Wybory parlamentarne w Izraelu, 2003
Z Wikipedii
Izrael |
|
Ten artykuł jest częścią serii: |
|
|
| edytuj ten szablon |
Wybory parlamentarne w Izraelu do szesnastego Knesetu odbyły się 28 stycznia 2003.
-
Zobacz więcej w osobnym artykule: Szesnasty Kneset (2003-2006).
Oddano 4 720 075 głosów, w tym ważnych: 3 148 364. Próg wyborczy wynosił 1.5%, a więc aby uzyskać miejsce w Knesecie, należało otrzymać minimum 47 226 głosów. Średnio na jedno miejsce przypadło 25 138 głosów.
Spis treści |
[edytuj] Oficjalne wyniki
| Partia | Głosy | Procent | Mandaty (zmiana) | ||
|---|---|---|---|---|---|
| Likud, (ליכוד) | 925,279 | 29.39% | 38 | +19 | |
| Avoda, (העבודה) | 455,183 | 14.46%% | 19 | -7 | |
| Shinui, (שינוי) | 386,535 | 12.28% | 15 | +9 | |
| Szas, (ש"ס) | 258,879 | 9,6% | 12 | -6 | |
| HaIchud HaLeumi, (האיחוד הלאומי) | 173,973 | 5.52% | 7 | +3 | |
| Meretz, (מרצ) | 164,122 | 5.21% | 6 | -4 | |
| Narodowa Partia Religijna (Mafdal), (מפלגה דתית לאומית-מפד"ל) | 132,370 | 4,2% | 6 | +1 | |
| Yahadut ha-Torah, (יהדות התורה) | 135,087 | 4.29% | 5 | 0 | |
| Hadasz (Demokratyczny Front na Rzecz Pokoju i Równości), (החזית הדמוקרטית לשלום ולשוויון) | 93,819 | 2.98% | 3 | 0 | |
| Am Ehad, (עם אחד) | 86,808 | 2.76% | 3 | +1 | |
| Balad (partia arabska) | 71,299 | 2.26% | 3 | +1 | |
| Israel Ba-Aliya, (ישראל בעלייה) | 67,719 | 2.15% | 2 | -4 | |
| Zjednoczona Lista Arabska (Raam), (רע"ם) | 65,551 | 2.08% | 2 | -3 | |
| Inni | 128,740 | 4.09% | 0 | - | |
| Razem | 3,148,364 | 100,0% | 120 | - | |
| Frekwencja | 63,20% | ||||
[edytuj] Wybrani do Knessetu
- Likud: Eli Aflalo, Ruhama Avraham, Ronni Bar-On, Daniel Benlolo, Naomi Blumenthal, Zeev Boim, Yaakov Edri, Michael Eitan, Gilad Erdan, Gideon Ezra, Gila Gamliel, Inbal Gavrieli, Michael Gorlovsky, Tzachi Hanegbi, Yehiel Hazan, Avraham Hirschson, Moshe Kahlon, Haim Katz, Yisrael Katz, Uzi Landau, David Levy, Limor Livnat, Shaul Mofaz, Dan Naveh, Tzipi Liwni, Leah Ness, Beniamin Netanjahu, Ehud Olmert, Michael Ratzon, Reuven Rivlin, Gideon Saar, Silvan Shalom, Ariel Szaron, Omri Szaron, Meir Sheetrit, Yuval Steinitz, Majalli Wahabi, Ehud Yatom
- Partia Pracy: Colette Avital, Binyamin Ben-Eliezer, Eli Ben-Menachem, Avraham Burg, Yitzhak Herzog, Dalia Itzik, Eitan Kevel, Michael Melchior, Amram Mitzna, Orit Noked, Shimon Peres, Haim Ramon, Ophir Pinez-Paz, Shalom Simchon, Avraham Shochat, Ephraim Sneh, Yuli Tamir, Matan Vilnai, Dani Yatom
- Shinui: Victor Brailovsky, Ronnie Brizon, Reshef Ari Chen, Hemi Doron, Yosef Lapid, Ilan Leibovitch, Etti Livni, Yehudit Naot, Yosef Paritzky, Melli Polishuk-Bloch, Avraham Poraz, Ehud Ratzabi, Ilan Shalgi, Yigal Yasinov, Eliezer Zandberg
- Szas: David Azoulay, Shlomo Benizri, Amnon Cohen, Yitzhak Cohen, Nissim Dahan, Yaakov Margi, Meshulam Nahari, Yitzhak Vaknin, Yair Peretz, Eli Yishai, Nissim Zeev
- HaIchud HaLeumi: Uri Yehuda Ariel, Arie Eldad, Benyamin Elon, Zvi Hendel, Avigdor Liberman, Michael Nudelman, Yuri Stern
- Meretz: Roman Bronfman, Ran Cohen, Zehava Galon, Chaim Oron, Yossi Sarid, Avshalom Vilan
- Narodowa Partia Religijna (Mafdal): Efrayim Eitam, Gila Finkelstein, Yitzhak Levy, Zevulun Orlev, Nissan Slomiansky, Shaul Yahalom
- Yahadut ha-Torah: Yisrael Eichler, Moshe Gafni, Yaakov Litzman, Meir Porush, Avraham Ravitz
- Hadasz: Mohammad Barakeh, Issam Makhoul, Ahmad Tibi
- Am Ehad: Ilana Cohen, Amir Peretz, David Tal
- Balad: Azmi Bishara, Wasil Taha, Jamal Zahalka
- Israel Ba-Aliya: Yuli Edelstein, Natan Sharansky
- Zjednoczona Lista Arabska (Raam): Abdulmalek Dehamshe, Taleb El-Sana
[edytuj] Rząd
