Lwowska szkoła matematyczna

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Lwowska szkoła matematyczna to grupa polskich matematyków pod przewodnictwem Stefana Banacha i Hugona Steinhausa, zamieszkałych we Lwowie i pracujących na wyższych uczelniach Lwowa w okresie przed II wojną światową.

W odróżnieniu od warszawskiej szkoły matematycznej (wydającej czasopismo Fundamenta Mathematicae, zajmującej się głównie teorią mnogości, topologią i ich zastosowaniami), z która są wspólnie zaliczane do polskiej szkoły matematycznej, szkoła lwowska zajmowała się bardzo nowoczesną dziedziną matematyki, powstałą i rozwijaną w XX wieku, analizą funkcjonalną.

Zbiorowa fotografia matematyków polskich Lwów 1930

[edytuj] Studia Mathematica

W 1929 r. grupa ta założyła we Lwowie czasopismo Studia Mathematica, poświęcone jednej tylko gałęzi matematyki - analizie funkcjonalnej. Wydawane ono było jedynie w językach powszechnie używanych w kontaktach międzynarodowych (francuski, niemiecki, angielski). W krótkim czasie stało się nie tylko organem lwowskiej szkoły matematycznej, ale też jednym z najpoważniejszych w skali światowej czasopism w dziedzinie analizy funkcjonalnej.

[edytuj] Kawiarnia Szkocka

Budynek, w którym przed II wojną światową mieściła się Kawiarnia Szkocka

W czasie licznych spotkań w Kawiarni Szkockiej - ulubionym miejscu dyskusji matematyków lwowskich - powstała ogromna liczba nowych problematów. W pewnym momencie zaczęto wpisywać je, zamiast na marmurowym blacie kawiarnianego stolika, do specjanego zeszytu, przechowywanego stale w kawiarni. Tak powstała legendarna Księga Szkocka o dużej wartości naukowej. Niektóre problematy z tej księgi znalazły rozwiązanie wiele lat po ich zapisaniu. Księga ta została uratowana z pożogi wojennej przez żonę Stefana Banacha, Łucję Banachową, a w 1972 r. ofiarowana Międzynarodowemu Centrum Matematycznemu im. Stefana Banacha.

[edytuj] Okres okupacji

W czasie wojny grupa ta uległa rozproszeniu w wyniku:

tragicznej śmierci wielu jej członków (Stefan Kaczmarz został zamordowany w Katyniu, Antoni Łomnicki, Włodzimierz Stożek i Stanisław Ruziewicz zostali rozstrzelani na Wgórzach Wuleckich, Juliusz Paweł Schauder i Herman Auerbach zostali zastrzeleni przez hitlerowców w getcie lwowskim, Stanislaw Saks został zamordowany przez hitlerowców w Warszawie),
konieczności ukrywania się z powodu żydowskiego pochodzenia (Hugo Steinhaus)
zakazu prowadzenia działalności naukowej podczas hitlerowskiej okupacji Lwowa (1941–1944).

Część z nich (Stefan Banach, Władysław Orlicz, Jerzy Albrycht, Feliks Barański, Bronisław Knaster) ratowała swoje życie karmiąc wszy w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym prof. Rudolfa Weigla.

[edytuj] Okres powojenny

Po wojnie członkowie tej grupy zasilili inne ośrodki naukowe: Hugo Steinhaus przeniósł się do Wrocławia, Stanisław Mazur do Warszawy, Stefan Banach zaś z powodu ciężkiej choroby już nie zdążył przenieść się do Krakowa na przygotowaną dla niego katedrę na Uniwersytecie Jagiellońskim i zmarł we Lwowie w sierpniu 1945.