Operator Stokesa
Z Wikipedii
Operator Stokesa – operator różniczkowy stosowany w mechanice do oznaczania różniczkowania wędrownego (lub inaczej pochodnej substancjalnej). Określa tempo zmiany dowolnej własności związanej z elementarną objętością ciała (która może znajdować się w ruchu), w odróżnieniu od różniczkowania lokalnego – związanego z układem odniesienia (który zwykle uznaje się za nieruchomy). Bardzo częto używany w mechanice płynów.
Operator Stokesa zwykle oznaczany jest przez:
- lub w sktócie Dt.
W analizie wędrownej równoważny jest symbolowi:
różniczkowania cząstkowego względem czasu t.
Natomiast przy użyciu analizy lokalnej symbol równoważny jest operatorowi:
Zapis klasyczny | |
Zapis indeksowy | |
Zapis absolutny |
gdzie: v – prędkość elementu ciała, z którym jest stale związana różniczkowana własność.
Pierwszy składnik po prawej stronie równania nosi nazwę pochodnej lokalnej, drugi (pozostałe w przypadku zapisu klasycznego) pochodnej konwekcyjnej (związanej z ruchem).
Zapisując jawnie różniczkowaną własność jako φ (która w ogólności może być dowolnym polem tensorowym) można wyrazić operator Stokesa przez:
[edytuj] Wyprowadzenie w analizie lokalnej
W układzie współrzędnych Eulera punkt o współrzędnej w chwili t, znajdzie się w chwili t+Δ t w punkcie . Z definicji pochodnej:
- .
Oznaczając:
- ,
można zauważyć, że:
- .
Rozwijając różniczkowaną funkcję wokół punktu (t, x, y, z) otrzymuje się:
-
- .
Stąd:
- .