Po wyborach, misję tworzenia rządu otrzymał lider zwycięskiej partii, Likudu, Ariel Szaron. Do koalicji rządzącej weszli także przedstawiciele Partii Pracy, Szasu i Israel Ba-Aliya. Skład rządu, wraz ze zmianami:
- Ariel Szaron – premier i minister absorpcji imigrantów, minister turystyki od 17 października 2001 do 31 października 2001 i od 14 marca 2002 do 18 września 2002, minister narodowej infranstruktury od 14 marca 2002 do 18 września 2002, minister pracy, opieki społecznej i zdrowia od 23 maja 2002 do 3 czerwca 2002, minister spraw zagranicznych od 2 listopada 2002 do 6 listopada 2002, minister przemysłu i handlu, transportu, rolnictwa i rozwoju wsi oraz nauki, kultury i sportu od 2 listopada 2002 do 15 grudnia 2002, minister komunikacji od 19 lutego 2003
- Samuel Avital – minister koordynacji socjalnej do 22 lutego 2002
- Asher Ohana – minister spraw religijnych
- Dalia Itzik – minister of przemysłu i handlu do 2 listopada 2002
- Efrayim Eitam – minister bez teki od 8 maja 2002, minister infrastruktury narodowej od 18 września 2002
- Benyamin Elon – minister turystyki od 31 października 2001 do 14 marca 2002
- Binyamin Ben-Eliezer – minister obrony do 2 listopada 2002
- Shlomo Benizri – minister pracy i świadczeń socjalnych do 23 maja 2002 i od 3 czerwca 2002
- Tzachi Hanegbi – minister środowiska, minister transportu od 15 grudnia 2002
- Matan Vilnai – minister nauki, kultury i sportu do 2 listopada 2002
- Rechavam Ze’evi – minister turystyki do jego śmierci (w wyniku zamachu) 17 października 2001, chciał zrezygnować 15 października 2001, ale został przedtem zamordowany
- Saleh Tarif – minister bez teki, zrezygnował 29 stycznia 2002
- Eliyahu Yishai – minister spraw wewnętrznych do 23 maja 2002 i od 3 czerwca 2002
- Ra’anan Cohen – minister bez teki do 18 sierpnia 2002
- Tzipi Liwni – minister współpracy regionalnej do 29 sierpnia 2001, potem minister bez teki, minister rolnictwa i rozwoju wsi od 15 grudnia 2002
- Limor Livnat – minister edukacji, minister nauki, kultury i sportu od 15 grudnia 2002
- David Levy – minister bez teki od 8 kwietnia 2002 do 30 lipca 2002
- Yitzhak Levy – minister bez teki od 8 kwietnia 2002, minister turystki od 18 września 2002
- Avigdor Liberman – minister narodowej infrastruktury, zrezygnował 15 października 2001, ale pozostał na stanowisku z powodu zabójstwaa Rechavama Ze’eviego, do 14 marca 2002
- Uzi Landau – minister bezpieczeństwa wewnętrznego
- Shaul Mofaz – minister obrony od 4 listopada 2002
- Roni Milo – minister współpracy regionalnej od 29 sierpnia 2001
- Dan Meridor – minister bez teki od 29 sierpnia 2001
- Dani Naveh – minister bez teki, odpowiedzialny za łączność z Knesetem, minister przemysłu i handlu od 15 grudnia 2002
- Beniamin Netanjahu – minister spraw zagranicznych od 6 listopada 2002
- Eliyahu Suissa – minister ds. Jerozolimy do 23 maja 2002 i od 3 czerwca 2002
- Ephraim Sneh – minister transportu do 2listopada 2002
- Szimon Peres – wicepremier i minister spraw zagranicznych do 2 listopada 2002
- Reuven Rivlin – minister komunikacji do 19 lutego 2003
- Meir Sheetrit – minister sprawiedliwości
- Silwan Schalom – minister finansów
- Shalom Simchon – minister rolnictwa i rozowju wsi do 2listopada 2002
- Natan Sharansky – minister budownictwa i konstrukcji.
Ministrowie z partii Szas zostali zdymisjonowani przez premiera za głosowanie przeciwko rządowi podczas posiedzenia Knessetu 21 maja 2002, co stało się faktem dwa dni później. Minister Asher Ohana nie był członkiem parlamentu, a więc nie został zdymisjonowany. Ministrowie z Szas ponownie weszli do rządu 3 czerwca 2002 roku.
Ministrowie z Partii Pracy złożyli rezygnacje 30 października 2002, które zostały przyjęte 2 listopada 2002.
