Lindsay Davenport

Z Wikipedii

Lindsay Davenport
Miejsce urodzenia	Palos Verdes, Kalifornia
Państwo	Stany Zjednoczone
Data urodzenia	8 czerwca 1976
Wzrost	189 cm
Waga	79 kg
Gra	praworęczna
Status profesjonalny	22 lutego 1993
Trener	David DiLucia
Miejsca w listach rankingowych
Najwyższe miejsce w rankingu WTA	1 (12 października 1998)
Najwyższe miejsce w rankingu debla WTA	1 (20 października 1997)
Zwycięstwa w turniejach wielkoszlemowych
Australian Open	2000
Roland Garros	1996 (debel)
Wimbledon	1999 (singel i debel)
US Open	1998 (singiel), 1997 (debel)
Masters	1999 (singiel), 1996, 1997, 1998 (debel)
Zwycięstwa w turniejach singlowych i deblowych
Turnieje singlowe	51 (Zurych 2005)
Turnieje deblowe	36 (Bali 2006)

Lindsay Ann Davenport (ur. 8 czerwca 1976 w Laguna Beach, Kalifornia), tenisistka amerykańska, zwyciężczyni trzech turniejów wielkoszemowych, liderka rankingu światowego, mistrzyni olimpijska.

Zawodniczka praworęczna, dysponująca potężnym pierwszym serwisem i dobrą grą wolejową, przede wszystkim jednak silnymi uderzeniami z głębi kortu (bekhend oburęczny).

[edytuj] Kariera sportowa

Od 1993 ze statusem tenisistki zawodowej; w turniejach wielkoszlemowych debiutowała już w 1991, została jednak wyeliminowana w I rundzie US Open. W 1993 dotarła w tym turnieju już do IV rundy (1/8 finału), a w 1994 była w ćwierćfinałach Australian Open i Wimbledonu. Kolejne wielkoszlemowe ćwierćfinały to Australian Open 1995 i French Open 1996; w 1997 po raz pierwszy wystąpiła w półfinale (US Open). Szczególnie udany miała sezon 1998 – półfinały w Australii i Francji, ćwierćfinał na Wimbledonie, wreszcie pierwsze zwycięstwo w Wielkim Szlemie – US Open. W 1999 wygrała Wimbledon (w finale z Niemką Graf), była w półfinałach US Open i Australii i ćwierćfinale Rolanda Garrosa; w 2000 wygrała Australian Open, ponadto przegrywała w finałach Wimbledonu (z Venus Williams) i US Open. W 2001 półfinalistka Australii i Wimbledonu, ćwierćfinalistka US Open; w kolejnym sezonie mocno ograniczyła starty z powodu kontuzji, zaliczyła jednak półfinał US Open. 2003 ponownie półfinalistka US Open, ćwierćfinalistka Wimbledonu; w 2004 osiągnęła ćwierćfinał w Australii, IV rundę na Rolanda Garrosa oraz półfinały Wimbledonu i US Open.

W styczniu 2005 awansowała do finału Australian Open zarówno w grze pojedynczej, jak i podwójnej. W singlu przegrała decydujący mecz z Sereną Williams, w deblu – w parze z Coriną Morariu – uległa australijsko-rosyjskiemu duetowi Molik-Kuzniecowa.

W latach 1994-2002 i 2004 występowała w turniejach Masters; wygrała tę imprezę w 1999, przegrała w finale w 1994 i 2001. Wygrywała także Masters deblistek w latach 1996-1998 (kolejno w parze z Mary Joe Fernandez, Janą Novotną i Nataszą Zwieriewą).

W październiku 1998 osiągnęła po raz pierwszy pozycję liderki rankingu światowego w grze pojedynczej; w październiku 1997 była także liderką listy deblowej. Powróciła na pozycję nr 1 w grze pojedynczej 18 października 2004 (zastępując Francuzkę Amélie Mauresmo) i utrzymała pierwsze miejsce w rankingu do końca roku. Zdobyła złoty medal olimpijski w singlu na igrzyskach w Atlancie (1996), pokonując w finale Hiszpankę Sanchez-Vicario.

Do października 2005 wygrała 50 turniejów w grze pojedynczej oraz 35 w deblu; 1993-2000 i 2002 reprezentowała USA w Pucharze Federacji. W styczniu 2004 zdobyła dla USA (razem z Jamesem Blake'm) Puchar Hopmana.

