Stanisław Dąbek

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Stanisław Dąbek generał brygady
ur. 28 III 1892 w Nisku zm. 19 IX 1939 na Kępie Oksywiskiej

Kariera:
p.o. dowódca Lądowej Obrony Wybrzeża dowódca Morskiej Brygady Obrony Narodowej
• dowódca 52 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych • dowódca 7 Pułku Piechoty Legionów
Działania wojenne:
I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia:
Virtuti Militari
Polonia Restituta
Order Krzyża Grunwaldu
Krzyż Walecznych
Krzyż Zasługi
Medal Niepodległości

Stanisław Dąbek (ur. 28 marca 1892, zm. 19 września 1939) - polski pułkownik piechoty, pośmiertnie awansowany na generała brygady. W trakcie I wojny światowej służył w wojsku austro-węgierskim. Następnie powrócił do Polski i wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Podczas kampanii wrześniowej w 1939 był dowódcą Morskiej Brygady Obrony Narodowej i pełniącym obowiązki dowódcą Lądowej Obrony Wybrzeża.

[edytuj] Służba wojskowa w Austro-Węgrzech

Stanisław Dąbek urodził się 28 marca 1892 w Nisku nad Sanem w rodzinie chłopskiej. W 1913 ukończył gimnazjum we Lwowie oraz seminarium nauczycielskie w Sokalu. W tym samym roku podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim i rozpoczął pracę nauczyciela w podlwowskiej Bóbrce. W związku z wybuchem I wojny światowej w 1914 powołano go do służby w jednostkach piechoty, a następnie skierowano do szkoły dla oficerów rezerwy w Baring. Gdy ukończył Szkołę Oficerów Rezerwy otrzymał stopień podporucznika i został wysłany na front. Podczas walk w Karpatach został ciężko ranny. Po rehabilitacji walczył we Włoszech do końca wojny.

[edytuj] Służba wojskowa w Polsce

Pod koniec 1918 zgłosił się do Wojska Polskiego i po weryfikacji otrzymał stopień kapitana w korpusie piechoty. Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej i wojnie polsko-bolszewickiej. W trakcie działań wojennych otrzymał awans na stopień majora piechoty. Był kolejno dowódcą batalionu piechoty w 14 Pułku Piechoty oraz 8 i 7 Pułku Piechoty Legionów. W 1924 został podpułkownikiem piechoty. Później był zastępcą dowódcy 7 Pułku Piechoty Legionów w Chełmie. Od 1928 do 1930 pełnił funkcję komendanta Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty. W latach 1930-1937 dowodził 7 Pułkiem Piechoty Legionów, awansując w 1932 na pułkownika piechoty. Następnie objął dowództwo nad 52 Pułkiem Piechoty Strzelców Kresowych w Złoczowie.

W przededniu II wojny światowej został dowódcą Morskiej Brygady Obrony Narodowej i p.o. dowódcą Lądowej Obrony Wybrzeża. Podczas kampanii wrześniowej dowodził całością sił lądowych zgromadzonych wokół Gdyni. Wobec przeważających sił Wehrmachtu i odcięcia wojsk polskich na Wybrzeżu od pozostałej części kraju podjął decyzję o ewakuacji na Kępę Oksywską. Wieczorem 19 września 1939, w obliczu nieuchronnej klęski, odebrał sobie życie strzałem w głowę. Miejsce jego śmierci znajduje się na terenie obecnej 43. Bazy Lotniczej Brygady Lotnictwa Marynarki Wojennej.

W 1964 pośmiertnie awansowano go na generała brygady. Imieniem "Pułkownika Stanisława Dąbka" wyróżniony jest 1 Morski Pułk Strzelców w Gdyni. Nosi je także główna ulica łącząca północne dzielnice Gdyni Oksywie, Obłuże i Pogórze, a w Babich Dołach znajduje się jego pomnik.

Pomnik w prawdopodobnym miejscu śmierci

[edytuj] Odznaczenia

Srebrny Krzyż Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Order Krzyża Grunwaldu II klasy
Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi
Medal Niepodległości

[edytuj] Bibliografia

Artykuł Włodzimierza Kalickiego o gen. Stanisławie Dąbku w Gazecie Wyborczej [dostęp 2007-01-22]
Grzegorz Piwnicki, Bogdan Zalewski. "Polska wojskowa polityka morska od X do końca XX wieku." Dowództwo Marynarki Wojennej - Oddział Społeczno-Wychowawczy. Gdynia 2002 (ISBN 83-88698-25-7)