Lew Halicki
Z Wikipedii
Lew Halicki (ukr. Лев Данилович), (ur. ok. 1228 - zm. ok. 1301), książę halicko-włodzimierski w latach 1293-1301, książę Halicza i Przemyśla 1264-1269, książę bełski (1245 - 1264).
Był synem króla Daniela Halickiego. W 1247 poślubił Konstancję, córkę króla Węgier Beli IV. Po śmierci Bolesława Wstydliwego próbował zbrojnie opanować dzielnicę krakowską. Organizował łupieżcze napady Tatarów na Polskę. W 1272 przenióśł stolicę królestwa z Chełma do założonego przez ojca Lwowa (notabene nazwanego tak na jego cześć). W 1280 na czele wojsk tatarsko-ruskich uderzył na Leszka Czarnego, lecz został pobity w bitwie pod Goźlicami. Wspierał posiłkami Władysława Łokietka, w jego walkach z Wacławem II, co sprowokowało wyprawę odwetową wojsk wiernych Wacławowi, które w 1301 zdobyły Lublin.
- To jest tylko zalążek artykułu biograficznego związanego z historią, Ukrainą i Rosją. Jeśli możesz, rozbuduj go.