Pierwszą połowę roku 2005 Davenport może uznać za bardzo udaną. Nie oddała prowadzenia w rankingu WTA i dwa razy wystąpiła w finale wielkoszlemowego turnieju: Australian Open, gdzie przegrała 6:2 3:6 0:6 ze swoją rodaczką Sereną Williams oraz Wimbledonu, gdzie uległa 6:4 6:7(4) 7:9 starszej siostrze swej pogromczyni z Melbourne, Venus (najdłuższy wimbledoński finał singla kobiet w karierze). Zwyciężyła w Dubaju, na Amelia Island, New Haven, Bali, Filderstadt i Zurychu. Liczba jej wygranych imprez sięgnęła powyżej 50. Wycofała się z kilku turniejów z powodu kontuzji, kilkakrotnie poddawała spotkania. Sezon zakończyła na pierwszym miejscu listy światowej.

Na początku sezonu 2006 przegrała w ćwierćfinale Australian Open z późniejszą finalistką, Justine Henin-Hardenne. Po turnieju straciła pozycję liderki rankingu na rzecz Kim Clijsters. Wycofała się z turnieju w Japonii, miesiąc później dotarła do półfinału w Dubaju, ulegając finalistce Marii Szarapowej. Jej przegrana w czwartej rundzie Indian Wells to pierwszy przypadek w historii turnieju, gdy w ćwierćfinale nie zagrała żadna reprezentantka gospodarzy.

Z powodu licznych kontuzji (głównie pleców) nie występowała na kortach aż do sierpnia. Nie wystąpiła w wielkoszlemowych Roland Garros i Wimbledonie. Powróciła w Los Angeles, w pierwszej rundzie została niespodziewanie pokonana przez Samanthę Stosur, wówczas najlepszą deblistkę świata. Najlepszym występem w sezonie był turniej Pilot Pen Tennis w New Haven, w którym doszła do finału, pokonując po drodzie m.in. Francescę Schiavone i Amelie Mauresmo. Skreczowała przy stanie 0/6 0/1 przeciwko Belgijce Hardenne z powodu kontuzji prawego ramienia. Ta sama zawodniczka pokonała ją w ćwierćfinale US Open, w którym Lindsay pokonała Jelenę Kostanic 6/0 6/0 ("rowerkiem"). Pod koniec sezonu osiągnęła półfinał na Bali i ćwierćfinał w Pekinie. W Bali zwyciężyła grę podwójną w parze z Coriną Morariu. To jej 36. tytuł deblowy.

Zakończyła sezon na dwudziestym piątym miejscu rankingu WTA i to najlepsza pozycja amerykańskiej tenisistki w tej klasyfikacji na koniec sezonu 2006. Drugą pozycję (w rywalizacji wewnątrzkrajowej) osiągnęła Meghann Shaughnessy (37), a następną Shenay Perry (44). Tenis amerykański wyraźnie osłabł w tym sezonie, o czym świadczą bardzo niskie pozycje sióstr Williams, które odnotowały w sezonie tylko kilka występów.

W połowie grudnia 2006 menedżer tenisistki ogłosił, iż Lindsay spodziewa się pierwszego dziecka, które ma przyjść na świat wczesnym latem. 30-letnia tenisistka będzie pauzować w sezonie 2007. Nie wiadomo, kiedy Amerykanka powróci do światowej rywalizacji. Pojawiły się również informacje, że zawodniczka nie ma zamiaru wznawiać kariery sportowej.

Tenis żeński

Złoto Atlanta 1996

[edytuj] Zwycięstwa wielkoszlemowe

• gra pojedyncza
  • US Open 1998
  • Wimbledon 1999
  • Australian Open 2000
• gra podwójna
  • French Open 1996 (z Mary Joe Fernandez)
  • US Open 1997 (z J. Novotną)
  • Wimbledon 1999 (z Coriną Morariu)

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Profil tenisistki na stronie WTA Tour

Liderki rankingu WTA
Tracy Austin | Jennifer Capriati | Kim Clijsters | Lindsay Davenport | Chris Evert | Steffi Graf | Justine Henin-Hardenne | Martina Hingis | Amélie Mauresmo | Martina Navratilova | Arantxa Sánchez Vicario | Monica Seles | Maria Szarapowa | Serena Williams | Venus Williams