauerem przemawiał jego wiek. Jego doświadczenie w obejściu z ludźmi czyniło go wpływową osobistością przy rozstrzyganiu wielu problemów. Jako przewodniczący Rady Parlamentarnej został zaproszony do Berna i wystąpił tam przed szwajcarskimi politykami 23 marca 1949. Wygłosił wtedy przemówienie, w którym krytykował władze sojusznicze i ich politykę okupacyjną. Zarzucał im rzekomy demontażu przemysłu i rabunkową gospodarkę. Nie odrzucał jednak winy faszystów i innych Niemców. Kreślił możliwości nowego sposobu współżycia z Niemcami w Europie. Wywołało to ożywioną polemikę na łamach prasy, a Adenauer był porównywany do nazistów. Rozlegały się jednak także inne głosy.

Wobec braku innych możliwości politycznego oddziaływania, Adenauer wykorzystał w świadomy sposób w tym celu prasę – medium, którym posługiwał się w celu zdobycia międzynarodowego audytorium w pierwszych latach istnienia RFN, ponieważ nie wolno było w tym czasie Niemcom uprawiać polityki międzynarodowej.

[edytuj] U władzy

14 sierpnia 1949 miały miejsce wybory do Bundestagu. Partia CDU/CSU okazała się najsilniejszą frakcją (139 posłów + 2 z Berlina przeciwko 131 + 5 z Berlina z SPD). Większość posłów CDU i CSU chciała wielkiej koalicji. Adenauer stworzył w swoim domu w Rhöndorf jako przewodniczący CDU niezależny zespół, w którym razem z FDP i DP dysponował większością parlamentarną 7 głosów. Nie wszystkich jednak jak widać przekonał, bo został wybrany przewagą tylko 1 głosu. Tym jedynym głosem okazał się nie głos samego Adenauera, lecz posła opozycyjnej bawarskiej CDU, Johanna Wartnera, który się nie podporządkował dyscyplinie partyjnej.

Adenauer postawił swojemu rządowi następujące cele na najbliższe lata:

• dobrobyt jednostki gwarantuje stabilność państwa, trzeba więc budować mieszkania
• tworzyć nowe miejsca pracy; zamiast państwa opiekuńczego należy budować społeczną gospodarkę rynkową zyskać suwerenność państwową (np. własną politykę zagraniczną) zjednoczyć Niemcy na drodze polityki z pozycji siły sprzeciwiać się radykalizmowi z lewa i z prawa (stąd np. późniejszy 5% próg wyborczy)

Na przestrzeni lat 1949-1952 dokonał Adenauer w niewiarygodnym tempie politycznego majstersztyku, polegającego na odbudowie Zachodnich Niemiec i dowartościowania Niemiec w postaci ich integracji z Zachodem.

W 1954 r. upadł wprawdzie na skutek sprzeciwu francuskiego Zgromadzenia Narodowego projekt budowy Europejskiej Wspólnoty Obronnej (EVG), ale Stany Zjednoczone postarały się o włączenie RFN do NATO. Powstała w 1952 r. Europejska Wspólnota Węgla i Stali przekształciła się z organu kontrolującego niemiecki przemysł w związek gospodarczy, który był poprzednikiem Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej, dzisiejszej Unii Europejskiej. Niemcy są od 1990 r. ponownie zjednoczone, i tak jak to sobie wyobrażał Adenauer, włączone do Unii Europejskiej.

[edytuj] Remilitaryzacja i ułaskawienie nazistów

Adenauer widział konieczność militaryzacji Republiki Federalnej Niemiec (wynikało to m.in. z doświadczeń w związku z blokadą Berlina w latach 1948/49). Wskutek eskalacji Zimnej Wojny Zachód potrzebował militarnej siły Zachodnich Niemiec. Adenauer wykorzystał ten fakt, odmówiwszy udziału Niemiec w jakimkolwiek sojuszu militarnym, dopóki byli niemieccy żołnierze znajdowali się w alianckich więzieniach, lub groziły im procesy. Rząd Federalny wskutek powściągliwej reakcji państw sojuszniczych uchwalił dwie amnestie(31 grudnia 1949 roku i 17 lipca 1954 roku). Ustawy te były korzystne dla byłych członków SS, SA i partii nazistowskiej na których zapadł wyrok lub którym groziły procesy sądowe. Ustawy te w korzystny sposób dotyczyły także byłych członków Wehrmachtu, którzy dokonali zbrodni wojennych[2].

[edytuj] Naziści a rządy Adenauera

Ze względu na swą ugodową politykę wobec byłych członków NSDAP, proces denazyfikacji w Zachodnich Niemczech nigdy nie został skutecznie przeprowadzony. Od roku 1949 proces denazyfikacji został odwrócony i wielu dawnych nazistowskich urzędników, dygnitarzy, wojskowych zostało ponownie włączonych do życia społecznego i politycznego. Publiczna opinia doprowadziła także do uwolnienia wielu zbrodniarzy wojennych[3]. W 1952 roku jeden na trzech przedstawicieli Ministerstwa Spraw Zagranicznych w rządzie federalnym był byłym członkiem NSDAP.48 proc. członków korpusu dyplomatycznego należało do SS, a kolejne 17 proc. do SD. Ponad 37 proc. Niemców w sektorze amerykańskim wyrażało pogląd, że "eksterminacja Żydów, Polaków i innej ludności niearyjskiej była konieczna z punktu widzenia bezpieczeństwa Niemiec"[4]. Dyrektorem Kancelarii Kanclerza Niemiec był zbrodniarz wojenny Hans Globke(w III Rzeszy jako urzędnik MSW zajmował się tworzeniem ram prawnych dotyczących prześladowania Żydów, był także współautorem komentarza do ustaw norymberskich).

[edytuj] Próba uzyskania broni nuklearnej

Około roku 1954 Adenauer rozpoczął starania, mające na celu uzyskanie dostępu przez Niemcy do broni nuklearnej, a nawet możliwość własnej produkcji. Choć oficjalnie w roku 1954 odrzucił możlwiość produkcji broni nuklearnej na terenie Niemiec, kanałami dyplomatycznymi wysyłał inne sygnały. Wraz z przystąpieniem do NATO, przywódcy wojskowi i polityczni rozpoczęli debatować nad możliwością uzyskania przez wojska niemieckie, broni zdolnej do przenoszenia ładunków nuklearnych. Po roku 1956 Adenauer skrycie wysuwał tezę, iż Republika Federalna Niemiec będzie musiała samodzielnie produkować broń nuklearną. W rezultacie Franz-Josef Strauß, nowy minister Niemiec, wynegocjował sekretną umowę wojskową z Francją, która dotyczyła również współpracy w dziedzinie broni atomowej[5] W wrześniu 1956 po przystąpieniu do Euroatomu, kanclerz powiedział że członkostwo to da Niemcom: "możliwość stworzenia broni nuklearnej w normalny sposób"[6].

[edytuj] Odmowa uznania Polskiej granicy

Adenauer konsekwentnie odmawiał uznania zachodniej granicy Polski. Już 1 stycznia 1947 roku w liście do Adolfa Kaschnego pisał "Żaden członek CDU nie podpisze moim zdaniem traktatu pokojowego, który zawiera linię Odra-Nysa. Publicznie zaś 20 września 1949 zaprotestował przeciw przyznaniu Polsce ziem na wschód od Odry i Nysy, oraz transfer populacji Niemieckiej do Niemiec, nazwany przez Adenauer'a "wypędzeniem", nie zawarł natomiast tam żadnych deklaracji co do rozliczenia się z przeszłością [7].