Niszczyciele rakietowe typu Lütjens

Z Wikipedii

Niszczyciel "Lütjens" w 2003 r. w Kilonii

Niszczyciele typu Lütjens (Typu 103) to seria trzech niszczycieli rakietowych marynarki RFN, w służbie od lat 70. XX wieku do 2003, nazwana tak od głównego okrętu typu. Typ ten stanowił wersję amerykańskiego typu Charles F. Adams (DDG-2). Były to jedyne niszczyciele marynarki niemieckiej, zbudowane jako rakietowe.

[edytuj] Historia

Po II wojnie światowej marynarka wojenna RFN (Bundesmarine) podlegała ograniczeniom międzynarodowym. W 1961 jednakże Unia Zachodnioeuropejska wyraziła zgodę na posiadanie przez Niemcy Zachodnie niszczycieli rakietowych o wyporności ponad 3000 ton. Z powodu długiego czasu wymaganego na zaprojektowanie własnych jednostek, rząd RFN zdecydował zakupić w USA 3 okręty typu Charles F. Adams (niszczyciele typu Charles F. Adams były to pierwsze okręty na świecie zaprojektowane od początku jako niszczyciele rakietowe, budowane od 1960 w ilości 23 jednostek dla marynarki wojennej USA i 3 dla marynarki australijskiej).

Niszczyciel "Mölders"

"Mölders" od rufy (na nadbudówce widoczna uniesiona pionowo wyrzutnia rakiet przeciwlotniczych)

Ostatnie trzy jednostki tego typu zbudowano specjalnie na zamówienie RFN, w stoczni Bath Iron Works w stanie Maine. Okręty niemieckie różniły się nieco od amerykańskich szczegółami i wyposażeniem elektronicznym (wizualnie przede wszystkim kształtem kominów). Część podzespołów do budowy okrętów dostarczył przemysł niemiecki.

Trzy niemieckie niszczyciele typu Charles F. Adams, oznaczonego w Niemczech jako Typ 103, weszły do służby w latach 1969 - 1970. Otrzymały nazwy "Lütjens", "Mölders" i "Rommel" na cześć niemieckich dowódców wojskowych okresu II wojny światowej (Günther Lütjens, Werner Mölders i Erwin Rommel). Od nazwy pierwszego okrętu oznaczane są też jako typ Lütjens. Uzupełniły one niszczyciele klasyczne typu Hamburg (później zmodernizowane jako niszczyciele rakietowe, lecz w ograniczony sposób).

W toku służby, niemieckie okręty przeszły w latach 80. modernizację uzbrojenia i wyposażenia elektronicznego, doprowadzającą je do standardu ówczesnego pola walki (między innymi, wymieniono pociski przeciwlotnicze Tartar na Standard i dodano pociski przeciwokrętowe Harpoon). Uzyskały wówczas oznaczenie Typ 103B. W połowie lat 90. okręty ponownie zmodernizowano, wymieniono sonar na nowszy oraz dodano dwie wyrzutnie pocisków przeciwlotniczych bliskiego zasięgu RAM ("Mölders" w 1993, "Lütjens" w 1995 i "Rommel" w 1996).

Okręty typu Lutjens zostały wycofane po wejściu do służby nowych fregat typu 124. "Rommel" został wycofany w 1999, pozostałe okręty w 2003.

Od 24 czerwca 2005 "Mölders" jest udostępniony jako okręt-muzeum w bazie w Wilhelmshaven.

[edytuj] Okręty

[edytuj] Dane techniczne

• wyporność:
  • standardowa - 4162 ton
  • pełna - 4729 ton
• długość / szerokość / zanurzenie - 134,48 / 14,35 / 4,8 (maks. 6,4) metrów
• napęd główny: 4 kotły wodnorurkowe, 2 turbiny parowe o mocy łącznej 70 000 KM, napędzające dwie śruby napędowe
• prędkość maksymalna - 34 węzłów
• zasięg:
  • 4030 mil morskich przy prędkości 18 w,
  • 1240 mil morskich przy prędkości 34 w
• załoga - 334

Dziobowa armata 127 mm "Lütjensa"

[edytuj] Uzbrojenie

• dwie pojedyncze armaty uniwersalne Mk 42 kalibru 127 mm w wieżach, zapas amunicji 1100 nabojów
• jedna jednoprowadnicowa wyrzutnia Mk 13 kierowanych przeciwlotniczych pocisków rakietowych średniego zasięgu RIM-24C Tartar; po modernizacji - RIM-66 Standard (SM-1) MR (zapas - 34-40 sztuk). Po modernizacji można z niej wystrzeliwać także pociski przeciwokrętowe RGM-84 Harpoon (zapas do 6 sztuk).
• dwie 21-prowadnicowe wyrzutnie kierowanych przeciwlotniczych pocisków rakietowych RAM (po modernizacji w latach 90-tych)
• ośmioprowadnicowa wyrzutnia rakietotorped ASROC
• dwie trzyrurowe wyrzutnie torpedowe Mk 32 kalibru 324 mm dla torped przeciw okrętom podwodnym Mk 46

[edytuj] Wyposażenie elektroniczne

Załoga "Lütjensa" oddaje honory niszczycielowi USS "Winston S. Churchill" (DDG-81) po ataku terrorystycznym na WTC, 14 września 2001

• stacja radiolokacyjna dozoru powietrznego AN/SPS-40 (dziób)
• stacja radiolokacyjna dozoru powietrznego AN/SPS-52 (rufa)
• stacja radiolokacyjna dozoru ogólnego AN/SPS-10, późn. SPS-67
• dwie stacje radiolokacyjne naprowadzania pocisków przeciwlotniczych AN/SPG-51
• stacja radiolokacyjna kierowania ogniem artylerii AN/SPG-53, późn. SPG-60
• stacja radiolokacyjna AN/SPS-21, później SPQ-9
• podkilowa stacja hydrolokacyjna AN/SQS-23A, później DSQS-21B
• systemy walki radioelektronicznej
• wyrzutnie celów pozornych Mk 36 SRBOC (po modernizacji)

[edytuj] Linki zewnętrzne:

• http://www.de-nichilo.de/D185_Luetjens.html (niem.)