Prawo lubeckie
Z Wikipedii
Prawo lubeckie (niem. Lübische Recht ) - niemieckie prawo lokacyjne, obok prawa magdeburskiego najbardziej rozpowszechnione. Wzorowane na prawie Lubeki, nadanym miastu w 1226 roku przez cesarza Fryderyka II Hohenstaufa. Od XIII wieku stanowiło wzór prawno-organizacyjny dla ponad 140 miast, od Hamburga po Rygę, położonych wzdłuż południowego wybrzeża Bałtyku i na przyległych terenach. Przyjmowały je głównie miasta związane ze Związkiem Hanzeatyckim.
[edytuj] Prawo lubeckie na ziemiach polskich
Lubeckie prawo miejskie wprowadzono w roku 1237 w Szczecinie (choć formalna lokacja tego miasta miała miejsce w 1243 roku). Prawo to otrzymały pierwotnie także Tczew w 1258-60 i Gdańsk (1261-1263). Oba miasta zostały w wieku XIV przeniesione przez Krzyżaków na prawo magdeburskie. Na prawie lubeckim pozostały natomiast, m. in. Elbląg, Braniewo oraz Frombork.
Cechą charakterystyczną miast lokowanych na prawie lubeckim jest brak placu rynkowego. Funkcje rynku spełnia szeroka ulica np. Długi Targ w Gdańsku lub Stary Rynek w Elblągu.
Zobacz też: prawo miejskie, prawa lokacyjne, prawo magdeburskie, dokument lokacyjny
