Skraplacz
Z Wikipedii
Skraplacz – element składowy obiegu wielu urządzeń i instalacji technologicznych, którego zadaniem jest zamiana gazów w ciecze, czyli skraplanie.
W laboratoriach funkcję skraplaczy pełnią zwykle chłodnice wodne lub powietrzne.
Skraplacze występują w wielu chemicznych liniach technologicznych, są stosowane do skraplania gazów technologicznych (azotu, powietrza, helu, chloru, amoniaku) oraz występują w układach chłodzenia wielu urządzeń – np. w lodówkach.
Skraplacze z technicznego punktu widzenia są zawsze swoistymi wymiennikami ciepła o bardzo dużej sprawności. Istnieje bardzo wiele odmian skraplaczy, (m in. płytowe, rurkowe, palcowe, bębnowe), jednak zawsze ich działanie polega na szybkim odbieraniu ciepła ze strumienia gazów za pomocą mediów chłodzących, które zazwyczaj krążą w obiegu o kierunku odwrotnym do przepływu strumienia skraplanego gazu.
W elektrowniach kondensacyjnych skraplacze są stosowane w systemach chłodzenia obiegu energetycznego do skraplania pary wodnej. Proces zachodzi zazwyczaj izobarycznie przy ciśnieniu 4-15 kPa. Ciśnienie panujące w skraplaczu jest powiązane ściśle z temperaturą wody chłodzącej, a ta z kolei uzależniona jest od rodzaju systemu chłodzenia zastosowanego w danym przypadku.
Woda chłodząca przepływa przez szereg gęsto ułożonych rurek skraplacza, na zewnątrz których płynie skraplająca się para wodna odprowadzana z turbiny. Do skraplacza dopływa para mokra, czyli para z niewielką ilością wykroplnej wody. W skraplaczu następuje skroplenie pozostałej pary, i minimalne przechłodzenie kondensatu (ok. 2 °C). Sam proces skraplania przebiega przy prawie niezmiennym ciśnieniu, a więc i temperaturze. Mimo to następuje znaczny spadek entalpii czynnika obiegowego. Ciepło skraplania odprowadzane jest do otoczenia za pomocą wody chłodzącej i (zwykle) chłodni kominowych. W ten sposób odprowadzne jest ciepło ujemne obiegu siłowni parowej, którego wartość jest stosunkowo duża i jest wynikiem dużego ciepła parowania wody w zakresie niskich ciśnień.
