Perowskit

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Ten artykuł dotyczy minerału. Zobacz też: Struktura perowskitu.

Perowskit to minerał z gromady tlenków. Należy do minerałów rzadkich.

Odkryty został w roku 1839 przez Gustava Rose w górach Ural i nazwany na cześć mineraloga rosyjskiego, L. A. Perowskiego.

[edytuj] Właściwości

Wzór chemiczny: CaTiO₃ – tlenek wapnia i tytanu
Układ krystalograficzny: rombowy
Twardość w skali Mohsa: 5,5
Łupliwość: niewyraźna
Rysa: biała, szara
Przełam: muszlowy, nierowny
Gęstość: 3,97 – 4,04
Barwa: czarna, czerwonobrązowa, żółtawa
Połysk: diamentowy, półmetaliczny, tłusty

Rzadko występujący minerał o pseudoregularnej strukturze. Kryształy mają zazwyczaj postać zbliżoną do sześcianów bądź ośmiościanów. Na ścianach kryształów występuje charakterystyczne, równoległe do ich krawędzi prążkowanie. Występuje w skupieniach zbitych, ziarnistych, skorupowych, nerkowatych. Jest kruchy, nieprzezroczysty, tworzy odmiany (określone innymi nazwami), zasobne w niob, cer, glin, żelazo.

[edytuj] Występowanie

Stanowi składnik niektórych skał ultrazasadowych, zasadowych pegmatytów i łupków krystalicznych. Bywa spotykany w złożach chromitu, i tytanomagnetytu. Wspólwystępuje z magnetytem, chromitem, klinochlorem, diopsydem, nefelinem, leucytem, melilitem.

Miejsca występowania: USA - Magnet Cove w Arkansas, Kanada - Oka, Quebec, Brazylia - Bagagem, Rosja - Złatousti na Uralu, Szwajcaria - kanton Valais, Austria Tyrol, Włochy - dolina Ala, Aosty i Malenco, Monte Somma, Niemcy - Badenia.

W Polsce bywa sporadycznie spotykany w trzeciorzędowych bazaltach na Dolnym Śląsku k.Niemczy.

[edytuj] Zastosowanie

Z powodu rzadkości występowania nie znajduje praktycznego zastosowania. Interesuje naukowców i kolekcjonerów.

Znaczenie gospodarcze mają tylko niektóre odmiany zasobne w niob i cer. Ładnie wykształcone kryształy (około 1 cm) znajdowane są w Rosji, Kanadzie, Włoszech.