Wybory parlamentarne w Izraelu, 2006
Z Wikipedii
Izrael |
|
Ten artykuł jest częścią serii: |
|
|
| edytuj ten szablon |
Wybory parlamentarne w Izraelu, odbyły się 28 marca 2006 na terenie Izraela.
-
Zobacz więcej w osobnym artykule: Siedemnasty Kneset.
4,5 miliona Izraelczyków mogło oddać swoje głosy w godzinach od 7.00 do 22.00. Wyborcy mieli do wyboru kandydatów reprezentujących 31 partii i koalicji wyborczych. Próg wyborczy w izraelskim systemie wyborczym wynosi 2%.
Nad bezpieczeństwem w czasie wyborów czuwało postawionych w stan gotowości 22 tysiące policjantów, ochotników i oddziałów armii. Sondaże przedwyborcze największe szanse na zwycięstwo dawały nowo powstałej (październik 2005) prawicowej partii Kadima, która odłamała się od partii Likud. Założycielem partii był urzędujący premier Izraela Ariel Szaron, który wciąż przebywa w szpitalu w stanie śpiączki. Partia pod obecnym tymczasowym przewodnictwem wicepremiera Ehuda Olmerta zapowiada wycofanie się z większości terytoriów palestyńskich, ale na własnych warunkach i bez żadnych negocjacji z Autonomią Palestyńską.
Spis treści |
[edytuj] Geneza
Decyzja aby przeprowadzić wcześniejsze wybory parlamentarne ma swoje korzenie w wybraniu Amira Peretza na lidera izraelskiej Partii Pracy. Peretz zadecydował o natychmiastowym wyjściu swojego ugrupowania z koalicji rządzącej (m.in. z Likudem), w której utrzymywał je poprzedni przewodniczący, Szimon Peres. Kolejnym ważnym wydarzeniem było odejście Ariela Szarona z Likudu i utworzenie przez niego nowej partii, Kadimy, do której wkrótce potem wstąpił Peres.
Peretz powiedział m.in. "Pozwalam mu [Szaronowi] wybrać datę w okresie pomiędzy końcem lutego a końcem marca, a jakikolwiek termin wybierze, jest dla mnie do przyjęcia, im wcześniej, tym lepiej." Na to Szaron "Jak tylko okazało się, iż istniejący układ polityczny rozpada się, doszedłem do wniosku, że najlepszą dla kraju rzeczą są nowe wybory tak wcześnie jak tylko to możliwe."
Podczas wyborów w 2003 roku, Likud przewodzony przez Szarona odniósł przekonywające zwycięstwo, jak na izraelskie standardy, zdobywając 38 miejsc w 120-osobowym Knesecie (parlamencie). Partia Pracy, pod przewodnictwem Amrama Mitzny, otrzymała tylko 19 mandatów i początkowo nie weszła w skład koalicji rządzącej.
Po poprzednich wyborach, Likudem wstrząsały wewnętrzne problemy - Szaron próbował bowiem zatwierdzić swój plan wycofania osadników i żołnierzy ze Strefy Gazy. Chcąc wesprzeć go w tym, Peres wprowadził Partię Pracy do koalicji i zrównoważyć wewnętrzną opozycję w łonie Likudu.
20 listopada 2005 r. media doniosły, iż Szaron występuje z Likudu i zakłada własną partię, ideologicznie ulokowaną bliżej centrum. Niemal natychmiast na nowego lidera Likudu wyrósł Beniamin Netanjahu. Utworzenie Kadimy zmieniło wyścig wyborczy, w którym udział brały przede wszystkim dwie największe partie, w konkurencję trzech ugrupowań.
4 stycznia 2006 roku Szaron przeszedł wylew, który spowodował iż zapadł w śpiączkę. Od 31 stycznia 2006 lista wyborcza Kadimy nie zawierała osoby nieprzytomnego premiera. Ehud Olmert stał się p.o. premiera, p.o. przewodniczącego Kadimy i kandydatem tej partii na szefa rządu. Sondaże wciąż dawały ugrupowaniu Olmerta spore poparcie, o wiele wyższe niż pozostałej dwójki, choć nieznacznie niższe po zapadnięciu Szarona w śpiączkę.
Były szef Partii Pracy, Szimon Peres, kórzy przyłączył się do Kadimy, został obsadzony z numerem 2 na liście wyborczej tego ugrupowania. Minister spraw zagranicznych Tzipi Liwni była numerem 3; jako kandydatka na stanowisko wicepremiera, jeżeli Kadima wygrałaby w wyborach.
W wewnętrznych wyborach w Shinui, członek rady miejskiej Tel Awiwu Ron Leventhal pokonał Avrahama Poraza., z którym rywalizował o numer 2 na liście wyborczej. Poraz, bliski współpracownik Yosefa Lapida, w wyniku tej porażki zrezygfnował z członkostwa w partii, podobnie jak większość deputowanych do Knesetu z tegfo ugrupowania. Utworzyli razem nową partię - Hetz (ha-Miflaga ha-Hilonit Tzionit, czyli Partia Świeckieg Syjonizmu). Tymczasem Lapid zrezygnował z przewodniczenia Shinui 25 stycznia 2006, na jego miejsce został wybrany Leventhal. Ani Shinui, ani Hetz nie uzyskały wymaganej liczby głosów ażeby otrzymać jakiekolwiek miejsce w parlamencie (w wyborach w 2003 roku Shinui miało 15 mandatów parlamentarnych, będąc trzecią największą partią w Knesecie).
30 stycznia 2006 prawicowa Izraelska Unia Narodowa (Halchud HaLeumi), koalicja trzech małych partii (Moledet, Tkuma i Tzionut Datit Leumit Mitchadeshet), utworzyła wspólną listę z Narodową Partią Religijną (Mafdal). Jej numerem 1 był Benyamin Elon. W większości złożona z imigrantów z krajów byłego ZSRR, Yisrael Beitenu ("Izrael Naszym Domem") oddzieliła się od Unii Narodowej i wystartowała z osobną listą wyborczą. Było to spowodowane tym, iż zgodnie z sondażami, jeżeli te ugrupowania startowałyby osobno, wówczas otrzymałyby razem 20-25 mandatów (w poprzednich wyborach - tylko 7), co okazało się prawdą: Unia zdobyła 9 miejsc, a Yisrael Beitenu - 11.
[edytuj] Procedura
W izraelskich wyborach obsadzane jest 120 miejsc w Knesecie, przy pomocy metody d'Hondta (wybory proporcjonalne, głosy oddawane są na listy partyjne). Próg wyborczy wynosi 2% (podwyższono z 1,5% po poprzednich wyborach), co stanowi równowartość średniej liczby głosów, jakie dają nieco ponad 2 mandaty.
Po oficjalnym opublikowaniu wyników głosowania, prezydent Izraela powierza misję utworzenia rządu członkowi Knesetu, który ma największe szanse na to, iż mu się to uda (przeważnie jest to lider największej partii). Ma on do 42 dni na negocjacje z reprezentantami różnych ugrupowań, po czym prezentuje swój gabinet Knesetowi, który udziela mu (lub nie) wotum zaufania. Kiedy rząd zostaje zatwierdzony, mając przynajmniej 61 głosów za, osoba wyznaczona przez prezydenta zostaje premierem.
[edytuj] Lista partii biorących udział w wyborach
-
Zobacz więcej w osobnym artykule: Partie polityczne Izraela.
| Partia (hebr.) | Literowe oznaczenie listy | Arabski | Tłumaczenie nazwy | Liczba miejsc przed wyborami | Lider | Opis |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Kadima (קדימה, Qādīmāh) | כן | 'Naprzód' | 14 | Ehud Olmert | nowa parftia (rozłam w Likudzie) | |
| Avoda (Partia Pracy) (העבודה, ha-`Avōdāh) | אמת | Hizb al-`Amal (حزب العمل) | 'Praca' | 21 | Amir Peretz | socjaldemokracja |
| Likud (ליכוד, Līkkūd) | מחל | 'Zjednoczenie' | 29 | Beniamin Netanjahu | nacjonalizm | |
| Hetz (המפלגה החילונית ציונית / חץ, Ha-Miflāgāh ha-Hīlōnīt Tsiyyōnīt) | חץ | 'Strzała' ('Partia Świeckiego Syjonizmu') | 9 | Avraham Poraz | nowa partia (rozłam w Shinui), antyklerykalizm, liberalizm | |
| Shinui (שינוי, Shīnūy) | יש | 'Zmiana' | 2 | Ron Leventhal | świecka | |
| Shas (ש"ס, Hit’ahdūt ha-Śfāraddīm ha-‘Ōlāmīt Shōmréy Tōrāh) | שס | 'Światowa Unia Sefardyjskich Strażników Tory' | 11 | Eliyahu Yishai | ortodoksyjnie religijna, sefardyjska | |
| Yahadut ha-Torah (יהדות התורה, Yahadūt ha-Tōrāh) | ג | 'Zjednoczony Judaizm Tory' | 5 | Yaakov Litzman, Avraham Ravitz | ortosodoksyjnie religijna, aszkenazyjska | |
| HaIchud HaLeumi (Izraelska Unia Narodowa)-Narodowa Partia Religijna (Mafdal) (האיחוד הלאומי-מפד"ל, ha-Īhūd ha-Le'ūmī - Miflāgāh Dātīt Le'ūmīt (MaFDaL)) | טב | '-' | 10 | Benyamin Elon | nacjonalizm, przeważnie religijny syjonizm, lista połączona | |
| Yisrael Beitenu (ישראל ביתנו, Yisrā'el Béyténū) | ל | 'Izrael Nasz Dom' | 3 | Avigdor Liberman | w większości rosyjskojęzyczni imigranci | |
| Meretz-Yachad (מרצ-יחד) | מרצ | 'Żywotność-Razem' | 5 | Yossi Beilin | socjaldemokracja | |
| Raam-Ta'al (רע"ם-תע"ל \ רשימה ערבית מאוחדת-התנועה הערבית להתחדשות, Reshīmāh ‘Aravīt Me'ūhedet - ha-Tnū‘āh ha-‘Aravīt le-Hithadshūt) | עם | Al-Qa'imah al-Muwahiddah al-`Arabiyyah li-Taghyir (القائمة الموحدة العربية لتغيير, Al-Qā'imah al-Muwahiddah al-‘Arabiyyah li-Taghyīr) | 'Zjednoczona Lista Arabska dla Zmian' | 3 | Ibrahim Sarsur | arabska, islamistyczna; lista wspólna |
| Balad (ברית לאומית דמוקרטית / בל"ד, Brīt Le'ūmīt Demōcratīt) | ד | At-Tajamu` al-Watani ad-Dimuqrati (التجمع الوطني الديموقراطي, At-Tajamu` al-Watanī ad-Dīmūqrātī) | 'Narodowy Sojusz Demokratyczny' | 3 | Azmi Bishara | arabska, nacjonalistyczna |
| Hadasz (החזית הדמוקרטית לשלום ולשוויון / חד"ש, Ha-Hāzīt ha-Demōcratīt le-Shālōm ū-le-Shiwwyōn (HāDāSH)) | ו | Al-Jabhah ad-Dimuqratiyyah l-is-Salam w-al-Musawāh (الجبحة الديموقراطية للسلام ولمساواة, Al-Jabhah ad-Dīmūqrātiyyah l-is-Salām w-al-Musāwāh) | 'HaDaSH' ('Demokratyczny Front dla Pokoju i Równości') | 2 | Muhammad Barakah | żydowsko-arabska, bazowana na Komunistycznej Partii Izraela, antysyjonistyczna |
| Tafnit (תפנית, Tafnīt) | פ | 'Odwróć się' | Uzi Dayan | nowa partia, antykorupcyjna | ||
| Ale Yarok (עלה ירוק, `Aleh Yārōq) | קנ | 'Zielony Liść' | Boaz Wachtel | opowiada się za legalizacją marihuany i małżeństw homoseksualnych | ||
| Brit Olam (ברית עולם, Brīt `Ōlām) | ה | 'Wieczna Unia' | Ofer Lifshits | |||
| Gil - Gimla'ey Yisrael LaKneset (גיל / גימלאי ישראל לכנסת, Gimlā'ey Yisrā'el la-Kneset (GĪL)) | זך | 'Wiek - Izraelscy Emeryci do Knesetu' | Rafi Eitan | partia emerytów | ||
| Da`aM - Mifleget Po`alim (דע"ם - מפלגת פועלים, Da`aM - Mifleget Pō`ālīm) | ק | 'Organizacja Akcji Demokratycznej - Partia Pracowników' | Agbariyyah Asama’ | komunizm | ||
| HaYeruqim (הירוקים, HaYerūqīm) | רק | 'Zieloni' | Peer Waysner | ekologizm | ||
| HaLev (הלב - המפלגה למלחמה בבנקים, ha-Miflāgāh le-Milhamāh ba-Bānqīm (Ha-LeV)) | פץ | 'Serce (Partia Wojny Przeciwko Bankom)' | Eliezer Levinger | prawa konsumenckie | ||
| Ha-Miflaga ha-Leumit ha-Aravit (המפלגה הלאומית הערבית, Ha-Miflāgāh ha-Le’ūmīt ha-‘Aravīt) | קפ | Al-Hizb al-Qawmi al-`Arabi (الحزب القومي العربي, Al-Hizb al-Qawmī al-`Arabī) | 'Arabska Partia Narodowa' | Muhammad Kanan | arabska | |
| HaTzionut HaHadasha (הציונות החדשה, Ha-Tsiyyōnūt ha-Hadāshāh) | צה | 'Nowy Syjonizm' | Yaakov Kfir | obrona praw tych, którzy ocaleli z holokaustu | ||
| Hazit Yehudit Le'umit (חזית יהודית לאומית, Hāzīt Yehūdīt Le'ūmīt) | כ | 'Narodowy Front Żydowski' | Baruch Marzel | żydowski nacjonalizm, kahaniści | ||
| Lev (לב) | פז | 'Serce' | Ovadia Fathov | |||
| Herut (חירות, Hérūt) | נץ | 'Wolność' | Michael Kleiner | nacjonalizm | ||
| Lehem (לוחמי חברה מאוחדים / לחם, Lōhamey Hevrāh Me’ūhadīm (LeHeM)) | ז | 'Chleb (Bojownicy o Zjednoczone Społeczeństwo)' | Yisrael Tvito | |||
| Lider (לידר, Līder) | ף | 'Progresywna Partia Liberalno - Demokratyczna' | Aleksandr Radko | rosyjscy emigranci, związani z rosyjską Partią Liberalno-Demokratyczną | ||
| Oz LaAniyim (עוז לעניים, `Ōz La`Aniyīm) | פכ | 'Siła Dla Biednych' | Felix Angel | socjalizm | ||
| Atid Ekhad (עתיד אחד, `Atīd Ehād) | זה | 'Jedna Przyszłość' | Avraham Negusah | Etiopscy i Amerykańscy imigranci | ||
| Tsedeq l-Kol (Ra`aSH) (צדק לכל - רע"ש, Tsedeq l-Kōl (Ra`aSH)) | קז | 'Sprawiedliwość Dla Wszystkich - Prawa Mężczyzn w Rodzinie' | Yaakov Shlosser | Prawa mężczyzn | ||
| Tzomet (צומת, Tsōmet) | כץ | 'Skrzyżowanie' | Moshe Grin | nacjonalizm |
Uwaga: tradycyjny polityczny podział na osi lewica-prawica w Izraelu jest nieco inny niż w większości pozostałych państw, ponieważ zasadza się na różnicach w stosunku do spraw bezpieczeństwa i konfliktu z Palestyńczykami. Np., lewicowy Meretz-Yachad opowiada się za negocjacjami opartymi na postanowieniach inicjatywy genewskiej, podczas gdy prawicowa Izraelska Unia Narodowa jest przeciwna wszelkim ustępstwom terytorialnym. Pomimo tego obie partie postulują budowę państwa socjalnego.
[edytuj] Sondaże przedwyborcze
Liczby w tabeli oznaczają liczbę miejsc, na ogólną liczbę 120, jakie miały stać się udziałem poszczególnych partii politycznych według przedwyborczych sondaży. Jako że próg wyborczy wynosi 2%, tak więc niemożliwe jest otrzymanie tylko jednego miejsca w Knesecie.
Uwaga: większość izraelskich ankietowanych łączy "arabskie" partie razem, tak więc przewidywana liczba mandatów dla ugrupowania arabskiego oznacza ilość miejsc dla trzech głównych arabskich list (Raam, Ta'al, Hadasz).
| Partia | 22 marca, 2006 | 23 marca, 2006 | 26 marca, 2006 | 27 marca, 2006 | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Geocartographia | Jerusalem Post | Teleseker | Dahaf2 | Globes- Smith | Dialogue | Maagar Mohot | Dahaf2 | Teleseker | Jerusalem Post | Ma'ariv | |
| Kadima 14 | 33.5 | 34 | 37 | 36 | 34 | 36 | 34 | 34 | 34 | 33.5 | 34 |
| Likud 27 | 16.5 | 15 | 14 | 14 | 15 | 14 | 12 | 13 | 14 | 15 | 14 |
| Partia Pracy (Avoda) 21 | 17.5 | 19.5 | 21 | 20 | 21 | 18 | 19 | 21 | 17 | 20.5 | 17 |
| Shinui 15 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 |
| Shas 11 | 9.5 | 11 | 9 | 11 | 10 | 11 | 8 | 11 | 12 | 10 | 12 |
| Partie arabskie 8 | 8.5 | 9 | 7 | 7 | 7 | 8 | 7 | 7 | 7 | 9 | 7 |
| Meretz-Yachad 6 | 6 | 5 | 5 | 6 | 5 | 6 | 6 | 5 | 5 | 6 | 5 |
| Izraelska Unia Narodowa i Narodowa Partia Religijna 7 & 6 1 | 9 | 10 | 11 | 9 | 9.5 | 12 | 8 | 9 | 11 | 9.5 | 11 |
| Yisrael Beitenu 7 2 | 10.5 | 10.5 | 10 | 11 | 10.5 | 7 | 15 | 12 | 12 | 11 | 12 |
| Partia Tory 5 | 7 | 5.5 | 5 | 5 | 5 | 6 | 6 | 6 | 6 | 6 | 6 |
| Ale Yarok (Zielony Liść) 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 2 | 0 | 1 | 0 | 0 | 0 | 0 |
| Gil 0 | 2 | 0 | 0 | 0 | 2 | 2 | 2 | 2 | 2 | 0 | 2 |
| Tafnit 0 | 4.5 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 |
| HaYeruqim 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 0 | 1 | 0 | 0 | 0 | 0 |
1 Unia Narodowa i Yisrael Beitenu miały razem 7 miejsc.
2 Dahaf - opublikowane w Yediot Aharonot (i na stronie Ynet) z zastrzeżeniem "Głosy niezdecydowanych zostały przyznane poszczególnym partiom po zadaniu dodatkowych pytań".
[edytuj] Oficjalne wyniki
| Partia | Głosy | Procent | Mandaty (zmiana) | ||
|---|---|---|---|---|---|
| Kadima, (קדימה, Qādīmāh) | 690 095 | 21,8% | 29 | +29 | |
| Avoda, (העבודה, ha-`Avōdāh) | 472 146 | 15,1% | 20 | +1 | |
| Szas, (ש"ס, Hit’ahdūt ha-Śfāraddīm ha-‘Ōlāmīt Shōmréy Tōrāh) | 299 130 | 9,6% | 12 | +1 | |
| Likud, (ליכוד, Līkkūd) | 282 070 | 9,0% | 12 | -26 | |
| Yisrael Beitenu, (ישראל , Yisrā'el Béytenū) | 281 850 | 9,0% | 11 | +8* | |
| HaIchud HaLeumi-Mafdal, (האיחוד הלאומי-מפד"ל, ha-Īhūd ha-Le'ūmī-Miflāgāh Dātīt Le'ūmīt) | 223 838 | 6,9% | 9 | -1 | |
| Gil - Gimla'ey Yisrael LaKneset, (גיל / גימלאי ישראל לכנסת, Gimlā'ey Yisrā'el la-Kneset (GĪL)) | 185 790 | 5,9% | 7 | +7 | |
| Yahadut ha-Torah, (יהדות התורה, Yahadūt ha-Tōrāh) | 146 958 | 4,8% | 6 | +1 | |
| Meretz-Yachad, (מרצ-יחד) | 118 356 | 3,6% | 5 | -1 | |
| Raam-Tal-Ta'al, (רע"ם-תע"ל \ רשימה ערבית מאוחדת-התנועה הערבית להתחדשות, Reshīmāh ‘Aravīt Me'ūhedet - ha-Tnū‘āh ha-‘Aravīt le-Hithadshūt, Al-Qā'imah al-Muwahiddah al-‘Arabiyyah li-Taghyīr, القائمة الموحدة العربية لتغيير) | 94 460 | 3,1% | 3 | +1 | |
| Hadasz, (החזית הדמוקרטית לשלום ולשוויון / חד"ש, HaKhāzīt HaDemōcratīt LeShālōm ULeShivyon) | 85 830 | 2,8% | 3 | +1 | |
| Balad (ברית לאומית דמוקרטית / בל"ד, Brīt Le'ūmīt Demōcratīt) | 72 013 | 2,4% | 3 | 0 | |
| HaYeruqim (Zieloni) (הירוקים, HaYerūqīm) | 47 595 | 1,52% | 0 | - | |
| Ale Yarok (Zielony Liść) (עלה ירוק, Aleh Yārōq) | 40 353 | 1,29% | 0 | - | |
| Narodowy Front Żydowski (Chayil) (חי"ל, Hāzīt Yehūdīt Le'ūmīt) | 24 824 | 0,79% | 0 | - | |
| Tafinit (תפנית, Tafnīt) | 18 753 | 0,6% | 0 | - | |
| Hetz (חץ, Ha-Miflāgāh ha-Hīlōnīt Tsiyyōnīt) | 10 113 | 0,33% | 0 | - | |
| Shinui (שינוי, Shīnūy) | 4 675 | 0,16% | 0 | -15 | |
| Inne partie | 36 375 | 1,16% | 0 | - | |
| Razem | 3 137 064 | 100,0% | 120 | - | |
| Frekwencja | 63,6% | ||||
*W wyborach w 2003 roku, Yisrael Beitenu oraz HaIchud HaLeumi, wystartowały w koalicji.
Frekwencja w wyborach 2006 roku była najniższa w historii wyborów do izraelskiego parlamentu - wynosiła 63,6% uprawnionych do głosowania. Można to porównać z 68,9% w 2003 roku i 78,9% w 1999 roku. Jednak najniższa była frekwencja 62,5% w 2001 r., w wyborach premiera.
[edytuj] Lista deputowanych
Do Knesetu weszli:
- Kadima (29): Ehud Olmert, Shimon Peres, Tzipi Liwni, Meir Sheetrit, Avi Dichter, Marina Solodkin, Haim Ramon, Shaul Mofaz, Tzachi Hanegbi, Avraham Hirschson, Uriel Reichman, Gideon Ezra, Ronni Bar-On, Dalia Itzik, Zeev Boim, Yaakov Edri, Zeev Elkin, Majalli Wahabi, Ruhama Avraham, Menachem Ben-Sasson, Shlomo Breznitz, Eli Aflalo, David Tal, Avigdor Yitzhaki, Ronit Tirosh, Otniel Schneller, Michael Nudelman, Amira Dotan, Yoel Hasson
- Partia Pracy (19): Amir Peretz, Yitzhak Herzog, Ophir Pinez-Paz, Avishai Braverman, Yuli Tamir, Ami Ayalon, Eitan Kabel, Binyamin Ben-Eliezer, Shelli Yehimovich, Michael Melchior, Matan Vilnai, Colette Avital, Ephraim Sneh, Dani Yatom, Nadia Hilu, Shalom Simchon, Orit Noked, Yoram Marciano, Ghalib Majadla
- Szas (12): Eli Yishai, Yitzhak Cohen, Amnon Cohen, Meshulam Nahari, Ariel Atias, Shlomo Benizri, David Azulai, Yitzhak Vaknin, Nissim Zeev, Yaakov Margi, Emil Amsalem, Avraham Michaeli
- Likud (12): Beniamin Netanjahu, Silwan Schalom, Moshe Kachlon, Gilad Erdan, Gideon Saar, Michael Eitan, Reuven Rivlin, Dani Naveh, Yuval Steinitz, Limor Livnat, Natan Sharansky, Israel Katz
- Yisrael Beitenu (11): Avigdor Liberman, Yuri Stern, Israel Hasson, Yosef Shagal, Esterina Trettman, Stas Misezhnikov, Sofa Landver, Yitzhak Aharonowitz, Robert Ilatov, Alex Miller, Lia Shemtov
- Halchud HaLeumi-Mafdal (9): Benyamin Elon, Zevulun Orlev, Zvi Hendel, Efi Eitam, Nissan Slumianski, Yitzhak Levi, Eliyahu Gabai, Arie Eldad, Uri Ariel
- Gil - Gimla'ey Yisrael LaKneset (7): Rafi Eitan, Yaakov Ben Yezri, Moshe Sharoni, Yitzhak Ziv, Yitzhak Galanti, Elchanan Glazer, Sara Marom
- Yahadut HaTorah (6): Yaakov Litzman, Avraham Ravitz, Meir Porush, Moshe Gafni, Shmuel Halpert, Yaakov Cohen
- Meretz-Yachad (5): Yossi Beilin, Chaim Oron, Ran Cohen, Zehava Galon, Avshalom Vilan
- Raam-Ta'al (4): Ibrahim Sarsur, Ahmad Tibi, Taleb El-Sana, Abbas Zakour
- Hadasz (3): Mohammad Barakeh, Hana Sweid, Dov Khenin
- Balad (3): Azmi Bishara, Jamal Zahalka, Wasil Taha
[edytuj] Rząd
Trzydziesty pierwszy rząd w historii Izraela utworzył lider zwycięskiej partii, Kadimy, Ehud Olmert. Gabinet złożony z przedstawicieli czterech partii: Kadimy, Partii Pracy, Szas i Gil, otrzymał wotum zaufania od izraelskiego parlamentu, Knesetu 64 głosami za i 49 przeciwko, przy nieobecności 4 deputowanych. Oficjalnie został zaprzysiężony 4 maja 2006 roku. Skład:
- Ehud Olmert – premier i minister polityki społecznej,
- Szimon Peres – wicepremier i minister rozwoju Negewu i Galilei, odpowiedzialny za regionalny rozwój ekonomiczny,
- Tzipi Liwni – minister spraw zagranicznych,
- Amir Peretz – wicepremier i minister obrony,
- Eli Yishai – wicepremier i minister przemysłu, handlu i pracy,
- Shaul Mofaz – wicepremier i minister transportu oraz bezpieczeństwa drogowego,
- Yaakov Edri – minister bez teki,
- Ariel Atias – minister komunikacji,
- Rafi Eitan – minister ds. emerytów,
- Zeev Boim – minister ds. absorpcji imigrantów,
- Binyamin Ben-Eliezer – minister infrastruktury narodowej,
- Yaakov Ben Yezri – minister zdrowia,
- Ronni Bar-On – minister spraw wewnętrznych,
- Avi Dichter – minister bezpieczeństwa wewnętrznego,
- Avraham Hirschson – minister finansów,
- Yitzhak Herzog – minister turystyki,
- Eitan Kabel – minister bez teki (odpowiedzialny za sprawy mediów),
- Yitzhak Cohen – minister bez teki (odpowiedzialny za sprawy rad religijnych),
- Meshulam Nahari – minister be teki,
- Gideon Ezra – minister środowiska,
- Ofir Pines-Paz – minister nauki i technologii,
- Haim Ramon – minister sprawiedliwości,
- Meir Sheetrit – minister konstrukcji i budownictwa,
- Shalom Simchon – minister rolnictwa i rozwoju wsi,
- Yuli Tamir – minister edukacji, kultury i sportu
[edytuj] Zobacz również
- Lista wszystkich partii startujących w wyborach do 17. zgromadzenia Knesetu
- Wybory do Knesetu w Izraelu
- Sondaże przedwyborcze
- Skład rządu na stronie biura premiera
