Konstanty Mikołajewicz Romanow
Z Wikipedii
Należy w nim poprawić: niektóre fakty np. w temacie Królestwa Polskiego, nazewnictwo, warto ogólnie sprawdzić całość. Klemens (dyskusja) 16:52, 11 kwi 2007 (CEST).
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz w dyskusji tego artykułu lub na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.
Konstanty Mikołajewicz Romanow (ur. 21 września 1827 w Sankt Petersburgu, zmarł 29 stycznia 1892 w Pawłowsku) – wielki książę Rosji.
Syn Mikołaja I Pawłowicza cesarza Rosji, króla Polski i wielkiego księcia Finlandii, i Aleksandry Fiodorowny (córki Fryderyka Wilhelma III Hohenzollerna - króla Prus, i Luizy Pruskiej, córki Karola II - księcia meklemburskiego na Strelitz).
Wielki admirał floty rosyjskiej, następnie namiestnik Królestwa Polskiego od 1862 do 31 października 1863.
W Sankt Petersburgu 11 września 1848 poślubił Aleksandrę Józefównę Wettin (ur. w Altenburgu 8 lipca 1830, zmarła w Sankt Petersburgu 6 lipca 1911), córkę Józefa Wettina, księcia saskiego na Altenburgu i Amalii Wirtemberskiej. Para miał 6 dzieci:
- Mikołaja Konstantynowicza (1850-1918),
- Olgę Konstantinownę (1851-1926), królową Grecji,
- Verę Konstantinownę (1854-1912),
- Konstantyna Konstantynowicza (1858-1915),
- Dymitra Konstantynowicza (1860-1919),
- Wiaczesława Konstantynowicza (1862-1879).
Mając pięć lat dostał się pod opiekę guwernera Friedricha von Lutke, ponieważ okazał zarówno wielkiego ducha i silnego charakteru. Od dziecka został przeznaczony do marynarki wojennej. W tamtym czasie nauczył się żeglować i został najmłodszą osobą żeglującą wokół globu.
Podczas jego wczesnej edukacji został potraktowany jak inni kadeci, mimo iż posiadał już tytuł wielkiego księcia. Być może szkoła ta umożliwiła mu lepszego zrozumienie codziennego życia w Rosji. Od dziecka on rozmawiał po rosyjsku i angielsku, niemiecku i francusku. Mając osiem lat był w stanie przetłumaczyć Odyseję Homera. Będąc jeszcze dzieckiem otrzymał od swoich rodziców mały jacht, którym żeglował między Peterhofem i Kronsztadem. Oprócz zamiłowania do żeglarstwa Konstanty lubił muzykę i kochał rysowanie. Mając dziesięć lat otrzymał swoje pierwsze bojowe zadanie - został umieszczony na warcie w deszczu i burzy.
W 1846 r. wyjechał ze swoją siostrą Olgą do Stuttgartu, gdzie w Altenburgu poznał księżniczkę Aleksandrę. Zauroczony księżniczką, Konstantyn postanowił ją poślubić. 12 października 1847 księżniczka przyjechała do Rosji, a 11 września 1848 poślubiła Wielkiego Księcia Konstantego oraz przyjęła imię Aleksandry Józefownej, znanej jako "Aunt Sanny".
W 1849 r. jako młody oficer, wziął udział w kampanii austriackiej przeciw powstaniu węgierskiemu. W 1855 jego najstarszy brat został cesarzem Rosji jako Aleksander II, który powierzył Konstantemu sprawy marynarki wojennej. W 1856 r. Konstantyn i Aleksander II odwiedzili Krym, gdzie zażegnali niebezpieczeństwo wybuchu wojny.
W 1863 r. został wyznaczony wicekrólem Królestwa Polskiego, gdzie on i jego żona zostali serdecznie powitani, jednakże na drugi dzień został zraniony przez zamachowca. Od tamtego czasu para władców była eskortowana przez Kozaków. Dla zapewnienia sobie przychylności Polaków, Konstaty otworzył uniwersytety i robił wszystko, by Polacy się nie buntowali. Jednakże po stłumieniu powstania styczniowego podjął drastyczne środki odwetowe. Kiedy Królestwo Polskie odwiedził jego siostrzeniec, przyszły Aleksander III, nazwał swojego wuja "niezdarnym Saszą". Po wstąpieniu na tron rosyjski Aleksandra III, Konstantyn został odwołany do Sankt Petersburga, gdzie otrzymał ponownie dowództwo nad marynarką wojenną. Wprowadził reformy i ulepszył warunki oraz obalił kary cielesne.
Od 1865 r. Konstantyn popierał ideę konstytucji w Rosji i w 1881 r., poparty przez Aleksandra II wprowadził częściową konstytucję, którą obalił cesarz Aleksander III. Zniszczył dokument i, ponieważ nigdy nie polubił jego swojego wuja – "liberała", poprosił go o rezygnację z zajmowanego stanowiska wicekróla. Po rezygnacji ze stanowiska Konstantyn spędził większość czasu za granicą albo na swojej krymskiej posiadłości. Tutaj zaprzyjaźnił się z artystami i naukowcami, którymi gardził Aleksander III. Na Krymie poznał Annę Wasiljewnę Kuzniecową, balerinę. W dwa lata później Anna umarła na szkarlatynę, jego żona posłała telegram kondolencji do męża i jego konkubiny. W wyniku reformy cara Aleksandra III, utracił tytuł "wielkiego księcia" i został zniżony do rangi "księcia". W 1889 r. zachorował po raz pierwszy. W wyniku ciężkiej choroby zmarł 25 stycznia 1892. Jego żona przeżyła księcia Konstantego i zmarła w 1911 r.
Podczas wojny krymskiej dowodził flotą w Kronsztadzie, wniósł znaczny wkład w odbudowę i reorganizację floty rosyjskiej, zniszczonej w czasie wojny wschodniej. Od 1860 r. zaangażowany w prace przy tworzeniu projektów wielu liberalnych reform, zwłaszcza uwłaszczenia włościan, reformy sądownictwa, zniesienia kar cielesnych i in.
Był autorem projektu wprowadzenia przedstawicielstwa obywateli z wyboru do Rady Państwa. Powołany na namiestnika Królestwa próbował przeprowadzić reformy mające zapobiec powstaniu. Wprowadził postanowienia o autonomii Królestwa, powołał Polaków na stanowiska gubernatorów cywilnych. Stosował politykę półśrodków, wobec sprzeciwu społeczeństwa polskiego na ugodę z zaborcą nie udało mu się zapobiec powstaniu. 31 października 1863 oficjalnie zwolniony ze stanowiska namiestnika, po wstąpieniu na tron Aleksandra III wycofał się z życia politycznego.
