Sebastian z Felsztyna
Z Wikipedii
Sebastian z Felsztyna (ur. ok. 1485 - zm. ok. 1544) - polski kompozytor epoki Renesansu. Pochodził z okolic Sambora. Dzięki protekcji władającego tymi ziemiami możnego rodu Herburtów młody Sebastian mógł sobie pozwolić na kształcenie w Przemyślu i Krakowie. W Przemyślu ukończył prawdopodobnie wydział teologiczny, a później kształcił się w dziedzinie muzyki na wydziale artes liberales (sztuk wyzwolonych) w Krakowie - jego imię figuruje w archiwalnej księdze wpisów z datą 29 listopada i uwagą, że Sebastian z Felsztyna został wpisany w poczet słuchaczy fakultetu po uiszczeniu opłaty wpisowej 4 groszy.
Jesienią 1509 Sebastian z Felsztyna otrzymał tytuł bakałarza. W późniejszych latach zapewne prowadził w Krakowie działalność pedagogiczną i kompozytorską. Pisał również traktaty podręczniki do muzyki i traktaty teoretyczne, m.in. poświęcone zasadom wielogłosowości i notacji mensuralnej. Szczególną popularność zyskał jako autor podręcznika elementarych zasad śpiewu liturgicznego, który ukazał się prawdopodobnie w 1515 a do 1539 miał aż pięć wydań.
Po roku 1530 mistrz Sebastian wyjechał z Krakowa w strony rodzinne i poświęcił się pracy duszpasterskiej. Został wikariuszem kościoła w Felsztynie, później przejął obowiązki proboszcza w Sanoku i na tym stanowisku prawdopobnie pozostał aż do śmierci. Nie stracił jednak kontaktów z Krakowem, gdzie wydawał swoje dzieła muzyczne. Trzy z jego kompozycji włączono do stałego repertuaru Kapeli Rorantystów.
Dzięki swojej twórczości muzycznej mistrz Sebastian zyskał sławę jako jeden z najwybitniejszych twórców muzyki polskiej epoki Renesansu. Pisał głównie wokalną muzykę religijną, był też wybitnym teoretykiem muzyki. Jego zachowane motety są najstarszymi przykładami czterogłosowej polifonii w Polsce.
Ważniejsze utwory muzyczne:
- Alleluja ad rorate cum prosa Ave Maria
- Alleluja felix es sacra virgo Maria
- Popule meus
- Prosa ad Rorate
Traktaty muzyczne i podręczniki:
