Kugisho Ohka Model 11
Z Wikipedii
| Kugisho Ohka Model 11 | |
 |
|
| Dane podstawowe | |
| Państwo | Japonia |
| Wytwórnia | Kilka firm kooperujących |
| Załoga | 1 pilot samobójca |
| Historia | |
| Data oblotu | 23 października 1944 r. |
| Lata produkcji | 1944-1945 |
| Wycofanie ze służby | 11 marca 1945 r. |
| Dane techniczne | |
| Napęd | 3 silniki rakietowe Typ 4-1 Model 20 |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 5,12 m |
| Długość | 6,06 m |
| Wysokość | 6 m |
| Powierzchnia nośna | 6 m² |
| Masa | |
| Własna | 8160 kg |
| Startowa | 1090 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość max. | 648 km/h na wys. 3500 m |
| Prędkość przelotowa | 462 km/h na wys. 3500 m |
| Pułap | 8250 m |
| Zasięg | 37 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 Głowica bojowa 1200 kg | |
Kugisho MXY7 Ohka Model 11 była to niewielka, pilotowana bomba latająca o konstrukcji samolotu z klasycznym wolnonośnym dolnopłatem z podwójnym usterzeniem pionowym. Napęd to zespół trzech silników rakietowych Typ 4-1 Model 20 na paliwo stałe o łącznym ciągu około 800 kG, jaki uzyskiwał po 10 s pracy. Długość całkowita silnika wynosiła 1,980 m. Ohka Model 11 pod względem technologicznym dzielił się na 6 podstawowych zespołów:
- Kadłub
- Skrzydła – konstrukcja drewniana
- Usterzenie ogonowe
- Obudowa zespołu napędowego
- Głowica bojowa – zawierała ładunek wybuchowy TNT o masie 1200 kg, był przymocowany czterema śrubami do specjalnego łożyska. Głowica była wyposażona w cztery inercyjne zapalniki detonacyjne i jeden zapalnik zderzeniowy w przedzie głowicy. Wystawał on przed osłonę. Wszystkie zapalniki podczas lotu były zabezpieczone, odbezpieczane były przez pilota gdy wprowadzał samolot w lot nurkowy nad celem.
- osłona głowicy bojowej
Samolot Ohka Model 11 miał być zabierany przez specjalnie do tego celu przystosowane samoloty bombowe Mitsubishi G4M2e Model 24J (Betty). Był podwożony pod samolot-nosiciel na trójkołowym wózku manewrowym, który miał możliwość podniesienia Ohki do góry o 45 cm w celu łatwiejszego zamocowania go w komorze bombowej. Podczepiano go za zaczep umieszczony na grzbiecie kadłuba przed kabiną pilota.
Pilot samobójca wsiadał do swego samolotu przed podwieszeniem go pod samolotem-nosicielem i przebywał tam przez cały czas lotu. Między samolotami była łączność telefoniczna, a także podłączone były przewody dostarczające tlen na czas wspólnego lotu. Ohka mógł być wyczepiony na wysokości 8000 m, pod fotelem pilota znajdowała się niewielka butla tlenowa, zawierająca tlen do ostatniego lotu.
We wrześniu 1944 r. postanowiono, że pierwszą jednostką, która zajmie się transportem Ohka Model 11 na miejsce ataku będzie 714-Kokutai. Dowódcą tej jednostki został komandor Motoharu Okamura, gorący zwolennik idei ataków samobójczych.
[edytuj] Wersje rozwojowe Kugisho MXY7 Ohka Model 11
- Ohka Model 21 - wersja samolotu Ohka Model 22 z silnikami rakietowymi Typ 4-1 Model 20 opracowana przez firmę Nakajima
- Ohka Model 22 - samolot samobójczy z silnikiem odrzutowym typu Campini Tsu-11 i silnikiem tłokowym Ha-11-11
- Ohka Model 33 - samolot samobójczy z silnikiem turboodrzutowym Ne-20
- Ohka Model 43 Ko - pokładowy samolot samobójczy z silnikiem turboodrzutowym Ne-20 przeznaczony na wyposażenie okrętów podwodnych typu Sen-Toku
- Ohka Model 43 Otsu - lekki samolot myśliwski z silnikiem turboodrzutowym Ne-20 przeznaczony do obrony powietrznej Japonii
- Ohka Model 43 Hei - lekki przechwytujący samolot myśliwski z silnikiem turboodrzutowym Ne-20 dla wojsk lądowych Japonii
- Ohka Model 53 - zdalnie sterowany pocisk napędzany silnikiem turboodrzutowym Ne-20
[edytuj] Szybowce szkolno-treningowe oparte o konstrukcję płatowca Kugisho MXY7 Ohka
- Ohka K-1 Kai- jednomiejscowy
- Ohka K-1 Kai Wakazakura- dwumiejscowy
- prototyp szybowca opartego na płatowcu Ohka Model 22- dwumiejscowy
